Μπορούσε να κάνει τα πιο σπουδαία θαύματα κι έφθανε μόνο ν' ακουμπήσει τα χέρια της σ' έναν άρρωστο για να γίνει αυτός αμέσως καλά.
"Αγγελο καλοσύνης" την αποκαλούσαν και οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα, που γύριζαν από πύργο σε πύργο διασκεδάζοντας με τα τραγούδια τους, τους ισχυρούς φεουδάρχες. Στην ουσία όμως τις πιο ωραίες μπαλάντες τις αφιέρωναν στη βασίλισσα της "Αγάπης".
Αλήθεια, ποια μυστική δύναμη έκλεινε μέσα της η Ισαβέλλα; Ποια θεία ευλογία είχαν τα λευκά σαν περιστέρια χέρια της, που θεράπευαν με μια απλή αφή τούς αρρώστους και σκόρπιζαν πλουσιοπάροχα το έλεος στους δοκιμασμένους ανθρώπους της ζωής; Η ιστορία της άρχισε απλά και τίποτα δεν φανέρωνε πως κάποτε η Εκκλησία θα την αναγνώριζε για Αγία και θα της χάριζε έτσι την αιωνιότητα.
Γεννήθηκε σε χρόνια κρίσιμα και δύσκολα που τα σκέπαζαν οι προλήψεις και τα πάθη. Πατέρας της ήταν ο Πέτρος ο Γ' βασιλεύς της Αραγώνας. Πολύ μικρή ακόμη πριν γνωρίσει τη ζωή και πριν μάθει τους ανθρώπους, για συμφέροντα του κράτους αναγκάσθηκε να παντρευτεί τον Διονύσιο τον Φιλελεύθερο βασιλιά της Πορτογαλίας, που ήταν τότε χώρα δυνατή με σπουδαία κυριαρχία στις θάλασσες.
Οι χρονικογράφοι αναφέρουν με κατάπληξη ότι η Ισαβέλλα ήταν μόλις 11 ετών όταν η Εκκλησία ευλόγησε τους γάμους της με τον βασιλέα Διονύσιο. Παιδούλα αγνή, άπραγη κι ακόμη από το αυστηρό οικογενειακό της περιβάλλον βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη στη λαμπρή ζωή της Πορτογαλικής Αυλής.
Στην αρχή ο Διονύσιος ήταν γι' αυτήν περισσότερο από αγαπημένος σύζυγος. Η Ισαβέλλα δέχτηκε με υπομονή τη μοίρα της χωρίς ν' αντιδράσει και χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί. Έτσι αναγκάσθηκε να πνίξει στην παιδική καρδιά της τα τρυφερά της όνειρα. Γιατί η Ισαβέλλα δεν ήταν πια η ανέμελη παιδούλα με τα μακριά μαλλιά που έτρεχε ευτυχισμένη στους κήπους του οικογενειακού της πύργου και μιλούσε με τα πουλιά. Τώρα πια ήταν η βασίλισσα της Πορτογαλίας.
Τα πρώτα χρόνια κοντά στον Διονύσιο κύλησαν ήσυχα χωρίς εξάρσεις και χωρίς συνταρακτικά γεγονότα. Η Ισαβέλλα ήξερε να υπομένει κι αυτό της έδινε μια εσωτερική δύναμη.
Αργότερα όμως, ο βασιλιάς κουρασμένος από το αυστηρό κλίμα της Αυλής θέλησε να βρει "ερωτικές διεξόδους". Έτσι άρχισε να συνδέεται πολύ στενά - όπως αναφέρει ένας ιστορικός - με διάφορες αρχόντισσες που ήξεραν να του χαρίζουν ευχάριστες ώρες και να τον ξεκουράζουν από τα βασιλικά του καθήκοντα.
Ωστόσο όμως, η Ισαβέλλα δεν ένιωσε την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί, αλλά μόνο ζήτησε κι αυτή μία άλλη διέξοδο. Βέβαια όχι σε εφήμερους έρωτες (όπως ο βασιλιάς) ούτε σε χορούς και διασκεδάσεις. Εκείνη βρήκε τη χαρά της στις καλές πράξεις και στην καλωσύνη που μοίραζε ολόγυρα με τη θεία ψυχή της.
Και κάποια μέρα έγινε το μεγάλο θαύμα. Είχε πάει στο παλιό Μοναστήρι της Αγίας Κλαίρης, εκεί που μαζεύονταν πολλοί φτωχοί κι άρρωστοι και παρακαλούσαν την Παναγία των Ρόδων να τους λυπηθεί και να τους βοηθήσει. Την ώρα που η Ισαβέλλα διάβαινε τη μεγάλη Πύλη, που στη μετώπη της κούρνιαζαν πολλά περιστέρια, ένας γέρος τυφλός τη σταμάτησε απότομα, δηλαδή άπλωσε τα χέρια του που έτρεμαν και προσπάθησε να την αγγίξει. Τότε μία ακόλουθός της την τράβηξε μαλακά και της είπε: Προσέξτε, Μεγαλειοτάτη, γιατί τα χέρια του είναι βρόμικα! Έπειτα η Ισαβέλλα την κοίταξε αυστηρά και της απάντησε: Ο άνθρωπος αυτός έχει την ανάγκη μου! Ύστερα, πλησίασε τον τυφλό γέρο, που έτρεμε από το κρύο και του έριξε στους ώμους του τη βασιλική μπέρτα της. Μετά άρχισε να του μιλάει τρυφερά με βαθιά καλοσύνη και αγάπη! Όταν η Ισαβέλλα έφυγε από κοντά του το θαύμα είχε γίνει. Ο τυφλός γέρος έβλεπε πια καθαρά και με βουρκωμένα μάτια ευχαριστούσε το Θεό που του χάρισε το πιο πολύτιμο, που θέλει να έχει ένας άνθρωπος, την όρασή του.
Όμως δεν ήταν αυτό το μόνο θαύμα που έκαμε η Ισαβέλλα. Οι χρονογράφοι της εποχής εκείνης, αναφέρουν ότι η πονόψυχη βασίλισσα της Πορτογαλίας, που είχε τόση ηθική δύναμη μέσα της, ώστε να περιθάλπει όλα τα νόθα παιδιά του άντρα της, είχε υπερφυσικές ικανότητες δοσμένες από τον Θεό. Άνθρωποι άρρωστοι από ανίατες αρρώστιες, που είχαν καταδικασθεί να περάσουν τη ζωή τους στο κρεβάτι του πόνου, γίνονταν καλά από την Ισαβέλλα και υμνούσαν το όνομά της! Ώσπου το 1336, στερημένη από κάθε ατομική ευτυχία, έκλεισε τα κουρασμένα μάτια της, που έκλαιγαν μια ολόκληρη ζωή! Έπειτα τη μετέφεραν στο Μοναστήρι της Αγίας Κλαίρης, εκεί που η μνήμη της είχε δεθεί με το πρώτο της θαύμα και που πήγαινε συχνά και περνούσε εκεί ώρες ολόκληρες γονατιστή στο ερημικό παρεκκλήσι ζητώντας από την Παναγία των Ρόδων αν της δίνει δύναμη στο μεγάλο και δύσκολο έργο της.
Μερικά χρόνια αργότερα, η μαρτυρική ζωή της Ισαβέλλας δικαιώθηκε, γιατί η Εκκλησία της Πορτογαλίας την ανακήρυξε Αγία. Έτσι η μνήμη της διατηρείται σαν ένας κατάλευκος κρίνος, που σκορπίζει ακόμη το αιθέριο άρωμά του.
Επομένως: Οι καλές πράξεις πάντα ωφελούν τον άνθρωπο και μάλιστα, όταν γίνονται προς δόξα του Θεού μας, του Ιησού Χριστού.
Από την Πόπη Α. Χρυσοχόου, καθηγήτρια, φιλόλογο
