Με τη σκέψη πάντοτε να καταδείξουμε και να αναδείξουμε τα συμβαίνοντα (εν προκειμένω) στη χώρα μας και στον λαό μας.
Η Ελλάδα με τους νεοέλληνες ετοιμάζεται να γιορτάσει το 2021, τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση των προγόνων μας (του 1821) κατά της οθωμανικής δυναστείας, που για τέσσερις και πλέον αιώνες κρατούσε σκλαβωμένο το γένος μας. Και, νομίζουμε πως αξίζει τον κόπο, για πολλούς και ποικίλους λόγους, να μπούμε σε μια τέτοια περισυλλογή και να κάνουμε μια βαθύτερη σκέψη, γύρω από το πολύτιμο αυτό αγαθό, να μην πούμε το πολυτιμότερο της ανθρώπινης ζωής, που είναι η ανθρώπινη ελευθερία και η ανεξαρτησία.
Θέλουμε λοιπόν, να αναφερθούμε στην ελευθερία και στην ανεξαρτησία του λαού μας. Εάν πραγματικά και αληθινά έχουμε οι νεοέλληνες, την ελευθερία και την ανεξαρτησία, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους. Παράλληλα να δούμε και να αναφερθούμε στο ιδεολογικοπολιτικό σύστημα της Ελλάδας, που εξουσιάζει τον Λαό μας σήμερα.
Λέμε όλοι λοιπόν, ότι στη χώρα μας έχουμε ένα πολίτευμα που το ονομάζουμε Αστική Δημοκρατία. Έχουμε δηλαδή, ένα οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό κυβερνητικό σύστημα, δομημένο και βασισμένο στη κοσμοθεωρία του ιδεαλισμού, της «ελεύθερης» διακίνησης των προϊόντων και του κρατικομοπολιακού καπιταλισμού που κυβερνάει την Ελλάδα. Για να δούμε όμως, τι σημαίνουν όλα αυτά και πώς εξηγούνται και αναλύονται στην πράξη και στη ζωή μας, δίνοντας κάποιον ορισμό, ξεκινώντας από το πολίτευμά μας, που λέγεται Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπου η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις. Αρχηγός του κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος είναι αιρετός και δεν έχει ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες, και αρμόδιος για τη διοίκηση του κράτους είναι ο πρωθυπουργός. Τη νομοθετική εξουσία την ασκεί το κοινοβούλιο, την εκτελεστική η κυβέρνηση, η οποία πρέπει να απολαμβάνει πάντοτε της εμπιστοσύνης του κοινοβουλίου - θεωρητικά.
Κι ας δούμε τώρα την ιδεολογικοπολιτική δομή και τους μηχανισμούς της λειτουργίας αυτού του κυβερνητικού συστήματος, που είναι η συνέχεια της καταργημένης βασιλευόμενης Δημοκρατίας – όπως γνωρίζουμε ιστορικά, τα τελευταία σαράντα πέντε χρόνια. Να δούμε - λέω - το πλαίσιο αυτού του μοντέλου της Δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας ποιο είναι; Δηλαδή το ιδεολογικό βάθρο του ιδεαλισμού, που είναι ο γενικός ρυθμιστής όλων των μηχανισμών του πολιτεύματος που έχουμε.
Ο μεταφυσικός Καντιανός ιδεαλισμός, που αποτελεί το δομικό πλαίσιο της Δημοκρατίας μας και κινεί όλους τους μηχανισμούς της λειτουργίας της, είναι πολέμιος του φυσικού νομοτελειακού υλισμού και σαν ορισμός μας λέει: «Το πνεύμα και η ψυχή προϋπάρχουν της ύλης, πλάστης και ρυθμιστής του σύμπαντος – κόσμου, είναι ο θεός». Αφήνει τη φύση στην άκρη, που από αρχαιοτάτων χρόνων ο Ηράκλειτος, ο Δημόκριτος (ο επιφανέστερος φυσικός ίσως) ο Αριστοτέλης, μεταγενέστερα ο Δαρβίνος, και πλειάδα άλλοι, παγκοσμίως καταξιωμένοι επώνυμοι φυσικοί επιστήμονες, μέχρι τον Κάρολο Μαρξ, απέδειξαν πως η κινητήριος δύναμη στο σύμπαν είναι ο νομοτελειακός κόσμος της φύσης και της ύλης.
Τι βλέπουμε και τι παρατηρούμε εδώ; Ότι έχουμε δύο μεγάλες αντιπαλλόμενες κοσμοθεωρίες ( κυρίως ) που συγκρούονται μεταξύ τους, την κοσμοθεωρία του Ιδεαλισμού που στηρίζει τον παλιό συντηρητικό ιδεαλιστικό, μεταφυσικό κόσμο, με τα θρησκευτικά δόγματα, που υποστηρίζουν και προσπαθούν να αποδείξουν (χωρίς να τα καταφέρνουν) πως υπάρχει μεταθανάτια ζωή, με πνεύματα ψυχές κλπ., κλπ., και την κοσμοθεωρία του Υλισμού που στηρίζεται στη φυσική νομοτελειακή λειτουργία του σύμπαντος κόσμου, όπου σύμφωνα με τον διαλεκτικό υλισμό, η ύλη εξελίσσεται συνεχώς σε μορφές που είναι ανεξάρτητες και μεταμορφώνεται.
Για την καλύτερη κατανόηση, στον απλό και απληροφόρητο άνθρωπο, θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε πολλά και αδιάσειστα επιχειρήματα, για του λόγου το αληθές, όμως είναι αυτονόητο, ότι ο χώρος δεν μας το επιτρέπει, έτσι θα ονοματίσουμε τη μία ιδεολογικοπολιτική κοσμοθεωρία αλήθεια και την άλλη ψέμα, αφού δεν είναι δυνατόν να είναι το ίδιο.
Για να μην είμαστε θύματα νοητικής πλάνης, ψευδαίσθησης, και να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε τον κόσμο και τα πράγματα σαν κάτι το άπιαστο το άυλο και το ακατανόητο γύρω μας, όταν όλα εξηγούνται και αναλύονται, φτάνει να θέλουμε να τα επινοήσουμε.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη
