τους για τους Τσάμηδες. Οι Τούρκοι με τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Η Βουλγαρία. Και φυσικά το κλασματικό κρατίδιο των Σκοπίων, που ατενίζει λαίμαργα το Αιγαίο. Πάντων δε χειρότεροι οι Τούρκοι. Γέννημα και θρέμμα μιάς ράτσας βαρβάρων, με ένστικτα απάνθρωπα και κτηνώδη. Βαρύνεται διαχρονικά, με τα ολοκαυτώματα των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ελλήνων της Μ. Ασίας και των Κούρδων. Με τη βίαιη κατάληψη μεγάλου τμήματος της Κύπρου και τη δημιουργία των ψευδοκράτους. Ν’ αρπάξει θέλει θάλασσες και στεριές. Με μια ιταμή και κατάπτυστη υφαρπαγή, αδιαφορώντας για το Διεθνές Δίκαιο. Όμως, επισκεφθήκαμε με τη γυναίκα μου, ως και τα απόμακρα βάθη της, και είδαμε μια άλλη Τουρκία. Επίσης φίλος μου που επισκέφθηκε πρόσφατα την Περσία (Ιράν) και είδε μια άλλη αλήθεια. Διέσχισε κατά μήκος όλη την Τουρκία, οδικώς 5.000 χλμ. (ale retour). Δρόμοι ονειρικοί, Γερμανικών προδιαγραφών, χωρίς σαμαράκια, αλλά και χωρίς ένα ευρώ διόδια. Το άκουσα και εξανέστην. Αντίθετα μ’ εμάς, που η εδώ Εταιρεία ανεβάζει τα διόδια, αποτρεπτικά πια, και κατά το δοκούν. Είδαμε γέφυρες υπερσύγχρονες. Μπροστά τους η δική μας γέφυρα του Ρίου ωχριά. Ένα υπερσύγχρονο αεροδρόμιο στην Κωνσταντινούπολη, φιλοδοξεί να γίνει εκ των πρώτων του κόσμου. Διακοσμημένο με την Αρχιτεκτονική των Αραβουργημάτων και της αφθάστου τελειότητας διακίνησης ανθρώπων και σκευασμάτων. Έχουμε κι εμείς το Αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» αλλά χωρίς συναγωνισμό. Εντυπωσιάστηκα με την Κωνσταντινούπολη των 18 εκατομμυρίων και με τη Σμύρνη, πολύπαθη από τους Τσέτες του 1921. Ένα διαμάντι ευρωπαϊκών χαρισμάτων. Πήγαμε στα Σχολεία τους. Αληθινοί Ναοί Παιδείας. Βαμμένα, καθαρά, με σύγχρονες Σχολικές εγκαταστάσεις. Ούτε γράφιτι, ούτε σκουπίδια, ούτε αντιρατσιστικά ή αντιεξουσιαστικά συνθήματα. Οι μαθητές όλων των βαθμίδων, με Σχολικές φορεσιές, ευπρεπείς, χωρίς καταλήψεις και παραβατισμούς. Κύματα σημαιών, σύμβολα του Έθνους των, κοσμούν Δημόσια κτήρια, πάρκα, σπίτια, καταστήματα. Ελάτε να μετρήσουμε στην πόλη μας πόσες σημαίες και μόνον για μέρα μόνο κοσμούν τα μπαλκόνια των σπιτιών μας; Ελάχιστες έως καμία. Ντροπή μας. Πάτε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης μας, να δείτε ένα κουρέλι της ντροπής να κρέμεται στον ιστό, σαν δήθεν σημαία. Η γνωστή πλατεία «Ταξίμ», κάθε φορά και πιο αλλαγμένη, προς το καλύτερο. Είναι η καρδιά της Πόλης. Τελευταία κοσμείται από ένα Τζαμί, με χώρους εκθέσεων και εκδηλώσεων. Οι Τούρκοι δεν ντρέπονται για την καταγωγή τους. Τουναντίον, επαίρονται για την Πατρίδα τους. Η Παιδεία τους καλπάζει. Ήδη αποδίδει τους καρπούς, μακροχρόνιας μελέτης και προσπάθειας. Πρωτοπόροι στους εξοπλισμούς. Είναι η τέταρτη πολεμική ισχύς ανά τον κόσμο. Μόνοι τους κατασκευάζουν υποβρύχια, αεροπλάνα, ντρόουνς, αεροπλανοφόρα. Πότε; Όταν εμείς, εισάγουμε ακόμα και καροτσάκια για τις λαϊκές αγορές. Εκφράζονται για την Πατρίδα μας με πίστη και ενθουσιασμό. Μια ικανοποίηση, που εμείς τη γευόμαστε μόνο με τις νίκες μας στον Αθλητισμό. Κι όσο για την Πολιτική τους, εδώ δεν πιάνονται. Όλος ο κόσμος απειλεί και φοβερίζει για τις παραβάσεις και παρεκτροπές του Σουλτάνου. Δεν ακούει κανένα. Φοβάμαι, πως αν σφίξουν τα πράγματα «ό μή γένοιτο» και οι αδηφάγοι άρπαγες Τούρκοι μας αδικήσουν ας μην ποντάρουμε και πολύ στις υποσχέσεις των αιώνιων «φίλων» μας. Η Τουρκία λοιπόν είναι μια τεράστια πολεμική μηχανή και όχι μόνον. Κολλημένη στο Ισλαμικό ιδεώδες. Μια Δικτατορία άκρως τυραννική. Χιλιάδες Τούρκοι δήθεν αντιφρονούντες του Σουλτάνου σήπονται στα λευκά κελιά. Δεν αλάσσει ρότα. Μια χώρα κατά βάθος Ιμπεριαλιστική, αδίστακτη, απρόβλεπτη. Τα όπλα που διαθέτουμε εναντίον της είναι η διαρκής επαγρύπνηση κι η ανάδειξη των δικαίων μας. Για σκεφθείτε, ποιοι ήταν οι Τούρκοι στην εποχή του Βυζαντίου και πώς έγιναν; Ποιοι είμασταν εμείς οι Έλληνες και πώς καταντήσαμε;
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
