Η πραγματικότητα στη χώρα μας έχει να κάνει με μια ανόητη "παράδοση" που έχει δημιουργηθεί και η οποία θέλει τους νέους σχεδόν αγιοποιημένους, απολύτως ανεύθυνους, με τη λέξη επίπτωση να απουσιάζει τελείως από το λεξιλόγιό τους. Κι ενώ φυσικά δεν μπορείς να ζητάς απόλυτη επίγνωση πράξεων από εφήβους της Δευτέρας Γυμνασίου, σαφέστατα δεν ισχύει το ίδιο για τους Έλληνες πολίτες των 18 ετών, που θεωρούνται από την πολιτεία αρκούντως ικανοί να αντιληφθούν, να ψηφίσουν και να καθορίσουν μερικές φορές το μέλλον της χώρας. Κι επειδή δεν υπάρχει κάποιο μαγικό κουμπί που να μεταμορφώνει τον ημιανώριμο 17χρονο σε ώριμο 18χρονο, πολύ σωστά η ελληνική πολιτεία λαμβάνει υπόψη της τη "μετεφηβική ηλικία" και στη συντριπτική πλειοψηφία των παραβατικών συμπεριφορών νέων αυτής της κατηγορίας, δείχνει μια επιείκεια που δεν υπάρχει σε μεγαλύτερους/ες.
Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι το να ανεχόμαστε ως κοινωνία το μπάχαλο των άνευ λόγου καταλήψεων, μόνο και μόνο γιατί αν εναντιωθούμε θα μας στολίσουν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, η απόσταση είναι μεγάλη. Πολύ καλά έκανε λοιπόν τη δουλειά του ο εισαγγελέας και τα όργανα της τάξης, οι οποίοι προχώρησαν στη σύλληψη της παρεΐτσας (στην οποία μήπως υπήρχαν και εξωσχολικοί;) η οποία απολύτως αυθαίρετα αποφάσισε πως οι συμμαθητές τους δεν θα κάνουν μάθημα επειδή πιθανόν η τιμή της τυρόπιτας είναι πολύ ακριβή ή έχοντας άλλα, αναλόγου σοβαρότητας αιτήματα.
Διότι φυσικά δεν προηγήθηκε συνέλευση του συνόλου των μαθητών, όπου τουλάχιστον να αποφάσιζε η πλειοψηφία αν θα ήθελε να συμμετάσχει στην παράνομη πράξη της κατάληψης. Το ίδιο έχει συμβεί σε όλα, μα όλα τα γυμνάσια και τα λύκεια στα οποία έχουν πραγματοποιηθεί καταλήψεις. Μικρές παρέες κατευθυνόμενων μαθητών, οι οποίες στην πλειοψηφία τους έχουν μέσα εξωσχολικούς, αποφασίζουν και διατάσσουν κατάληψη.
Κανείς από τους υπόλοιπους δεν τολμά να διαμαρτυρηθεί, καθώς αν το κάνει, όχι μόνο θα χαρακτηρισθεί ο ίδιος ως φασίστας, αλλά δεν θα βρει καμία υποστήριξη στο άγριο μπούλινγκ που θα υποστεί. Τις ζημιές δε, που γίνονται μέσα στο σχολείο ποτέ δεν τις πληρώνουν οι γονείς των μαθητών που κάνουν την κατάληψη. Τις πληρώνουμε όλοι εμείς, γονείς και όχι, μέσα από τους φόρους μας.
Αφήνουμε έτσι να δημιουργηθεί μια ιδιότυπη ασυλία σ' αυτού του τύπου την παραβατικότητα, η οποία καθορίζει και τις μετέπειτα συμπεριφορές τόσο των συμμετεχόντων στην κατάληψη, όσο και αυτών που δεν συμμετέχουν. Συμπεριφορές που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν αυτή τη χώρα εδώ και τόσα χρόνια.
Αφορμή δε για το άρθρο, ήταν η πορεία των περίπου πενήντα μαθητών (μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο αριθμός των μαθητών του 7ου ΕΠΑΛ είναι πολύ μεγαλύτερος) και τα συνθήματά τους, στα οποία ήμουν αυτήκοος μάρτυς. Το κύριο σύνθημα στο πανό της κεφαλής της πορείας ήταν "…κάτω τα ξερά σας", το σύνθημα δε που μου έκανε εντύπωση ήταν το "ένα σύνθημα ενώνει …» κλπ . Η ελπίδα έρχεται (για να χρησιμοποιήσω κι εγώ δύο τόσο ταλαιπωρημένες λέξεις) από κάτι που πρόσεξα:
Μόνο καμιά δεκαριά από τους συμμετέχοντες το φώναζαν με πάθος. Οι υπόλοιποι εκείνη την ώρα, είτε χαμογελούσαν αμήχανα, είτε μιλούσαν μεταξύ τους. Ο ορισμός της φωνασκούσας υπερμειοψηφίας. Μήπως είναι καιρός η σιωπηλή πλειοψηφία να αναλάβει τις ευθύνες της;
Του κ. Αλέξανδρου Νάρη (*)
(*) Ο κ. Αλ. Νάρης είναι αξιωματικός ε.α.- συγγραφέας
