Άλλος λίγο. Άλλος περισσότερο. Σιγανή και ανεπίτρεπτη πορεία, προς την αποκοπή από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ευτυχείς όσοι λόγω της σύνταξής τους, που τη δίνουν για την επιβίωση των παιδιών τους. Αυτοί χαίρουν από το περιβάλλον, μιας ιδιαίτερης συμπεριφοράς. Δυστυχείς όσοι βλέπουν την ολοένα αυξανόμενη δυσφορία των οικείων τους. Με όλο το δίκαιο και τα παιδιά. Είναι νέοι. Με προβλήματα δεινά. Κουράζονται από τις λεκτικές επαναλήψεις των γερόντων. Τα παράπονά τους. Το μόνιμο «Μότο». «Τα πονίδια τους, τα φάρμακά τους. Η μοναξιά. Πώς ήμουν εγώ και πώς κατάντησα. Και το χειρότερο. Όσο μικραίνει η ζωή, περισσεύει ο φόβος, για την πορεία προς το τέλος». «Επάκουσον Κύριε και ελέησον. Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος αιτησόμεθα». Τα γηρατειά είναι μια μάχη αδυσώπητη. Τη δίνεις όταν είσαι αδύνατος. Και είναι τότε, που αδυνατείς να μπεις στον αγώνα. «Φίλιπ Ρουθ». Όμως όλοι οι γέροι ή οι γριές δεν έχουν την ίδια τύχη. Υπάρχουν υπερήλικες με ενδιαφέροντα, με κοινωνικές ανησυχίες, με χειροτεχνικές ασχολίες, με πνευματικά ερεθίσματα. Όλοι οι γέροι είναι χρήσιμοι για την πολύτιμη πείρα τους. «Ομιλίας τας γεραιτέρας φίλε» (Ευριπίδης). Δηλ. Να αγαπάς τις συναναστροφές με τους γέρους. Και επειδή κυρίως στην Ελλάδα αυξάνεται ο αριθμός των γερόντων η θαυμάσια Παιδαγωγός κ. Μαρία Μεραχούγια- 3ο Γενικό Λύκειο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης, συνέλαβε την ιδέα και οι μαθητές την αποδέχθηκαν ασμένως. Κάθε παιδί ή 2-3 μαζί, να υιοθετήσουν έναν γέρο. Η υιοθεσία αυτή δεν είναι η γνωστή μας αυτή, που παίρνουμε ένα παιδί και το μεγαλώνουμε στο σπίτι μας. Αλλά οι μαθητές θα επισκέπτονται όσο συχνά μπορούν στο σπίτι τους τον γέρο. Θα τον εξυπηρετούν σε προμήθειες από τη γειτονιά. Θα του διαβάζουν αρεστά του βιβλία. Την εφημερίδα, με τόσα ενδιαφέροντα έχει. Θα λέει ο καθένας τις ιστορίες του. Σιγά σιγά. Ο ένας θ’ αγαπήσει τον άλλον. Δίπλα στο γέρικο δέντρο, θα φυτρώνουν ζωντανά κλαράκια για στήριξη. Θα του δίνουν κάτι. Ένα γλυκό, ένα βιβλίο, χρήσιμα για τα γηρατειά αντικείμενα. Ο καθένας θα βουτά τη γλώσσα στη μνήμη του, και θα λέει ιστορίες, όπου εκεί οι γέροι θα διαπρέπουν. Θα εμπιστεύονται τον νεαρό. Του εξομολογούνται ιστορίες και γεγονότα, που έμειναν κρυμμένα μια ζωή στο υποσυνείδητό του. Στην προσπάθεια αυτή των νεαρών, που σίγουρα οι γονείς τη βρίσκουν δοτική, θα δίνουν τις συμβουλές και τις υποδείξεις τους, για την ανάπτυξη αυτής της μορφής υιοθεσίας. Και ο γέρος πάλι από τη μεριά του βάζει κανόνες και όρια στη ζωή του. Καθημερινά δίνει κάποιες μάχες. Και νικά. Σημαντικές γι’ αυτόν. Είναι το αποτύπωμα της νέας σχέσης του. Για σκεφθείτε τον γέρο απομονωμένο σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού του ή σε κάποιο θεραπευτήριο. Μόνος μ’ ένα σώμα ταλαιπωρημένο, συρρικνωμένο, τα ίδια λόγια, τις ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις, τα άσωτα παράπονα, τόσο βαρετά για τους οικείους. Καταλυτικά, για τον γέρο. Μόλις πληροφορήθηκα, για τούτη την υιοθεσία, τη δέχθηκα ανεπιφύλακτα, σαν ένα μήνυμα ελπιδοφόρο, επαναστατικό. Ανάλημμα ανθρωπισμού. Χάρηκα αφάνταστα. Γιατί; Μα γιατί επιβεβαιώνεται, πως η νεολαία μας είναι αυτή που μας επέβαλαν να γνωρίσουμε. Δεν είναι όλοι Ρουβίκωνες, αντιεξουσιαστές, ψυχανώμαλα ράκη, μιας επαίσχυντης ιδεολογίας, που ζήσαμε στα Εξάρχεια και στους Ναούς της γνώσης στα Πανεπιστήμια. Ο τρόπος ενεργειών τους, οι ιδεοληψίες τους και η παρουσία τους κάθε άλλο σε Έλληνα παραπέμπουν. Τα δικά μας παιδιά είναι μεγαλωμένα, με θεσμούς και αρχές. Με σωστή Παιδαγωγία. Ποτισμένα με το αίσθημα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Με σωστή προετοιμασία των παιδιών της νέας υιοθεσίας με τη βοήθεια παιδαγωγών και ψυχολόγων, θα μπορούσαμε να γίνουμε, φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Για ενδεχόμενη παρόμοια κίνηση στον τόπο μας, δηλώνω αρωγός. Εύγε λοιπόν ερίτιμη κ. Μαρία Μερεχούγια, για μια ελπίδα που δώσατε στα γηρατειά, που ως τώρα τα ξέραμε, ως «στυμμένες λεμονόκουπες». «Τιμημένα γηρατειά». Θύματα των γκλόμπς και των καπνογόνων, όταν προσπαθούσαν ν’ αρθρώσουν την αδύνατη φωνή τους. «Εδώ είμαστε κι εμείς»! Εύγε και στα καλά μας Ελληνόπουλα.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
