Η διαλλακτική απελευθέρωση μιας γλώσσας

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Οφείλω να το ομολογήσω! Έχει αρχίσει να μου "αρέσει" όπως δεν μου άρεσε ποτέ η Βουλή. Έχουμε αρχίσει να νιώθουμε αυτή την άγρια δίψα για το ευτελές και το κτηνώδες, την παλιά δίψα για ένα θέαμα, το οποίο απολαμβάνει κανείς μόνο ως ωμή

επιβεβαίωση της ανωτερότητας έναντι του θιάσου που είμαστε εμείς. Και αναφέρομαι φυσικά στην προανακριτική επιτροπή για την υπόθεση της "NOVARTIS". Ως θίασος, λοιπόν, μαζί με όλους εμάς καθιερώνεται πια η Βουλή. Ως θέατρο όπου κατακρεουργούνται οι κανόνες, όλοι οι κανόνες της οργανωμένης να πει "πολιτισμένης" συμβίωσης. Οι πρώτοι αποφασίζουν και ψηφίζουν με τον τρόπο που το κάνουν, οι δε δεύτεροι "θα φύγουμε σηκωτοί" από εδώ μέσα, από την προανακριτική.
Να το ομολογήσουμε τώρα, ίσως προλαβαίνουμε. Κρυφογελάμε λιγάκι, ίσως και λίγο αποτρόπαια με αυτή την απελευθέρωση της γλώσσας που χρησιμοποιούν κάποιοι στο Κοινοβούλιο. Άλλος γιατί φαντασιώνεται ζωσμένος με φισεκλίκια επαναστάτη, άλλος γιατί τώρα ήρθε η στιγμή να αναμετρηθεί με τη δύναμη που του δίνει η εξουσία. Και να σας πω κάτι. Προσωπικά εμένα και νομίζω και όλους εσάς που με διαβάζετε να μάθουμε για τη συγκρότηση της ψυχοσύνθεσης τέτοιων ατόμων, που θα κατέφευγαν σε τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς και κινήσεις για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους και το δίκαιό τους και εάν αυτοί οι χαρακτηρισμοί της γλώσσας και των κινήσεων που κάνουν προσθέτει τίποτα για το επίπεδο ενός κοινοβουλευτικού διαλόγου. Μάλλον αφαιρεί.
Όμως, κύριοι, η κοινωνία δεν είναι μεταφυσικό υποκείμενο. Μολύνεται από την τοξική ρητορική της γλώσσας τέτοιων φράσεων και τέτοιων διαλόγων. Εξοικειώνεται με τους γηπεδικούς τρόπους. Αυτό που σήμερα μαγνητίζει το βλέμμα ως ακρότητα, αν το κάνετε συνέχεια εσείς στη Βουλή σταδιακά αποενοχοποιείται. Δικαιώνεται διά της επαναλήψεως. Εκτός και εάν το ευχαριστιέστε!
Ξέρετε τι μου θυμίζετε; Εμένα προσωπικά. Τα φοιτητικά μας χρόνια της δεκαετίας του '80 όπου όλοι εμείς σαν φοιτητές φωνάζαμε και πολλοί βριζόμασταν και μεταξύ μας και τελικά παίρναμε και βγάζαμε αποφάσεις που δεν αφορούσαν κανέναν έξω από την πόρτα των Συνεδρίων. Γενικώς δηλαδή δεν κάναμε τίποτα που να είχε στοιχειώδη σημασία αλλά δεν σας κρύβω ότι το ευχαριστιόμασταν. Μήπως το ίδιο κάνετε τώρα και εσείς, λέω μήπως, σε όλες αυτές τις προανακριτικές Επιτροπές με διαλλακτική απελευθέρωση γλώσσας "δηλαδή ό,τι πω και δεν βαριέσαι" και ό,τι κάνω "δηλαδή δε με νοιάζει".
Και για να κλείσουμε λίγο πιο σοβαρά, εγώ αυτό που νομίζω και πιστεύω και πολλοί από εμάς, ένα έχω να πω: Επειδή η βλακεία πολλές φορές δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, καλά θα κάνουν όλοι αυτοί και ιδίως οι αντιπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο να είναι πιο εγκρατείς γιατί μετά από μία δεκαετία κρίσης και μνημονίων οι λέξεις τους, η συμπεριφορά τους και οι πράξεις τους δείχνουν ότι τίποτα δεν έχουμε διδαχθεί. Ίσως έτσι συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της αμετροέπειάς τους και να μην το ξαναχρησιμοποιήσουν.