επιθετικότητα. Φωνές κατά του κατευνασμού της Τουρκικής στάσης, φωνές λογικής και προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας αντηχούν στα αυτιά των περισσοτέρων σαν ένας ενοχλητικός βόμβος που τους απομακρύνει από την εικόνα δεκαετιών που έχουν στο μυαλό τους, εικόνα που έχει όρια τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Έχουν αλλάξει πολλά όμως από τότε που -καλώς- η Χάλκη ήταν θέμα SOS στις απαιτήσεις της Ελληνικής πλευράς. Δεν υπάρχουν προδότες και δωσίλογοι βέβαια. Υπάρχουν όμως άνθρωποι με μηδενική αίσθηση της πραγματικότητας. Σε αυτούς αφιερώνονται τα δεδομένα που ακολουθούν. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν τον Ιούλιο του 2016, ανακουφισμένοι βλέπαμε στην τουρκική τηλεόραση ανώτερους αξιωματικούς της τουρκικής αεροπορίας να υπόκεινται σε βασανιστήρια και θεωρούσαμε ότι «οι Τούρκοι δεν έχουν πιλότους να πετάξουν». Κάτι πρόσκαιρο που εκμηδενίστηκε από τον μεγάλο αριθμό αεροσκαφών, τη δυνατότητα εναέριου ανεφοδιασμού και τις ανακλήσεις αποστράτων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Κλάδος Ελαίας» το 2018 στο Afrin της Συρίας, απογειώθηκαν ταυτόχρονα 72 F-16, πλήττοντας στόχους σε ποσοστό 95,57%. Αναφερόμενοι στο πραξικόπημα να σημειώσουμε ότι σχηματισμοί που συμμετείχαν σ’ αυτό μεταφέρθηκαν στη μεγάλη τους πλειοψηφία στη Στρατιά του Αιγαίου, αναβαθμίζοντας την τουρκική απειλή προς την Ελλάδα, ενώ άλλοι στάλθηκαν στα Συριακά σύνορα όπου αποκτούν εμπειρία που λείπει από τον Ελληνικό στρατό. Ένα γεγονός που μαρτυρά το φρόνημα του Τουρκικού λαού είναι αυτό με τον αρχιλοχία των Ειδικών Δυνάμεων Ομέρ Χαλισντεμίρ, ο οποίος σκότωσε τον Ταξίαρχο Τερζί λίγο πριν καταλάβει το αρχηγείο των ειδικών δυνάμεων. Η φρουρά του Ταξιάρχου γάζωσε τον αρχιλοχία με 30 σφαίρες αλλά το γεγονός αυτό ήταν η αρχή του τέλους του πραξικοπήματος. Σε ένδειξη τιμής προς τον αρχιλοχία 63.000 οικογένειες έδωσαν το όνομά του στα παιδιά τους το 2016. Ο μέσος αναγνώστης θα θεωρήσει παρατραβηγμένη την αντίδραση, με έλλειψη προσωπικότητας και δυτικής φινέτσας. Δεκτό, έτσι θα λέγανε όμως και στο Βυζάντιο του 1400. Όταν ακούμε τον πρόεδρο του Συλλόγου Εξαγωγικών Εταιρειών να λέει ότι «θα προσφέρουμε στον στρατό μας το ξένο συνάλλαγμα που χρειάζεται», όταν βλέπουμε τις παραστρατιωτικές οργανώσεις και τα ποσοστά εθνικισμού να αυξάνονται και εμείς να ψάχνουμε μέσο για να υπηρετήσει το παιδί μας κάπου κοντά για ένα χρονικό διάστημα που δεν του προσφέρει δυνατότητες εκπαίδευσης απέναντι σε 89.000 εκπαιδευμένους Τούρκους καταδρομείς, τότε ναι. Νιώθω σαν κάτοικος της Πόλης στην αρχή του 15ου αιώνα. Η αμυντική τους βιομηχανία αναπτύσσεται σε τέτοιον βαθμό που οι εξαγωγές είναι στην καθημερινή ατζέντα και ο προγραμματισμός φθάνει μέχρι και την ίδρυση «Αμυντικού Τεχνικού Λυκείου», του οποίου οι απόφοιτοι θα απασχολούνται στην αμυντική βιομηχανία. Εμείς μειώσαμε τον αριθμό των νεοσυλλέκτων αυτόν τον μήνα γιατί είχαμε έλλειψη αρβυλών. Οι νέοι μας επιστήμονες που θα μπορούσαν να φτιάξουν εφάμιλλα των τουρκικών οπλικών συστημάτων λείπουν στο εξωτερικό. Θα μπορούσαμε να χύσουμε πολύ μελάνι γράφοντας για τα δεδομένα που δημιουργούνται στο Αιγαίο και την Κυπριακή ΑΟΖ. Η κύρια διαπίστωση πάντως είναι πως η Τουρκία έχει χαράξει μια υψηλή στρατηγική διαρκείας σε όλα τα επίπεδα και η Ελλάδα όχι. Ζούμε με ψευδαισθήσεις, η οικονομική κρίση είναι το κερασάκι στην τούρτα του συσχετισμού δυνάμεων και η μόνη μας διέξοδος είναι η προσήλωση στις ΗΠΑ. Αν το πρότζεκτ αυτό δεν δουλέψει, που δεν είναι καθόλου απίθανο, τότε το μέλλον θα είναι τρομακτικό. Αν και αυτό θεωρείται παρατραβηγμένο και επιβιώσουμε, τότε το 2080 θα είμαστε 9 εκατομμύρια και οι Τούρκοι 109. Όπως και να έχει το πράγμα, καλούμαστε να κάνουμε κάτι στο οποίο είμαστε πολύ κακοί: να χαράξουμε στρατηγική. Αλλά αν δεν το πράξουμε, θα χαθούμε.
* Από τον Ηρακλή Β. Γερογιώκα, μέλος Π.Ε. ΝΔ
