δικής του κεντρικής τράπεζας. Εάν η χώρα χάσει αυτή τη δύναμη, χάνει επίσης και τη δύναμη της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων μέσω της δημιουργίας νέου χρήματος από την κεντρική τράπεζα, ενώ οι άλλοι μέθοδοι δανειοδότησης υπόκεινται στην εξάρτηση από τις «διαθέσεις» των αγορών. Επιπλέον, η ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη αυτόματα σήμανε την απώλεια της νομισματικής πολιτικής, διότι στέρησε το δικαίωμα της συναλλαγματικής υποτίμησης και της αλλαγής των επιτοκίων. Η κυβέρνηση της χώρας μετατράπηκε σε μια τοπική επαρχιακή αρχή, πριν ακόμη να έχει επιτευχθεί η πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση. Και οι τοπικές αρχές όχι μόνο δεν μπορούν να υποτιμήσουν ή να αλλάξουν τα επιτόκια, αλλά δεν έχουν στην κατοχή τους κανένα από τα εργαλεία μακροοικονομικής πολιτικής. Η πολιτική τους επιρροή περιορίζεται σε σχετικά ασήμαντα θέματα, λίγα έργα υποδομής εδώ, λίγες δαπάνες επιμόρφωσης εκεί. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν εμπεριείχε καμία αναφορά στο εμφανές γεγονός ότι με την ένταξή τους στην Ευρωζώνη τα κράτη-μέλη παραχωρούσαν κυριαρχικά δικαιώματα της ανεξάρτητης οικονομικής δράσης που κατείχαν πριν την ένταξη. Το κείμενο της Συνθήκης δεν έλεγε τίποτα γύρω από τις αρχές, στις οποίες θα παραχωρηθούν αυτά τα κυριαρχικά δικαιώματα και πώς αυτές θα τις ασκήσουν. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ στην πραγματικότητα ήταν ένα μισοτελειωμένο σπίτι από την αρχή και παραμένει μισοτελειωμένο μετά από μια εικοσαετία και φυσικά πλέον άρχισε να καταρρέει μέσα στη θύελλα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, διότι ποτέ δεν επετεύχθη η δημοσιονομική ομοσπονδία και πολιτική ένωση των κρατών-μελών. Εάν ένα κράτος-έθνος δεν μπορεί να εκδώσει το δικό του νόμισμα, αυτό δεν έχει καμία δύναμη να καθορίσει μια ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική και ως φυσική συνέπεια μετατρέπεται σε μία αποικία ενός ιμπεριαλιστικού συστήματος που οι κατευθυντήριες γραμμές και ντιρεκτίβες δίνονται από τη μητρόπολη. Όταν απολεστεί η δύναμη ενός κράτους να καθορίζει τη δική του νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, χάνεται μαζί και η δυνατότητα του καθορισμού της αποτελεσματικής ζήτησης, της παραγωγής και της απασχόλησης του εργατικού δυναμικού της Χώρας. Αυτό ακριβώς συνέβη στις χώρες-μέλη της περιφέρειας της ζώνης του ευρώ, τις ονομαζόμενες PIIGS, οι οποίες οδηγήθηκαν σε βαθιά κρίση χρέους, με πρώτο θύμα αναμενόμενης αθέτησης των δυσβάσταχτων χρεών την Ελλάδα.
* Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
* Ο Γεώργιος Ν. Ξενόφος, είναι πρώην (Π.Υ.) «ΥΠ.ΕΘ.Α», λογοτέχνης-ποιητής και ιστορικός μελετητής-συγγραφέας
