Το αντιλαμβάνονται όλοι, συνεπώς και ο πρωθυπουργός. Τα 2/3 της κοινής γνώμης επιδοκιμάζουν ή ανέχονται την κυβέρνησή του. Δεν έχουν δημιουργηθεί βέβαια υπερπροσδοκίες, αλλά η κυβέρνηση απολαμβάνει τουλάχιστον την απομάκρυνση της φοβίας και την ανάδυση της προσδοκίας, μετά τη δεκαετή κρίση. Παράλληλα προοπτική εκλογικής ρεβάνς από την αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Ο Κυριάκος επιλέγει, λοιπόν, να βελτιώσει απλώς σταδιακά την οικονομία. Δανείζεται με αρνητικά επιτόκια και επιτυγχάνει ήπια ανάπτυξη 2-3%. Δεν κατήργησε το 8ωρο, δεν κατήργησε το πενθήμερο, δεν απέλυσε, δεν είναι ο μπαμπούλας που τον εμφάνιζαν, αλλά αντιθέτως μειώνει φόρους. Και μέσω αυτού του δρόμου απολαμβάνει τη συναίνεση της κοινής γνώμης.
Απολαμβάνει αυτή τη συναίνεση γιατί δεν πήγε σε βαθιές μεταρρυθμίσεις. Γιατί δεν επεδίωξε ρυθμούς ανάπτυξης 4%-5%. Γιατί αρκέστηκε σε ήπια πολιτική, χωρίς να ρισκάρει να πολώσει και να διχάσει. Για τον λόγο αυτό μάλιστα κρατά παραπονεμένους πολλούς φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές που τον στήριξαν. Διάλεξε όμως να κρατήσει συμπαγή τον κοινωνικό ιστό, ίσως εστιάζοντας και στις δύσκολες εθνικές και οικονομικές εξελίξεις που αναπόδραστα έχουμε μπροστά μας. Η διεθνής ύφεση μάλλον είναι προ των πυλών. Φαίνεται να του αρκεί του Κυριάκου που η Ελλάδα πάει αντίθετα από τον υφεσιακό διεθνή οικονομικό κύκλο.
Τι άλλο γνωρίζει ο Κυριάκος; Γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο. Δεν μπορεί εύκολα να μετεξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατία, παρά το επικοινωνιακό ταμπεραμέντο του αρχηγού του. Ο Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε άριστα, ως το 2015 τουλάχιστον, αυτό που απεγνωσμένα ζητούσε ο μέσος πολίτης. Εναλλακτική λύση χωρίς οικονομικό κόστος. Δημιούργησε όμως στάμπες που τον δυσκολεύουν σήμερα να μιλήσει στο κέντρο. Έχει στα χέρια του και ένα κόμμα χωρίς κοινωνικές ρίζες. Μπορεί να ελπίζει μόνο στη συγκολλητική δύναμη της προοπτικής εξουσίας, που προσώρας δεν διαφαίνεται.
Ο Κυριάκος όλα αυτά τα σταθμίζει. Όπως σταθμίζει ότι το πελατειακό κράτος δεν ξηλώνεται εύκολα. Ούτε το παλαιό υποχωρεί εύκολα, αλλά συνεχίζει και «δοκιμάζει» τη δημοκρατία μας. Κατά συνέπεια ο Κυριάκος αποφεύγει μία συγκρουσιακή πολιτική υπέρβαση που θα λειτουργούσε εις βάρος της αναγκαίας πολιτικής συναίνεσης. Η πορεία της Ελλάδος σε βάθος δύο αιώνων αποδεικνύει ότι μάλλον κάνει το σωστό και επιλέγει συνειδητά τον ήπιο δρόμο. Κάποιους τους δυσαρεστεί, όμως χρειάζεται τους πολλούς. Πάντα υπάρχει άλλωστε αναντιστοιχία προθέσεων- δυνατοτήτων.
Από τον Νίκο Ντόλα
Ο Δρ. Νίκος Ντόλας είναι φιλόλογος και διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στο ΕΚΠΑ.
