Τόσο μεγάλη είναι η εξάρτησή τους απ’ αυτό.
Υπήρξα, άλλωστε, μανιώδης καπνιστής στο παρελθόν, οπότε έχω προσωπική εμπειρία για τις συνέπειες του καπνίσματος. Εν τούτοις, εδώ και μια εικοσαετία περίπου, κατάφερα να το κόψω με το μαχαίρι, και επειδή η Πολιτεία, τελευταία, αποφάσισε να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο, θα αποκαλύψω τον δικό μου τρόπο κοπής του καπνίσματος.
Κατ’ αρχήν, ξεκίνησα, δειλά δειλά, να καπνίζω, όταν ήμουν στα μισά της φοιτητικής μου σταδιοδρομίας κάνοντας, απλά, τη φιγούρα μου και καπνίζοντας ελάχιστα τσιγάρα για κάποιο διάστημα, αφού και η αγωγή που είχα πάρει απ’ τους γονείς μου, ήταν κατά του τσιγάρου. Με τον χρόνο, όμως, έφθασα στο σημείο να καπνίζω ένα πακέτο την ημέρα, μέχρι που πήγα στον στρατό, οπότε άρχισα να καπνίζω σαν τσιμινιέρα και βοηθούσε σ’ αυτό, το ότι ως δόκιμος έφεδρος αξιωματικός και ανθυπολοχαγός, κατόπιν, είχα το χαρτζιλίκι μου και δεν επιβάρυνα πλέον τους γονείς μου.
Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε με την ίδια ένταση, μέχρι που έμεινε έγκυος η γυναίκα μου, μια που ο καπνός, πέραν του ότι έκανε κακό στο κυοφορούμενο παιδί, δημιουργούσε στην ίδια επιπλέον προβλήματα. Η λύση να καπνίζω, για ευνόητους λόγους, είτε στη βεράντα, είτε βάζοντας το κεφάλι κάτω απ’ τον απορροφητήρα της κουζίνας, κάθε άλλο παρά αξιοπρεπής ήταν. Σημειωτέον, ότι και οι γονείς μου δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένοι που τους αγνοούσα. Ήμουν, τότε, 29 ετών και καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, οπότε δεν αποτελούσα και το καλύτερο παράδειγμα στους μαθητές μου, τους οποίους απέτρεπα απ’ το κάπνισμα, αλλά δεν τους έπειθα, αφού άλλα έλεγα και άλλα έκανα.
Αποφάσισα, λοιπόν, να το κόψω περιορίζοντάς το στην αρχή, αλλά δυσκολευόμουνα αφάνταστα. Η κακιά συνήθεια, βλέπετε, δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα, αλλά με το μαχαίρι. Μόνο που, μέχρι να το καταλάβω, υπέστη το μαρτύριο της τράκας και της ξεφτίλας, που το συνοδεύει. Εν τούτοις, χάριν του μωρού, κυρίως, αλλά και του δευτέρου, που ακολούθησε, τα κατάφερα και απαλλάχθηκα απ’ το τσιγάρο.
Ύστερα από μια δεκαετία, περίπου, αποφασίσαμε με τη σύντροφό μου να κτίσουμε παραθεριστική κατοικία στο χωριό μας. Κατά τη διάρκεια της ανέγερσης, ενέδωσα στις προσφορές τσιγάρων εκ μέρους των μαστόρων, όταν αυτοί κάνανε διάλειμμα για κολατσιό, και κάπνισα ένα. Ξύπνησε, τότε, μέσα μου, ξανά, η επιθυμία για κάπνισμα και το ξανάρχισα με περισσότερη μανία αυτή τη φορά, μέχρι το εξής περιστατικό, που συνέβη λίγα χρόνια αργότερα.
Συγκεκριμένα, υποβλήθηκε η μητέρα μου σε μια συνηθισμένη εγχείριση κήλης και, εντελώς απρόσμενα, ενώ ανάρρωνε, μας ανακοινώθηκε ότι πέθανε, γεγονός που μας εξέπληξε και μας στεναχώρησε αφάνταστα. Η αφεντιά μου είχε έναν πρόσθετο λόγο να είναι στενοχωρημένη, μια που δεν πρόλαβε να της κάνει το κέφι να κόψει το τσιγάρο, που δεν το συμπαθούσε καθόλου. Όταν κάποια στιγμή, μετά το αρχικό σοκ και τη μεταφορά της στην εντατική, μας ανακοινώθηκε ότι αναπνέει ακόμα και ότι υπάρχουν ελπίδες να σωθεί, σκέφθηκα, αμέσως, να της προσφέρω λίγη χαρά.
Προς τον σκοπό αυτό, δεσμεύτηκα στην προσευχή μου με τάμα προς την Παναγία, ότι, αν βοηθήσει να επανέλθει στη ζωή, θα κόψω το κάπνισμα για χάρη της μητέρας μου. Έκανα, όμως, και κάτι άλλο. Στο σχολείο, που ήμουν τότε διευθυντής ανακοίνωσα στους μαθητές, κατά τη διάρκεια της πρωινής προσευχής, την απόφασή μου αυτή, γιατί δεν ήθελα, πλέον, ν’ ανήκω στην κατηγορία των δασκάλων, που άλλα διδάσκουν και άλλα κάνουν. Τους ζήτησα, μάλιστα, να με ελέγξουν, είτε εντός είτε εκτός σχολείου, αν με ξαναδούν να καπνίζω.
Η μάνα μου, μετά από πενήντα μέρες μάχης με τον θάνατο, τα κατάφερε και έζησε μερικά χρόνια ακόμη, εγώ κράτησα τον λόγο μου και, τις λίγες φορές, που πέρασε απ’ το μυαλό μου η σκέψη να ξαναρχίσω το κάπνισμα, η εικόνα της Παναγίας πλαισιωμένη από μαθητές πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου και μου έκοψε την όρεξη. Έτσι, γλίτωσα και λυτρώθηκα, οριστικά και τελεσίδικα, απ’ το τσιγάρο.
Όσοι, λοιπόν, επιθυμείτε μια τέτοια λύτρωση, μια που τα πάντα είναι θέμα εγκεφαλικής λειτουργίας, βρέστε τη λύση. Αξίζει τον κόπο.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
