κυπριακών κυβερνήσεων (λαμπρή εξαίρεση ο Τάσος Παπαδόπουλος). Κι ενώ όλα τριγύρω αλλάζουνε, σε μας όλο τα ίδια μένουν, έως χειρότερα... Πρωτοφανής η τουρκική επιθετικότητα κι είμαστε στην αρχή. Αυτά δεν είναι επιλογή Ερντογάν για εσωτερική κατανάλωση, αλλά προϊόν γεωπολιτικής μετάλλαξης της Τουρκίας. Τι συνεπάγεται; Τον γεωπολιτικό αφανισμό της Ελλάδας απ’ τον παγκόσμιο χάρτη και τη Βαλκανική, μέχρι και τη συρρίκνωσή μας. Η τουρκική μετάλλαξη, γράφει ο φίλος Κωνσταντίνος Γρίβας, αναπληρωτής καθηγητής Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, οφείλεται κυρίως στην νέα πολιτική των ΗΠΑ «εναντίον όλων». Κίνα, Ρωσία, Ιράν, ωθούνται η μία στην αγκαλιά της άλλης, σχηματίζοντας πρόπλασμα «Πολλαπλής Δύναμης». Προστιθεμένης ενδεχομένως της Τουρκίας θα ‘χουμε πλήρη δακτύλιο στην ευρασιατική περιφέρεια, που θα περικλείει και θα ενσωματώνει Κεντροασιατικές χώρες, γιγαντώνοντας την ευρασιατική Multi Power. Να γιατί το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία εξετάζει σοβαρά αυτή τη δυνατότητα, να η «αφύσικη» μακροημέρευση των τουρκορωσικών σχέσεων. Σ’ αυτό το σχήμα δεν έχουμε μόνο συνεργασίες, αλλά και ανταγωνισμούς. Η Τουρκία, διαπραγματευομένη επί ίσοις όροις, οφείλει να ενισχύεται γεωπολιτικά. Απλώνεται σε νευραλγικές περιοχές (Α. Μεσόγειος – Αιγαίο) ενθυμουμένη... γαλάζιες πατρίδες ή δικαιώματα μουσουλμάνων αύριο στη Θράκη. Συνακόλουθα, η Τουρκία είναι «αναγκασμένη» να ασκήσει πολιτική γεωπολιτικού ακρωτηριασμού της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. «Ο τουρκικός αναθεωρητισμός ήλθε για να μείνει και θα εντείνεται αντί να μειώνεται σε βάθος χρόνου. Περιθώριο συμβιβασμού με την Τουρκία δεν υπάρχει, γιατί απλά ως περιφερειακή δύναμη, τα θέλει όλα. Έτσι εξηγείται η επιμονή ν’ αγοράσει S-400 (ρωσικοί), να εισβάλει στον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου, ν’ αδιαφορεί για τις χλιαρές Δυτικές αντιδράσεις. Στο διαμορφούμενο διεθνές πολυπολικό σύστημα, η Τουρκία σκαρώνει αυτόνομο ευρασιατικό πόλο ισχύος, χωρίς πλήρη ρήξη με ΗΠΑ – ΕΕ. Διαφοροποιούμενη απ’ τη δυτική γεωπολιτική αρχιτεκτονική, εγκαινιάζει ανεξάρτητη πορεία στο διεθνές σύστημα, με λελογισμένη αντιπαράθεση. Ρωσικά αεροσκάφη, ξεφόρτωσαν ήδη τμήματα των S-400 σε τουρκικά αεροδρόμια, η «ήπια» θαλάσσια εισβολή σε χώρα-μέλος της ΕΕ (Κύπρος) συνεχίζεται! Είναι τόσο επιθετική, όσο χρειάζεται. Ρισκάρουν, γνωρίζοντας πόσα επένδυσε η Δύση γεωπολιτικά στην Τουρκία». Παρά τα άλματα της πολεμικής της βιομηχανίας, η ανυπάκοη Τουρκία, εκτιμούν αρκετοί, δεν διαθέτει υπεροπλία, δεν είναι έτοιμη για πόλεμο και η εσωτερική κατάσταση δεν της επιτρέπει περιπέτειες τέτοιου μεγέθους, οι δε αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της ως έναν βαθμό είναι φυγή προς τα μπρός για να ξεπεραστούν εσωτερικές αδυναμίες και αντιφάσεις. «Οι επιμένουσες εν Ελλάδι λαϊκές ή κυβερνητικές αντιλήψεις ότι κάποιος ξένος παράγοντας θ’ αντιμετωπίσει την Τουρκία για μας είναι εκτός πραγματικότητας. Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία κάποτε ας δουν την πραγματικότητα ως έχει. Ας σχεδιάσουν μια μακρόπνοη, εθνοκεντρική, στρατηγική για την αντιμετώπιση της Τουρκίας, η οποία θα βασίζεται στη δραστική ενίσχυση των αποτρεπτικών ικανοτήτων, χωρίς να περιμένουν από ξένους, τίποτε περισσότερο από δηλώσεις συμπάθειας και ρητορική στήριξη». Αν η Άγκυρα, διεξαγάγει έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, μόνος τρόπος για να τη φρενάρουμε είναι η αδιαπραγμάτευτη θέση της αντίστασης. H Ελλάδα δεν πρέπει να συρθεί σε παζάρι τύπου Ιμίων ή διεθνές. «Mία να ‘χει επιλογή τη στρατιωτική αντίδραση. Έστω κι αν ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως ή η «πύλη του φρενοκομείου» (Γ. Παπανδρέου). Αλλιώς θα ‘χουν κείνοι, σημαίνοντα ρόλο, τοπικά και διεθνώς, ενώ εμείς θ’ αφανιζόμαστε γεωπολιτικά. Και αν δεν πιάσει η αποτροπή; Ναι με τις τακτικές του παρελθόντος, δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι θα λειτουργήσει, γιατί η Άγκυρα λαμβάνει διαρκή, σαφή μηνύματα υποχωρητικότητας. - «Τι θα χυθεί αίμα για πετρέλαια»; Θα πουν κάποιοι. - Κι όμως, η Ελλάδα δεν υπερασπίζεται πετρέλαια, αλλά την ίδια της την υπόσταση. Είναι στην τελευταία γραμμή άμυνας. Αν υποχωρήσει, αποδέχεται ότι είναι χώρα μειωμένης υπόστασης. (Δεν έχει συμβεί ποτέ απ’ τις 3 Φεβρουαρίου 1830, οπότε υπεγράφη το «Πρωτόκολλο ανεξαρτησίας»). Η χώρα μας θα μετατραπεί σε γεωπολιτικό φάντασμα που θα ξεθωριάζει μέχρι ν’ αντιμετωπίσει τον κίνδυνο ιστορικής έκλειψης. Άρα, οι πολιτικές ηγεσίες αλλά και η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους. Είναι αποφασισμένες να αναλάβουν το ρίσκο για τη συνέχεια της Ελλάδας, ή το 2021, αντί να εορτάσουμε τα 200 χρόνια του σύγχρονου ελληνικού κράτους, θα βάλουμε τους τίτλους τέλους»; Πόσο απέχουν αυτές οι σκέψεις απ’ το βιβλίο του Χρ. Γιανναρά, Finis Graeciae; Το εξέδωσε το 2016 ορμώμενος από επιφυλλίδα του στο Βήμα το 1986 ( Finis Graeciae: η Ελλάδα τέλειωσε, τη σκοτώσαμε εμείς). Είκοσι πέντε χρόνια πριν την κατάρρευση του κράτους, της οικονομίας, δίχως ανεξαρτησία. Δεν χρειαζόταν προφητικό χάρισμα, διαφαινόταν η κατεδάφιση σημαντικών κεφαλαίων της Ιστορικής μας μνήμης. Χλεύη μανιασμένη, για τον πατριωτισμό, για κάθε ιερό και όσιο, για τις ρίζες μας. Μοναδικές χαρές: η κατανάλωση, η ποδοσφαιρική και πολιτική λατρεία, ο τζόγος, η κρετινική τηλεθέαση. Κοινωνία παθητική, σε διαρκή «αυτοχειρία». Πόσο ακόμη, αρρωστημένα κόμματα θα διαφεντεύουν τις τύχες μας. Καλή τύχη amigos, μόνο που η τύχη ευνοεί τους ισχυρούς!
* Από τον Πέτρο Ιωάννου, θεολόγο
