Πλάγιασες κόρη.
Ήρεμα έκλεισαν τα βλέφαρά σου.
Ανέβηκε το υποσυνείδητό σου στου ύπνου τα σκαλιά
κι η ψυχή σου πετά, φτερουγίζει στον αιθέρα
ψάχνοντας μ' αδημονία την ονειρεμένη πολιτεία.
Αέρινη κόρη.
Έξυπνα διάβηκες στην ουρανοχώρα.
Μελιστάλαχτο το σκηνικό, γεμάτο από άνθη θεία.
Ευωδιάζουν εύλογα, σε μυρώνουν περίσσια,
σε απλώνουν τη μέθη γλυκά, μυσταγωγικά.
Καλότυχη κόρη.
Στολίζουν μ' ασημένια φορεσιά το φύσημά σου.
Καλλίφωνα αηδόνια σου μαγεύουν τα τύμπανα,
σου διεισδύουν τους στίχους της αγάπης ομαδικά.
Ουράνια κόρη.
Τίποτε δεν φυλακίζει το βάθος της ύπαρξής σου.
Οι στιγμές ταριχεύουν την υλική υπόστασή σου.
Σου αποδίδουν πρόθυμα το ελεύθερο πνεύμα.
Είσαι γεμάτη από συναίσθημα, ευτυχία, εικόνα.
Χαρούμενη κόρη.
Δίκαια η έξοδός σου σε λυτρώνει.
Γεύτηκες προσκομιδή από προαιώνια χρώματα.
Έζησες ξανά, προσωρινά, την ολότητα, που αναδύει
πηγαία ανάσα. Αγάπα, απλά, άφοβα, ελεύθερα.
Μαρία Ν. Αράπκουλε
