την οδηγήσει σ’ αυτήν την απόφαση. Ίσως ήταν και θέλημα Θεού να μείνει μόνη. Δεν είχε ούτε αδέρφια, ήταν μοναχοπαίδι. Ανήκε σε μια οικογένεια απ’ τις λίγες, ευκατάστατη και αξιοσέβαστη, σ’ εκείνη την επαρχιακή πόλη. Οι γονείς της έφυγαν απ’ τη ζωή πολύ νωρίς και έμεινε μόνη, σ’ ένα τεράστιο αρχοντικό. Όσο ήταν νέα είχε και τη δουλειά της, δασκάλα ήταν η Κατερίνα, δεν την πολυσκεφτόταν τη μοναξιά. Μεγαλώνοντας όμως, όλο και άλλαζε η διάθεσή της. Τώρα τελευταία την ενοχλούσε πολύ το κλείσιμο μέσα στο σπίτι, την έπνιγαν οι τοίχοι. Με δυο-τρεις φίλες που είχε, απομακρύνθηκαν, είχαν κι εκείνες προβλήματα υγείας, παιδιά, εγγόνια, υποχρεώσεις. Η μόνη της παρηγοριά, ο εκκλησιασμός. Περίμενε πότε θα έρθει η Κυριακή ή αν υπήρχε καμιά γιορτή μέσα στην εβδομάδα. Τώρα στη σαρακοστή των Χριστουγέννων που έκανε και σαρανταλείτουργο η εκκλησία της ενορίας της δεν έλειπε ούτε μία μέρα. Φυσικά, δεν ήταν μόνο η μοναξιά που οδηγούσε τα βήματά της στον Ναό, αλλά ήταν και η ανάγκη που ένιωθε μέσα της, να εκκλησιαστεί. Ένιωθε μια γαλήνη, μια ζεστασιά, μέσα σ’ αυτόν τον χώρο. Μόνο που όσο πλησίαζαν οι γιορτές, αισθανόταν μια στενοχώρια, μια μελαγχολία. Πρώτη μέρα Χριστουγέννων όλοι μαζεύονταν με τις οικογένειές τους στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι κι εκείνη μόνη της. Αυτά τα Χριστούγεννα έπρεπε κάτι να κάνει. Της ήρθε μια ιδέα στο μυαλό, σκέφτηκε πολύ και πήρε την απόφαση. Εκεί κοντά στο σπίτι της, ένα τετράγωνο πιο κάτω, έμενε μια φτωχή οικογένεια. Τέσσερα παιδιά είχε το ζευγάρι και ήταν και οι δύο άνεργοι. Οικοδόμος ο πατέρας, δεν υπήρχε πλέον δουλειά μ’ αυτήν την κρίση. Η μάνα πού και πού σφουγγάριζε καμιά σκάλα- αλλά τώρα τελευταία, οι νοικοκυρές… μαζεύτηκαν και έκαναν μόνες τους τις δουλειές, γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν. Ένα μικρό επίδομα πολυτέκνων έπαιρναν, κάποια μικρή βοήθεια απ’ την εκκλησία, κανένα μεροκάματο πού και πού ο πατέρας, το ίδιο και η μάνα και μ’ αυτά πορεύονταν. Περνούσαν πολύ δύσκολα. Η Κατερίνα όποτε και όσο μπορούσε βοηθούσε απ’ το υστέρημά της. Οι γονείς της άφησαν μια μεγάλη ακίνητη περιουσία και ο μισθός της δεν έφθανε να πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ. Διαμερίσματα που ήταν ανοίκιαστα, οικόπεδα που δεν εισέπραττε τίποτα, αλλά ο φόρος έτρεχε. Τα παλιά διαμερίσματα ήθελαν συντήρηση αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να τα συντηρήσει. Δύσκολες εποχές. Παλιά ήταν άρχοντες και τώρα κινδύνευε να μην έχει το καθημερινό της. Όμως ετούτα τα Χριστούγεννα δεν ήθελε να τα περάσει μόνη της. Θα προσκαλούσε την πολύτεκνη οικογένεια, την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων στο σπίτι της, για να γεμίσει το τραπέζι της. Δεν άντεχε άλλο τη μοναξιά και την κατήφεια. Και έτσι έγινε. Πέρασε κάποια μέρα απ’ το σπίτι τους και τους είπε. «Πρώτη μέρα των Χριστουγέννων το μεσημέρι, σας προσκαλώ στο σπίτι μου να φάμε όλοι μαζί. Δεν θα είναι πλούσιο το τραπέζι μας βέβαια, όπως τις παλιές καλές εποχές, αλλά θα το γεμίσουμε με την… αγάπη μας». Η πολύτεκνη μητέρα συγκινήθηκε, την αγκάλιασε, την ευχαρίστησε χίλιες φορές και τα μάτια και των δύο γέμισαν δάκρυα. Ανήμερα Χριστούγεννα χαράματα, χτύπησε η καμπάνα. Η Κατερίνα χαρούμενη όσο ποτέ ντύθηκε, σιγοψιθυρίζοντας «Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…» και πήγε στην εκκλησία. Στάθηκε σε μια απόμερη γωνιά για να απολαύσει τη λειτουργία. Μέσα της φτερούγιζε η χαρά της προσφοράς. Είναι αλήθεια πως περισσότερη χαρά παίρνεις όταν δίνεις παρά όταν παίρνεις. Μεσημέρι, το τραπέζι στρωμένο στη μεγάλη τραπεζαρία του αρχοντικού. Στις δύο ακριβώς χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε, το μικρό κοριτσάκι μόλις τεσσάρων χρονών, κρατούσε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και της το πρόσφερε. Η Κατερίνα έσκυψε, πήρε το τριαντάφυλλο και φίλησε το τρυφερό προσωπάκι του. Η γαλοπούλα άχνιζε στο κέντρο του τραπεζιού και η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Έψαλαν το τροπάριο της γεννήσεως όλοι μαζί και γεύτηκαν το ωραίο γεύμα και την αγάπη. Τη μοναξιά όταν θέλεις την πολεμάς, με χίλιους τρόπους…
Από την Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά, συγγραφέα
