Για τον λόγο αυτό απαγορεύει απολύτως την είσοδο στον ιδιωτικό χώρο (κατοικία), χωρίς δικαστική έγκριση, σε οποιονδήποτε είτε είναι ιδιώτης, είτε είναι κρατικό όργανο, προβλέποντας και ποινές κατά των παραβατών.
Ο πανεπιστημιακός χώρος είναι δημόσιος χώρος ειδικού σκοπού (είσοδος νέων για σπουδές), όπως π.χ. ο χώρος του Δημαρχείου είναι χώρος ειδικού σκοπού (είσοδος δημοτών για την έκδοση κάποιου πιστοποιητικού).
Στην περίπτωση αυτή, δηλαδή του δημόσιου χώρου, ο τυχόν έλεγχος των εισερχομένων είναι αυτονόητος, όταν δημιουργείται πρόβλημα στη λειτουργία και στην επίτευξη του ειδικού σκοπού του δημόσιου χώρου.
Ο ισχυρισμός ότι το άσυλο στους πανεπιστημιακούς χώρους επιβάλλεται για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών είναι τελείως ασύμβατος με την κοινή λογική, αλλά και με την υπάρχουσα πραγματικότητα.
Στις δημοκρατίες η διακίνηση των ιδεών είναι ελεύθερη όχι μόνο στους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και σε κάθε γωνιά της γης.
Οι νέοι είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην καφετέρια, είτε στο μπαράκι της γειτονιάς, μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τις ιδέες τους π.χ. για τον νεοφιλελευθερισμό, που βασίζεται στην ελεύθερη αγορά και στον ανταγωνισμό, ότι είναι ανήθικος ή ότι ο ανταγωνισμό χωρίς κρατική παρέμβαση, οικοδομεί και γκρεμίζει επιχειρήσεις κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους σε πλούσιους αλλά κυρίως σε φτωχούς κ.ά.
Αυτό εξάλλου επιτάσσει και το Σύνταγμά μας στο άρθρο 14§1, που αναφέρεται στη δυνατότητα του πολίτη «να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και διά του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του κράτους».
Σε περίοδο δικτατορίας π.χ. επί χούντας στις 21-4-67, οι αστυνομικές δυνάμεις πιθανότατα είχαν εισβάλλει στους πανεπιστημιακούς χώρους και απαγόρευσαν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
Όμως σήμερα ζούμε άλλη πραγματικότητα. Οι κοινωνίες διαμορφώνονται και προσαρμόζονται ανάλογα με τις κρατούσες εκάστοτε συνθήκες και με τις κρατούσες σήμερα κοινωνικές συνθήκες το πανεπιστημιακό άσυλο ξεπερνάει τη σημερινή πραγματικότητα.
Από τον Αστέριο Καζλάρη
