Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή και ας ξεκαθαρίσουμε τον ορισμό της κάθε έννοιας. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) “πρόσφυγας” καλείται ο πολίτης που εγκαταλείπει τη χώρα του γιατί βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση ή σε ένοπλη εμφύλια σύγκρουση ή είναι πολίτης που ζητά άσυλο σε μια άλλη χώρα λόγω πολιτικών διώξεων. “Μετανάστης” (οικονομικός) είναι αυτός που εγκαταλείπει τη χώρα του λόγω οικονομικών δυσκολιών και αναζητά μια καλύτερη ζωή σε άλλη χώρα με οικονομική ευμάρεια. Αυτός, όμως, έχει τα απαραίτητα έγγραφα (ταυτότητα, διαβατήριο κ.λπ.) για να μπει στη διαδικασία ένταξης στη χώρα αυτή. “Λαθρομετανάστης” αποκαλείται αυτός που φεύγει από την πατρίδα του λόγω οικονομικών δυσκολιών, εισέρχεται παράνομα σε χώρες με ανορθόδοξο τρόπο και χωρίς να έχει τα απαραίτητα έγγραφα. Επιδιώκει να καταλήξει σε κάποιο κράτος δηλώνοντας ότι έχει απολέσει τα έγγραφά του με απώτερο σκοπό την ένταξή του εκεί, διαφορετικά συνεχίζει να ζει παράνομα.
Ας επανέλθουμε στα καθ' ημάς για να επισημάνουμε ότι μετά τον πόλεμο της Συρίας οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Οικογένειες, ασυνόδευτα παιδιά και μεμονωμένοι πολίτες εγκαταλείπουν τη Συρία με την ελπίδα ότι θα γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου, οι αποκαλούμενοι “πρόσφυγες πόλεμου”. Μαζί όμως με αυτούς και με πρόσχημα τον πόλεμο στη Συρία εισέρχονται παράνομα στη χώρα μας λαθρομετανάστες από διάφορες χώρες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής. Το ελεύθερο πέρασμα από την Τουρκία που τους προσφέρει ο Ερντογάν και το χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης προς τη διεθνή κοινότητα για να διεκδικήσει τα δικά του συμφέροντα τους δίνει το δικαίωμα να φτάνουν ανενόχλητοι στα παράλια της Τουρκίας και να καταλήγουν στην Ελλάδα μέσω θαλάσσιας οδού με τη βοήθεια Τούρκων διακινητών. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Ελληνική Αστυνομία, το πρώτο εξάμηνο του 2019 η ταυτότητα των παράνομα εισερχομένων στη χώρα μας είναι η εξής: Συρία 4234, Αλβανία 5025, Αφγανιστάν 7310, Παλαιστίνη 1479, Τουρκία 3228, Ιράκ 3014, Πακιστάν 4840, Ιράν 1358, Μαρόκο 595, Σομαλία 866, Μπαγκλαντές 1352, Αλγερία 732, Λ.Δ. Κογκό 1196 και Λοιποί 3896. Από τα παραπάνω στοιχεία συμπεραίνουμε ότι και μετά από την ταυτοποίηση, μόνο από τη Συρία δικαιούνται πολιτικό άσυλο γιατί εκεί υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση, ενώ οι υπόλοιποι είναι οικονομικοί μετανάστες, και καθώς εισέρχονται παράνομα, λαθρομετανάστες. Η χώρα μας, λοιπόν, καλείται να διαχειριστεί το όλο πρόβλημα εφόσον αποτελεί την πύλη εισόδου προς την Ευρώπη με αποτέλεσμα να πρέπει να γίνει ο διαχωρισμός για το ποιοι δικαιούνται άσυλο. Σε όλη αυτή τη διαδικασία εκτός των θεσμικών οργάνων της ΕΕ συμμετέχει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες με προϋπολογισμό 8,6 δισ. δολάρια (όταν ο προϋπολογισμός του ΟΗΕ είναι 5,4 δισ. δολάρια) και πολλές ΜΚΟ με πρωτεύουσα τη Διεθνή Αμνηστία με έδρα το Λονδίνο. Για να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση την κρίσιμη αυτή κατάσταση χρειάζεται τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης να είναι αρωγοί με πράξεις και όχι μόνο με βαρύγδουπες δηλώσεις. Απαραίτητη κρίνεται η οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα για τη δημιουργία υποδομών υποδοχής και διαχωρισμού των εισερχομένων στη χώρα μας, ούτως ώστε αυτοί που δικαιούνται άσυλο να μπουν στην διαδικασία αυτή και οι υπόλοιποι να επαναπατριστούν στη χώρα προέλευσής τους. Επίσης, τα κράτη - μέλη της ΕΕ επιβάλλεται να απορροφήσουν στο ποσοστό που τους αναλογεί τους δικαιούμενους άσυλο πολίτες μετά και την προώθησή τους από την Ελλάδα για την εύρυθμη ένταξη τους στην κοινωνία της Ευρώπης με ό,τι αυτό συνεπάγεται (εκπαίδευση, κοινωνικό κράτος κ.λπ.). Δεν είναι δυνατόν η ελληνική κοινωνία να σηκώσει μόνη της όλο το βάρος των ροών αυτών. Ιδιαίτερα υποφέρουν οι συμπολίτες μας στα νησιά, όπου καθημερινά φτάνουν εκατοντάδες πρόσφυγες-μετανάστες τα τελευταία χρόνια και δικαιολογημένα αισθάνονται ότι εκτοπίζονται από τον τόπο τους. Η Ε.Ε., όμως, κωφεύει...χρειάζεται σοβαρή και άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος εδώ και τώρα.
Από τον Χάρη Τσιλιάκο, μέλος της Π.Ε. ΝΔ
