ΤΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ Ι. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο λαϊκισμός αναδεικνύεται από όλους τους ηγέτες, σαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο, όχι μόνο για την κάθε χώρα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι ο Τσίπρας και ο γραφικός συγκυβερνήτης του Καμμένος, θεωρούνται ως οι μόνοι λαϊκιστές της πολιτικής, που κατέχουν τα σκήπτρα σ’ όλη την Ευρώπη. Αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν. Είναι ένα κρούσμα νοσηρό, που πρέπει με κάθε τρόπο να εξαλειφθεί.
Τι είναι ο λαϊκισμός; Κατά τον Μπαμπινιώτη είναι: «Ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων και θέσεων, που ευχαριστούν το λαό, δίχως να τον ωφελούν, με σκοπό ν’ αποσπούν την εύνοιά του. Κολακεύουν το λαό με σκοπό ν’ αποκτήσουν προσωπικά οφέλη».
Γιατί οι περισσότεροι πολιτικοί ευτελίζουν το αξίωμά τους, προδίδουν την αποστολή τους, εξαπατούν τους πολίτες και κατέρχονται τόσο χαμηλά, ώστε να ψεύδονται και να κοροιδεύουν; Μα είναι ολοφάνερο. Όταν οι πολιτικοί δεν εμπνέονται από οράματα, όταν δεν αγαπούν την πατρίδα τους, όταν στερούνται βασικών ηγετικών αρετών και αξιών, όταν δεν είναι σε θέση να κτίσουν με τους ψηφοφόρους των μια θέση αμοιβαίας ειλικρίνειας, τότε καταφεύγουν στο λαϊκισμό. Ευτελείς και αδύναμοι όντες ασκούν την εξουσία για την ιδιοτέλειά τους. Γίνονται ψεύτες, γλοιώδεις κόλακες, ανεύθυνοι, κοινοί κλέφτες, καταχραστές και αχρείοι. Όσοι δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και δεν έχουν ούτε ένα ένσημο, δεν ένοιωσαν ποτέ το πρόβλημα και τις δυσκολίες της ζωής και γι’ αυτό είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τα κοινά. Τα Νεπωτικά απόβλητα (κι έχουμε πολλούς απ’ αυτούς) παρουσιάζουν ένδεια ιδεών και οραμάτων. Και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, διακατέχονται από φανατισμό και εμπάθεια και ρέπουν σε ακρότητες. Στοιχεία άκρως απαγορευτικά για την άσκηση της εξουσίας. Για όλα αυτά λοιπόν, κάθε ψηφοφόρος χάνει την ψήφο του και εκτρέφει αγκάθια, όταν ψηφίζει λαϊκιστές.
Ανέκαθεν ο λαϊκισμός ήταν προσφιλής πρακτική των πολιτικών μας. Μέσα απ’ αυτόν επισημαίνονται οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του λαού, τα όνειρα και οι προσδοκίες του. Και με βάση αυτό, έρχεται μια καταλυτική υποσχεσιολογία. Ένα «ΘΑ» ατέλειωτο, πως θα ικανοποιήσει κάθε θέλω του ψηφοφόρου. Κύριος εκφραστής του λαϊκισμού ήταν ο Ανδρέας, ο οποίος και ανέδειξε τον λαϊκισμό, ως τέχνη και επιστήμη. Μαέστρος να ξεγελά το λαό με φρούδες ελπίδες. Γνωστά τα περί ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, οι Βάσεις, που έφευγαν κι όλο παρέμειναν, ο λαός στην εξουσία κλπ. Νεότερος όμως εκφραστής του λαϊκισμού και μάλιστα ενός λαϊκισμού ακραίου και προκλητικού, χωρίς όρια ντροπής και αναστολής είναι ο Τσίπρας. Δεν μιλάμε για την ακατάσχετη εξουσιολαγνεία του. Για την ασάφεια των πολιτικών θέσεων. Μιλάμε μόνον για την ξέφρενη υποσχεσιολογία του. Τα ταξίματα των πάντων για τους πάντες. Αυτή την ασύστολη λαϊκούρα, που υποτιμά τον κοινό νου. Κι όμως βρήκε αποδέκτες, που έχαψαν αμάσητα τα όσα παραμύθια κοπανιστό αέρα υποσχότανε. Έταξε κατάργηση φόρων, επαναπρόσληψη απολυμένων, αυξήσεις μισθών, 13ο μισθό, κατάργηση ΕΝΦΙΑ κ.ά. Πράγματα πασιφανώς απίθανα, που γρήγορα αποδείχθηκαν ανέφικτα και απραγματοποίητα. Το ψέμα και ο λαϊκισμός τον βοήθησαν ν’ ανέλθει στην εξουσία. Μια νίκη που την ανεμίζει τώρα σαν «νωπή εντολή». Εντολή του λαού ήταν να παραμείνουμε στο Ευρώ, αλλά χωρίς λιτότητα. Αλλά μια τέτοια παραμονή, όλο και προβάλλουμε τις «κόκκινες γραμμές», χωρίς να παραγνωρίζουμε πως και οι κουτόφραγκοι έχουν κι εκείνοι τις κόκκινες γραμμές τους. Μας πήραν ήδη είδηση και δεν είναι πια διατεθειμένοι να ρίξουν τα χρήματά τους σε μια ανεύθυνη οικονομία. Και δείχνουν να μην ιδρώνει το αυτί τους στις φοβέρες μας περί γεωπολιτικής θέσης, περί «Κούγκι» και λοιπά νταηλίκια.
Πιάσαμε πάτο στη ρευστότητα, στέγνωσαν τα ταμεία μας και αυτοί ακόμα λαϊκίζουν, πως πάμε καλά, πως ο λαός ξανάσανε από το Μνημόνιο, πως σίγουρα θα μας βοηθήσουν οι εταίροι μας, γιατί μας έχουν ανάγκη. Πως ο λαός στέκει όρθιος με περηφάνια στο πλευρό τους και άλλες παρόμοιες αρλούμπες.
Η αλήθεια είναι πως ένας ζόφος και πνιγμός στραγγαλίζει τον Έλληνα. Και ο υφέρπων λαϊκισμός δεν πιάνει πια. Μόνον επιτείνει το φόβο, την απογοήτευση και την απελπισία. Δυστυχώς καλούμαστε να παρακολουθήσουμε το ίδιο έργο. Το έργο της αποκαρδίωσης και της απόγνωσης. Αυτά δηλ. που έχει να μας δώσει ο ξέφρενος και ψεύτικος λαϊκισμός, στον οποίο, ως άφρονες πιστέψαμε.
