Προφανώς η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου εξυπηρετεί απόλυτα την πολιτική στρατηγική και τους σχεδιασμούς του πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, που, μεταξύ άλλων, στοχεύουν να αποδυναμώσουν τη ρητορική των κομμάτων της αντιπολίτευσης και να τα περιορίσουν σε παθητικό ρόλο. Η διαπίστωση πάντως αυτή αναφέρεται στη μικροπολιτική και όχι στη μεγάλη εικόνα...
Από την άλλη πλευρά, οι συστάσεις για το πρόσωπο της υποψήφιας προέδρου δείχνουν ιδιαιτέρως ενθαρρυντικές σε σχέση με τον θεσμικό ρόλο που θα κληθεί να επιτελέσει. Καταρχάς η ίδια δεν είναι πολιτικός.... και δη επαγγελματίας της πολιτικής. Οι αναρτήσεις της στην προσωπική της σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δεν την κατέβασε ούτε όταν ο κ. Τσίπρας την πρότεινε για το αξίωμα της προέδρου του ΣτΕ, είναι «αποκαλυπτικές».
Ωστόσο, ματαιοπονούν οι της αντιπολίτευσης ποντάροντας σε «πολιτική» της «απειρία» από την έλλειψη ενεργούς δραστηριοποίησής της στα κοινά, «αδυναμίες» που εύλογο είναι να υπερκεραστούν από τη δεξιοσύνη της στη λήψη σημαντικών αποφάσεων ex officio στα χρόνια της κρίσης.
Η χώρα έχει ανάγκη από άξιους ανθρώπους, έντιμους και «διαυγείς» στην επαγγελματική τους διαδρομή, καταρτισμένους. Αυτούς οφείλει να επιβραβεύει κι όχι όσους αναδεικνύονται αξιοποιώντας τις ευκαιρίες και τις στρεβλώσεις του «συστήματος».
Αυτές οι παθογένειες άλλωστε που «ευδοκιμούν» ακόμη σε χώρα του στενού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν που οδήγησαν σε αναζήτηση «νέων πατρίδων» περίπου τετρακόσιες χιλιάδες «ελληνικούς εγκεφάλους», πολλοί από τους οποίους μετανάστευσαν γιατί αντιλήφθηκαν ότι κάποιοι «επιδέξιοι» και «συστημικοί» τους έκλεβαν τον ιδρώτα στη χώρα τους, με αποτέλεσμα κόποι και ικανότητες να μη βρίσκουν τη δικαίωση που οι ίδιοι προσδοκούσαν.
Η κυρία Σακελλαροπούλου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρωθυπουργού, που φαίνεται να την έχει «μελετήσει» προσεκτικά ως προσωπικότητα προτού να την επιλέξει για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι ένας καθημερινός άνθρωπος. Τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία και κυρίως ο πολιτικός κόσμος της χώρας βρίθει από αλαζονεία και σοβαροφάνεια, εάν η κρίση του πρωθυπουργού για το πρόσωπο της υποψήφιας προέδρου επαληθευτεί από μία ευδόκιμη θητεία, ο πρώτος πολίτης της χώρας θα είναι ένας «κανονικός» πολίτης, ο οποίος δεν θα έχει αναρριχηθεί στο αξίωμα με φόρα από κάποιο πολιτικό ή άλλο «τζάκι».
Αναμφίβολα, η υποψηφιότητα της κυρίας Σακελλαροπούλου συνιστά μια «προοδευτική» επιλογή με έντονη σημειολογία που έγινε από τον επικεφαλής μιας κυβέρνησης που κάποιοι επιμένουν να αποκαλούν «συντηρητική». Ωστόσο, η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου ίσως να αποτελεί οδοδείκτη για τις τομές που επαγγέλθηκε ο κ. Μητσοτάκης στην ελληνική κοινωνία, ώστε εκείνη ή να συνεχίζει να επιδοκιμάζει το έργο του εφόσον οι επαγγελίες γίνουν πράξεις ή να αποσύρει σταδιακά, προϊόντος του χρόνου, την εμπιστοσύνη της.
Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της υποψηφιότητας, εκτός βέβαια από τον ισχυρό συμβολισμό νεωτερικότητας με την ανάρρηση για πρώτη φορά από συστάσεως του ελληνικού κράτους στο ύπατο αξίωμα μιας γυναίκας, είναι το εξής: πριν από μερικά χρόνια, η επιλογή του προσώπου που θα αναλάμβανε το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας είχε επισπεύσει τις διαδικασίες για τις βουλευτικές εκλογές. Τότε βρισκόμασταν ακόμη μέσα στην κρίση...
Σήμερα που η κρίση έχει προσπεραστεί ή καταλαγιάσει, παρατηρούμε ότι όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα της χώρας συναινούν και ομοφωνούν στην επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου για το αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Πολιτείας. Ενδεχομένως και παρά τους αντιπολιτευτικούς αστερίσκους που βάζουν κάποιοι για να μη χαρακτηριστούν «κομματικοί μειοδότες», στο πρόσωπο της υποψήφιας προέδρου να βρίσκουν άπαντες, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, κάτι από τον ίδιο τους τον «εαυτό»...
Από τον Βασίλη Πλατή, φιλόλογο-δρ. Ιστορίας Α.Π.Θ.
