Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
...«Τώρα πρέπει να πίωμεν»...
... Όχι για να γίνουμε ντίρλα και να μην ξέρουμε τι μας γίνεται και τι ψηφίζουμε ( όχι εμείς δηλαδή αλλά οι βουλευτές).
Όχι. Αναφερόμαστε στη γνωστή ρήση του Οράτιου. Δηλαδή τώρα πρέπει να πάρουμε μία απόφαση. Και αυτή ακριβώς η ώρα ήταν η χθεσινή για τους βουλευτές των περισσοτέρων κομμάτων. Η ώρα να «πιούν» το πικρό ποτήρι του τρίτου μνημονίου, ξέχειλο μέχρις επάνω και να ψηφίσουν για την εφαρμογή του.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε ακόμη πώς εξελίχθηκε η ψηφοφορία στη Βουλή αλλά το δεδομένο είναι ένα και σαφές: ότι για τους περισσότερους βουλευτές εκτός από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή που έχουν πάγια αρνητική θέση απέναντι στα μνημόνια, για τους υπόλοιπους η χθεσινή ήταν μία δύσκολη μέρα και μία δύσκολη ψηφοφορία.
Και επιπλέον η μέρα που πυροδότησε τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα στο άμεσο μέλλον.
Στο επίκεντρο βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με την ψηφοφορία να επικυρώνει και τυπικά το «διαζύγιο» της αριστερής πλατφόρμας από το λοιπό κόμμα και να αποτελεί τη «μήτρα» για τη γέννηση ενός ακόμη κόμματος το οποίο θα αντιπολιτεύεται το μέχρι χθες «μητρικό» κόμμα. Και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις οι «εντάσεις» και οι αντιδράσεις είναι πολύ μεγαλύτερες ανάλογες και των συναισθημάτων που προκαλούν τις συντροφικές ρήξεις. Και ένα κόμμα, το οποίο θα αλιεύσει στην ίδια δεξαμενή ψήφων με τον ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές.
Το πρόβλημα όμως το έχουν και οι λοιποί βουλευτές των λεγόμενων πλέον «ευρωπαϊκών κομμάτων».
Στη ΝΔ όπως και στο ΠΑΣΟΚ άλλωστε δεν θέλουν να χρεωθούν ένα ακόμη μνημόνιο. Βρίσκονται ας πούμε στην κατάσταση που περιγράφει και το γνωστό ανέκδοτο «δώσαμε-δώσαμεε». Και πράγματι «δώσανε» ανυπολόγιστη πολιτική φθορά και τα δυο κόμματα που ψήφισαν τα προηγούμενα μνημόνια, με το ΠΑΣΟΚ να κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη και τη ΝΔ να γνωρίζει τόσο χαμηλές πτήσεις στα ποσοστά της που αν συνεχίσει έτσι την περιμένει μία εξαιρετικά ανώμαλη προσγείωση. Βέβαια, όπως εξελίχθηκε η κατάσταση με την «περήφανη διαπραγμάτευση» της «πρώτης φορά Αριστεράς» και με το «πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο» τέλειωσε και ο προς πολιτική εκμετάλλευση διαχωρισμός των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» κομμάτων. Όλοι στο ίδιο μνημόνιο βράζουν. Η εν πάση περιπτώσει σε διαφορετικό αλλά για το ίδιο πράγμα μιλάμε. Μπορεί το μνημόνιο που έχουμε μπροστά μας να είναι «το τρίτο και φαρμακερό» αλλά όλα... μνημόνια είναι και τόσα που είναι πια τα ’χουμε συνηθίσει! Το «παραμύθι» λοιπόν των αντιμνημονιακών κομμάτων τελείωσε. Τώρα θα δημιουργηθούν καινούργια «αντιμνημονιακά» και από δω και μπρος είναι ταινία προσεχώς την οποία έτσι κι αλλιώς δεν θα αποφύγουμε να δούμε. Ωστόσο....
Ωστόσο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προκειμένου να στηρίξουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτή τη θέση έχουν βρεθεί, παρότι προσπαθούν να διαχωρίσουν τα πράγματα στη συνείδηση των πολιτών ξεκαθαρίζοντας ότι αυτό είναι ένα μνημόνιο που φέρει τις υπογραφές Τσίπρα-Καμμένου. Και παρότι προβάλλουν το γεγονός ότι τηρούν μία υπεύθυνα εθνική στάση αναπόφευκτα επωμίζονται μέρος του επιμεριζόμενου πολιτικού κόστους που συνεπάγεται η ψήφιση ενός τρίτου μνημονίου.
Και μάλιστα σε ποια χρονική στιγμή; Σε αυτή κατά τη οποία ο Α. Τσίπρας είναι πολύ πιθανόν να επιλέξει τον δρόμο των πρόωρων εκλογών προκειμένου να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τους τοπίο. Οπότε, θα βρεθούν όλοι να κάνουν προεκλογικό «σπριντ» μίας όπως όλα δείχνουν σύντομης προεκλογικής περιόδου με τους βουλευτές των «ευρωπαϊκών κομμάτων» να έχουν απέναντί τους στις περιφέρεις τους πρώην βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι δεν ψήφισαν το μνημόνιο και θα... μοστράρονται ως αντιμνημονιακοί, την ίδια ώρα που οι.... άλλοι «έβαλαν πλάτη» για να μείνει εντός Ευρώπης η Ελλάδα.
Δηλαδή και «δαρμένοι» και «χαμένοι» που λέει ο λόγος.
Οι μόνοι που δεν έχουν πρόβλημα είναι οι του Ποταμιού.
Οι οποίοι μπορεί να πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα σαν τους σολομούς αλλά από την αρχή το Ποτάμι ως νέο κόμμα που μπήκε πρώτη φορά στη Βουλή είχε μία συνειδητή επιλογή υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας χωρίς αμφιταλαντεύσεις και χωρίς «απώλειες» μεταξύ των μελών της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Πολλά δε από τα μέλη της ΚΟ είναι καινούργιοι βουλευτές και ψηφίζουν για πρώτη φορά και μνημονιακά.
Οι βουλευτές λοιπόν βρίσκονται προ των ευθυνών τους αλλά και προ της πολιτικής τους «πελατείας» στην οποία πολύ σύντομα θα απευθυνθούν.
Και τι θα πουν; Ποιο θα είναι το νέο «αφήγημα» που πρέπει να υιοθετήσουν για το «πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο» που ψήφισαν αριστεροί και δεξιοί;
