* Από τον Αλ. Οικονόμου
Πολιτικό θαύμα απεκάλεσαν τη μεταπολίτευση της χώρας μας στην πλουραλιστική Δημοκρατία. Και απεικονίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το θαυμασμό που προκάλεσε παγκοσμίως το επίτευγμα όλων των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας μας, με επικεφαλής τον Κων/νο Καραμανλή, τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Να οδηγήσει τον τόπο αναίμακτα και αριστοτεχνικά, από τον αυταρχισμό στην ελευθερία. Και πράγματι η ελληνική μεταπολίτευση υπήρξε ένα πολιτικό θαύμα που ολοκληρώθηκε με την εγκαθίδρυση στον τόπο ενός στερεού δημοκρατικού πολιτικού πλαισίου (Σύνταγμα) που βασίζεται στην ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία και «οξυγονώνεται» από τον χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις, θεσμικά εμπεδωμένο διάλογο.
Η μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974 άλλαξε τους ρυθμούς κίνησης της εξέλιξης του πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Έθεσε οριστικό τέλος σε μια αρνητική πολιτική παράδοση θεσμικών ασυνεχειών και αυταρχικών εκτροπών και δρομολόγησε πλέον τις διαδικασίες για την αποκατάσταση και εμπέδωση του πλέον δημοκρατικού, σύγχρονου και λειτουργικού πολιτεύματος που είχε η χώρα στη σύγχρονη πολιτική της ιστορία.
Η Ελληνική Δημοκρατία του 1975 εξοπλίστηκε θεσμικά με όλες τις πρόνοιες και τις προβλέψεις που της επέτρεψαν να ξεπεράσει χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες προβλήματα και αναταράξεις που εμφανίσθηκαν στη διαδρομή της. Αντιμετώπισε αποτελεσματικά απόπειρες θεσμικής παραφθοράς και λειτουργικής στρέβλωσης, που ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1980 απείλησαν να νοθεύσουν την ουσία της και να αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά της. Τώρα, πλέον, το δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα είναι βαθιά ριζωμένο, ως το στερεό πλαίσιο αναφοράς στη συνείδηση του ελληνικού λαού: Συνιστά αναπαλλοτρίωτο κεκτημένο του Έλληνα πολίτη, ο όποιος απαιτεί κάθε πολιτική πρόταση ή προγραμματική επιλογή που του απευθύνεται από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να είναι αυτονόητα συμβατή προς τη «λογική» και τις προϋποθέσεις της δημοκρατίας στη χώρα μας. Γιατί σε μια εποχή που έχουν τεθεί σε ριζική επαναδιαπραγμάτευση το περιεχόμενο ιδεών και αξιών, θεσμών και δομών, οι ορίζουσες νοοτροπίες και πρακτικές και οι συνθέτουσες μεθοδολογίες και συστήματα είναι πρόδηλη η σημασία της ευρύτερης προκαταρκτικής συναίνεσης για το πλαίσιο εντός του οποίου θα αναζητηθούν οι απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα. Σήμερα, 41 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στο λυκαυγές ενός νέου αιώνα, η πατρίδα μας βρίσκεται ενώπιον νέων δεδομένων και αντιμέτωπη με καινούριες προκλήσεις. Και στις νέες συνθήκες της ιδιαίτερα απαιτητικής νέας εποχής, το δημοκρατικό μας πολίτευμα αποτελεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τη χάραξη της πορείας του τόπου. Η Δημοκρατία μας χρειάζεται ανανέωση των λειτουργιών της, αναπροσαρμογή του θεσμικού της πλαισίου στην διαρκώς εξελισσόμενη πραγματικότητα και τομές σε ορισμένες αδυναμίες της και ιδιαίτερα στην κατοχύρωση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η Δημοκρατία χάνει την έννοια της όταν δεν υπάρχουν συνθήκες και προϋποθέσεις για να έχει ο πολίτης ίσες ευκαιρίες για την ατομική του εξέλιξη με βάση την αξία του. Η Δημοκρατία χάνει την έννοια της όταν δεν υπάρχουν και δεν διευρύνονται τα στοιχεία που συνθέτουν και κατοχυρώνουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Εκείνο όμως που προπάντων χρειάζεται είναι να διαφυλάξουμε το δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα από τους ορατούς κινδύνους παραφθοράς και νόθευσής του. Αυτό είναι το χρέος όλων των Ελλήνων, ιδιαίτερα των πολιτικών ηγεσιών της ελληνορθόδοξης χριστιανικής ηγεσίας και των πνευματικών ηγεσιών της χώρας μας, όχι μόνο απέναντι στη δημοκρατική ηθική αλλά
προπάντων στην επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας, που γιορτάζει όλος ο ελληνικός λαός και που ένα από τα μηνύματά της είναι πως ακριβώς η Δημοκρατία, ως πολίτευμα, αποτελεί τη μόνη διασφάλιση των λαών της από τις τυχοδιωκτικές ορέξεις των ισχυρών της στιγμής και των δυνατών της συγκυρίας.
