Είδαμε εκεί να αντιπροσωπεύουν τα κράτη νέα παιδιά, όπως η διάσημη πλέον Σουηδή GretaTumberg, 16 ετών, η Γαλλίδα Iris Duquesne, 16 ετών, η Αμερικανίδα Alexandria Villanesor, 14 ετών, και πολλές άλλες, καθώς, ας το σημειώσουμε, τα κορίτσια είναι πιο κινητοποιημένα απ’ τα αγόρια γι’ αυτό το θέμα.
Αυτή η παρουσία αποτελεί συνέχεια της κινητοποίησης των εφήβων που άρχισε την περασμένη άνοιξη στο Βέλγιο, επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη και προεκτείνεται σιγά - σιγά και σε άλλα μέρη της γης. Κάθε Παρασκευή απόγευμα οι νέοι φεύγουν από τα σχολεία τους και διαδηλώνουν σε δημόσιους χώρους για το θέμα του κλιματικού κινδύνου που απειλεί πλέον εμφανέστατα τη γη και γράφοντας πάνω στα πανό τους «Δεν υπάρχει δεύτερος πλανήτης» δηλώνουν το επείγον τού να βρεθεί λύση εδώ και τώρα για να σωθεί ο μοναδικός μας πλανήτης.
Κατηγορούν, επίσης, οι έφηβοι καθαρά και εύστοχα τους ενήλικους και τις κυβερνήσεις τους για την ανευθυνότητά τους που άφησαν τον πλανήτη να γεμίσει με διαφόρων ειδών ρυπάνσεις έτσι που να απειλείται πλέον η υγεία και η ίδια η ζωή των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών, αλλά και για την κοντόφθαλμη κερδοσκοπική σκέψη τους, πάνω στην οποία θυσιάζουν το μέλλον των παιδιών. Ζητούν έτσι άμεσες λύσεις τόσο στο σταμάτημα των ποικίλης μορφής ρυπάνσεων (καυσαέρια εργοστάσιων, αυτοκινήτων και σπιτιών, πλαστικά μιας χρήσης που γέμισαν τους ωκεανούς κ.τ.λ.) και κυρίως στην ανάπτυξη των νέων μορφών ενέργειας που αφθονούν πάνω στη γη μας. Τη φωτοβολταϊκή και την αιολική. Ας σημειωθεί ότι οι δύο αυτές μορφές ενέργειας αρκούν να καλύψουν επτά φορές τις ανάγκες της γης και μπορούν να αναπτυχθούν με ανακυκλώσιμα υλικά.
Όπως το έχω μελετήσει στις διάφορες εργασίες μου, η εφηβεία είναι η μοναδική στιγμή της ζωής του καθενός μας που χαρακτηρίζεται αφενός απ’ την έξοδο από την παιδική ηλικία (που «καταπίνει» σαν αλήθειες το ό,τι λένε οι ενήλικες) και κυρίως από ένα σχετικά αμόλυντο συμβιβασμών και βαθύ κοιτάγματος της κοινωνίας προς την οποία οδεύονται: την κοινωνία την οποία έχουν φτιάξει οι γονείς τους και οι πρόγονοί τους, τις αξίες που την κινούν και με τις οποίες ζουν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί.
Το καθαρό, λοιπόν, αυτό «βλέμμα» των εφήβων αντιλαμβάνεται και δείχνει το πόσο η κοντόφθαλμη λειτουργία των ενηλίκων και των κυβερνήσεών τους για την «ανάπτυξη», για το να «κερδίσουν τη ζωή τους» μέρα με τη μέρα και για το να «ζήσουν πιο άνετα» ή να «βολευτούν» μέσα στον γενικευμένο ατομικισμό είναι μια ανεύθυνη λειτουργία γιατί παραμελεί τη φροντίδα για τις ίδιες τις συνθήκες της ζωής πάνω στον πλανήτη μας. Οι συνθήκες αυτές έτσι που εκδηλώνονται όλο και πιο πολύ (μόλυνση της ατμόσφαιρας και των ωκεανών, καύσωνες που καταστρέφουν τη γη και ωθούν στην κλιματική μετανάστευση κ.τ.λ.) αναγγέλλουν μια αβίωτη γη γι’ αυτούς τους μελλοντικούς ενήλικες.
Η ανάγκη για περιορισμό των μολύνσεων είναι επιτακτικά άμεση, καθώς και η ανάπτυξη με την οικονομική υποστήριξη από τις κυβερνήσεις (όπως ήδη αυτό άρχισε να γίνεται στη Γερμανία και στη Γαλλία) των νέων μορφών ενέργειας (φωτοβολταΐκής και αιολικής κυρίως). Το παράδειγμα των βυζαντινών συζητήσεων και της άρνησης από πολλούς για την εγκατάσταση αιολικής ενέργειας στις παρυφές του Κισσάβου κοντά στο χωριό μου Ανατολή, δείχνει αυτό που οι έφηβοι της Ευρώπης και του κόσμου κατηγορούν: την κοντόφθαλμη χρήση ενεργειών που μολύνουν (και η θέρμανση με ξύλα ανήκει σε αυτές!).
Ας ακούσουμε, λοιπόν, το μήνυμα των εφήβων: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τη φροντίδα των περιβαλλοντικών συνθηκών και μπορούμε να τις βελτιώσουμε τόσο ενεργώντας ο καθένας στην προσωπική του ζωή, όσο και με την απαίτηση κυβερνητικών προγραμμάτων υποστήριξης νέων ενεργειών.
Από τον Κώστα Νασίκα*
* Ο Κώστας Νασίκας πήγε στο δημοτικό σχολείο της Ανατολής και γυμνάσιο στην Αγιά. Είναι παιδοψυχίατρος, ιατρικός υπεύθυνος του Οίκου της Lyon και διδάσκει στο πανεπιστήμιο Lyon 1. Έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία και άρθρα για την εφηβεία και τη γλώσσα. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο του «Εξορίες γλώσσας» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη
