Κοιμάσαι, ξυπνάς, πας τα παιδιά στον Παιδικό, πας δουλειά, πας σούπερ μάρκετ, πας για καφέ και για ψώνια, πλακώνεσαι, βρίζεις και σε βρίζουν, κουτσομπολεύεις, φλερτάρεις, παίζεις στοίχημα, βλέπεις «Τσάμπιονς Λιγκ» με τα ρεμάλια... Με δυο λόγια, ζεις. Και δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα αυτό.
Αλλά βρε άθλιε, πρέπει να πέσεις στο «οριζόντιο» για να το εκτιμήσεις. Να σε πάνε με ένα φορείο στο χειρουργείο του Γενικού Νοσοκομείου Λαρίσης. Έστω και για προγραμματισμένη μικροεπέμβαση κήλης. Κι εκεί ξαναβλέπεις, για λίγο, τη ζωή με άλλο μάτι.
Ο τύπος που με μεταφέρει, είναι ένας κεφάτος πενηνταφεύγα που μοιάζει με γερόλυκο της ροκ παρά με τραυματιοφορέα. Κάνει και πλάκα. «Κρατήσου μεγάλε, θα δώσω γκάζια...». Ωραίος τρόπος να χαλαρώνει τους ασθενείς, τα... «γατάκια» δηλαδή που τρέμουν καθώς τα κουβαλάει στο Χειρουργείο.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στο «Κουτλιμπάνειον και Τριανταφύλλειον Γενικό Νοσοκομείο Λαρίσης». Το ιστορικό Νοσοκομείο της πόλης μας. Το Νοσοκομείο που κάποτε περιέθαλψε τους τραυματίες του ατυχούς Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, τους τραυματισμένους των Βαλκανικών Πολέμων και του Α’ παγκοσμίου Πολέμου, τα θύματα των Ιταλικών Βομβαρδισμών του ’41, το Νοσοκομείο που βανδάλισαν οι Γερμανοί πριν τσακιστούν και φύγουν το ’44 , το Νοσοκομείο που αντιμετώπισε τους μεγάλους σεισμούς του ’41 και του ’54, το Νοσοκομείο που χειρίστηκε το τρομακτικό δυστύχημα με 21 μαθητές νεκρούς στα Τέμπη.
Γενικόν Νοσοκομείον Λαρίσης. Το Νοσοκομείο που νοσήλευσε τους πατεράδες και τις μανάδες μας, θειούς, θειές, γιαγιάδες και παππούδες. Το Νοσοκομείο όπου έτρεξες σαν τρελός από αγωνία όταν σου έφεραν το παιδί μέσα στα αίματα γιατί έπεσε στην τζαμαρία, το Νοσοκομείο που σε πήγαν εκτάκτως όταν σου ανέβηκε η πίεση και άρχισες να τα βλέπεις όλα μαύρα, το Νοσοκομείο όπου έκλεισαν για πάντα τα μάτια τους τόσα και τόσα αγαπημένα σου πρόσωπα. Όπως και να το δεις, σπάνια ένας χώρος κρύβει τόση ιστορία, τόσο πόνο και χαρά, τόση αγωνία, τόση αναμονή, τόσες θύμησες καλές και κακές, η ζωή έχει απ’ όλα.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά στο Χειρουργείο. Μα καλά, θα πεις, ανώμαλος είσαι ρε παιδάκι μου; Δεν σου φτάνει το χάλι σου; Κοίτα, είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης καταστάσεων. Μια άσκηση αυτοπειθαρχίας. Γύρω μου περιφέρονται άνθρωποι που φοράνε πράσινα ρούχα, κρατούν εργαλεία από νίκελ και όλα λούζονται στο φως των προβολέων. Κι εγώ ταξιδεύω... Σε παλιές ιστορίες του Νοσοκομείου, καθώς η αναισθησία είναι μερική... Το τι γίνεται γύρω μου σε λίγο δεν θα με αφορά.
Προφανώς και ήξερα τι θα αντιμετωπίσω στο Παλιό Νοσοκομείο της Λάρισας όταν επέλεξα να χειρουργηθώ σ’ αυτό. Δεν πέσαμε δα από τον πλανήτη Άρη οι Λαρισαίοι. Κι αν έχω επισκεφθεί ασθενείς. Κι αν έχω νοσηλεύσει δικούς μου ανθρώπους. Κι ούτε θυμάμαι πια πόσες συσκέψεις φορέων με θέμα τα προβλήματα του Νοσοκομείου έχω παρακολουθήσει. Κι αν έχω καλύψει δημοσιογραφικά εξαγγελίες Υπουργών για την αναβάθμισή του... Όμως τώρα, ήταν η πρώτη – ευτυχώς – φορά που το ζούσα από τη θέση του ασθενούς. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από τη βιωμένη εμπειρία.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το Παλιό Νοσοκομείο έχει καλούς και άξιους γιατρούς. Όλη η πόλη το λέει αυτό. Και θα το διαπιστώσεις στην πράξη αν χρειαστεί. Μέσα στον καθημερινό χαμό, μέσα στον φόρτο της δουλειάς, τις λογικές και παράλογες απαιτήσεις συνοδών και ασθενών, οι άνθρωποι είναι εκεί και δίνουν μάχες σε συνθήκες... εκστρατείας. Έχοντας ενδόμυχα και το πικρό παράπονο πως ξέμειναν εδώ, πως «θάφτηκαν» σε ένα επαρχιακό Νοσοκομείο με συνθήκες τραγικές, την ώρα που θα μπορούσαν να σταδιοδρομούν σε μεγάλα ευρωπαϊκά νοσοκομεία με συνθήκες ασύγκριτα καλύτερες και απολαβές... ας μην το συζητάμε.
Το 24ωρο που νοσηλεύτηκα έρχονταν σε όλους μας μέσα στον θάλαμο διαρκώς νεαρά «γιατρουδάκια», ειδικευόμενοι, κι από κοντά νοσοκόμες, παλιές και έμπειρες, αλλά και νεότερες από τις σχολές. Να σου πάρουν την πίεση, τον πυρετό, να σου δώσουν το χάπι, να σε φροντίσουν... Ακόμη και οι τραπεζοκόμες, σε κοιτάνε με στοργή και... λύπηση, θες μια φέτα ψωμάκι ακόμη, να σου δώσω και μια κρεμούλα; Στο Γενικό Νοσοκομείο Λαρίσης υπάρχει, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, αγάπη και σεβασμός στον άρρωστο, σου μιλούν ευγενικά και θέλουν να σε εξυπηρετήσουν.
Μα πώς να ξεπεράσω το γεγονός ότι προεγχειρητικά με εξέτασαν πάνω σε ένα κρεβάτι, στο οποίο δεν είχαν να στρώσουν ούτε χαρτί; Πώς να ξεπεράσω το γεγονός ότι με μετέφεραν σε ένα φορείο με πολυχρησιμοποιημένα σεντόνια; Ότι τα κρεβάτια είναι παμπάλαια, τα στρώματα πανβρώμικα, έτοιμα να σε «φιλοδωρήσουν» με ένα σωρό βαρβάτες νοσοκομειακές λοιμώξεις; Μεταφέρθηκα στον θάλαμο, ξάπλωσα σε σκισμένα στην κυριολεξία σεντόνια, πιθανόν τα ίδια στα οποία έχουν ξαπλώσει κάμποσες γενιές. Κι όταν χρειάστηκε να πάω -εγχειρισμένος ών- στην τουαλέτα, ανακάλυψα με... τρόμο ότι υπήρχε μία και μοναδική στον... διάδρομο, κοινή για επισκέπτες και ασθενείς. Μια τουαλέτα βρώμικη, ξεχαρβαλωμένη, ελεεινή... Τρίτος κόσμος...
Κάτι μας είπες τώρα μεγάλε... Καλώς ήρθες στο ελληνικό ΕΣΥ. Δεν έχεις ακούσει τίποτε για κρίση και περικοπές;
Ντράπηκα... Εκεί συνειδητοποιείς πόσο λάθος προτεραιότητες έχουμε θέσει όλοι.
Το Κράτος που ξοδεύει αλόγιστα χρήματα, ναι, αυτό το Κράτος που κάνει φιέστες αλλά δεν μπορεί να βρει πέντε σεντόνια και να φτιάξει δύο τουαλέτες της προκοπής...
Και φυσικά οι πολίτες. Όλοι εμείς που γεμίζουμε τις καφετέριες της Ταχυδρομείου και είμαστε όλο κριτική αλλά δεν απαιτούμε ποτέ με σοβαρότητα και επιμονή το στοιχειώδες δικαίωμα να αρρωσταίνουμε ως άνθρωποι, όχι ως ζώα. Γεμάτη η πόλη με συνθήματα κατά του Κούγια. Θα γράψει κανείς ένα σύνθημα και για το παλιό μας νοσοκομείο;
Πονεμένος πάνω στα άθλια, τα κουρελιασμένα αυτά σεντόνια, διάβαζα στην «Ε» που μου έφερε ένας φίλος ειδήσεις. Το Νοσοκομείο επισκέφτηκε αυτές τις μέρες ο πρώην υπ. Υγείας Ανδρέας Ξανθός. Σαν υπουργός δεν πάτησε ποτέ, τώρα ήρθε να ασκήσει κριτική! Τον έπιασαν όμως οι διευθυντές και του τα είπαν για τα καλά.
Ένα άλλο σχόλιο αποκάλυπτε τα φαβορί -λέει- για θέσεις διοικητών Νοσοκομείων. Όπου φαβορί, διάβαζε τους ευνοούμενους της σημερινής εξουσίας.
Και κει μου ήρθε μια ιδέα. Ο καινούριος που μόλις διορίστηκε, γιατί δεν ξεκινά μια εκστρατεία; Να αποταθεί στους πολίτες της Λάρισας. Και όσοι μπορούν, να προσφέρουν, όχι πολλά, μοναχά από ένα σεντόνι. Πόσο κοστίζει ένα σεντόνι στ’ αλήθεια; Υπάρχει περίσσευμα ευαισθησίας και προσφοράς στους Λαρισαίους, στις τοπικές επιχειρήσεις, στους φορείς της πόλης. Να αναλάβουμε μόνοι μας να ξεπλύνουμε ντροπές, για τις οποίες οι αδιάφοροι γραφειοκράτες του Υπουργείου δεν τραβούν καμιά σκασίλα, αφού το μυαλό είναι -αποδεδειγμένα πια- στην κονόμα και στις μίζες των φαρμάκων.
Σταματώ εδώ. Δεν θέλω η προσβολή που εισέπραξα σαν πολίτης να με παρασύρει σε μια ακραία ρητορική. Είμαι όμως εδώ κι εγώ ως πολίτης, για κάθε βοήθεια, για να μπορέσει αυτό το φιλότιμο και άξιο προσωπικό να κάνει τη δουλειά του. Γιατί κουράστηκαν πια να επαιτούν και να ζητούν τα αυτονόητα. Κι αν τα παρατήσουν κι αυτοί, δεν βλέπω πια τι άλλο μπορεί να κρατήσει το νοσοκομείο μας...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alkalessis@yahoo.gr
