Τα μηνύματα αυτά θα είναι πάντοτε επίκαιρα: Για "Ψωμί" με την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου όλων των ανθρώπων.
Για "Παιδεία" σύγχρονη, δημοκρατική, με ίσες ευκαιρίες και με δικαίωμα ελεύθερης επιλογής της γνώσης, που θεσμικά ακόμα και σήμερα παρεμποδίζεται, όταν το σύνταγμα π.χ. από τη μια μεριά υποχρεώνει την πολιτεία να σέβεται και να προστατεύει την αξία του ανθρώπου (άρθρο 2), να δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να απολαμβάνει την απόλυτη προστασία της ελευθερίας του (άρθρο 5 §1 και §2) και από την άλλη μεριά να απαγορεύει στους πολίτες να φοιτήσουν στην πατρίδα τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια (άρθρο 16 §8).
Για "Ελευθερία" στην άσκηση όλων των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που αναφέρονται και κατοχυρώνονται από το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 4 έως 25).
Τα αιματοβαμμένα αυτά μηνύματα, που προβλήθηκαν στις 17-11-1973 από τους φοιτητές του Πολυτεχνείου, θα πρέπει κάθε φορά να μας θυμίζουν τους πραξικοπηματίες, όπως τους βλέπαμε κατά την περίοδο της δίκης τους, όταν οι εφιαλτικές αυτές φιγούρες ζητούσαν την επιείκεια της δημοκρατίας, που αυτοί εκτέλεσαν.
Θα πρέπει να μας θυμίζουν τα μαρτύρια των αγωνιστών της δημοκρατίας, όταν οι άνθρωποι αυτοί είχαν το μαστίγιο στα χέρια τους.
Θα πρέπει να μας θυμίζουν ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε, παρασυρμένοι από την επιείκεια και τη μεγαλοσύνη της δημοκρατίας, τις σαδιστικές τους θηριωδίες, γιατί αλλιώς θα τρίζουν τα κόκαλα του Παναγούλη, του Μουστακλή και των άλλων μαρτύρων της δημοκρατίας.
Όμως σήμερα, όπως έχει διαμορφωθεί η πραγματικότητα που βιώνουμε, θα πρέπει οι πολίτες να διερωτώνται μήπως η δημοκρατία κινδυνεύει όχι τόσο από τις δικτατορίες και από τους εξωτερικούς της εχθρούς, αλλά όσο από μέσα από τον τρόπο λειτουργίας του οικονομικού μας γίγνεσθαι;
Μήπως η δημοκρατία από την τάση της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού άρχισε να ξεθωριάζει και να φαντάζει ως φενάκη;
Μήπως ήδη με την τεράστια μεγέθυνση της φτώχειας έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός των λαών;
Μήπως άραγε η απόλυτη κυριαρχία του χρήματος και η θεοποίησή του δεν είναι συμβατή με την έννοια της δημοκρατίας;
Από τον Αστέριο Καζλάρη
