Και όλοι μας ευελπιστούμε για ένα καλύτερο αύριο. Θέλουμε μια χώρα Δημοκρατική, άκρως λειτουργική. Να φέρει πάλι πίσω όσα από λάθη ηθελημένα ή μη, απωλέσαμε. Ποιος δεν θέλει σήμερα να υπάρχει για όλους εργασία; Ποιος δεν θέλει σήμερα να υπάρξουν συνθήκες ανάπτυξης και ευημερίας; Ποιος μπορεί σήμερα να αποκρύψει τους φόβους του, από μια επαπειλούμενη Εθνική τραγωδία;
Πολλά έχουμε ν’ αποκτήσουμε. Αντί όμως όλοι μας να ενώσουμε τις προσπάθειές μας για ένα καλύτερο αύριο υπάρχουν πολλοί από μας, που καλλιεργούν συνθήκες, που οδεύουν προς το χειρότερο. Και το ξέρουμε όλοι μας, πως το αποκαρδιωτικό αυτό φαινόμενο αυτοκαταστροφής έχει κι αυτό τη βάση του στο φυλετικό μας κύτταρο. Το βλέπουμε στην Ιστορία μας. Όταν η χώρα μας κινδυνεύει, υπάρχουν Έλληνες που ενεργούν ή συνηγορούν σε νέα πλήγματα. Συνηθισμένη αιτία, που προκαλεί αυτή τη συμπεριφορά, είναι ο λαϊκισμός, ο κομματικός φανατισμός, ένα παθιασμένο πετροβόλημα των μεν εναντίον των δε. Ένα αδικαιολόγητο υποσκάπτον μίσος, θανάσιμο τραύμα κατά της Εθνικής ενότητος. Η σοβούσα οικονομική κρίση καλλιέργησε στον λαό, ένα εύφλεκτο κύμα θυμού και οργής. Αλλά και μια απόγνωση και απελπισία, στην απραξία, στην αδυναμία κάθε καθολικής αντίδρασης. Λες και μερικοί από μας, αλλά και πολλών Εθνοπατέρων, εμπόρων της κομματίλας, και της ιδιοτέλειας, να ραίνουν την ήδη νοσούσα χώρα μας, με ιδέες και συνθήματα που υπονομεύουν την πατρίδα μας.
Υπήρχαν και σε άλλες χώρες, με σοβαρές κρίσεις και Μνημόνια. Αλλά είχαν υπεύθυνους ηγέτες. Ηγέτες, που αγαπούσαν την πατρίδα τους. Και μπόρεσαν πολύ γρήγορα να γίνουν κράτη υποδειγματικά. Το δικό μας όμως πολιτικό προσωπικό, συνεχίζει να δημιουργεί χάσματα αντί για ενώσεις. Ο έντυπος Τύπος, τα κανάλια και κυρίως το Κοινοβούλιο, απηχούν έντονα τον διχασμό. Ας σκύψουν λοιπόν βαθιά μετανοούντες, για τα όσα ανουσιουργήματα επί τόσα χρόνια έπραξαν. Ας αποβάλλουν επί τέλους, κάθε μικρότητα, ιδιοτέλεια κι εξουσιολαγνεία και συλλογικά ας πράξουν το δέον. Και το δέον το ξέρουν πολύ καλά. Αλλά, η ευτέλειά τους δεν τους το επιτρέπει.
Αυτή όμως η διαφθορά, που επικρατεί στην πολιτική ζωή, ήταν αρκετή ως έναυσμα, να μολύνει και τη συμπεριφορά των πολιτών. Είναι ανάρμοστο, να αποδυόμαστε κάθε ευθύνης. Πώς είναι δυνατόν να πυρπολούνται αθώοι συμπολίτες από αφηνιασμένους με Μολότοφ στην Τράπεζα MARFIN με θύματα τρία άτομα και ένα μωρό, με μόνη την κατηγορία ότι δεν απήργησαν; Πώς γίναμε διψασμένοι για αίμα να φωνάζουμε με ζωώδη ένστικτα: «Αφήστε τους να καούν, να καούν…». Και πώς είναι δυνατόν σε μια ευνομούμενη πολιτεία και άτεγκτη Δικαιοσύνη, να μην έχουν ακόμη βρεθεί οι εγκληματίες; Κι ακόμα έξω από τη Βουλή, τον Ναό της Δημοκρατίας, οι Λούμπεν Δημοκράτες να φωνασκούν: «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» Θεέ μου πού πήγε τόση λεβεντιά και περηφάνια; Τόση ανθρωπιά και ευαισθησία; Πώς υπάρχουν Έλληνες με άκρατο φανατισμό να είναι επιλήσμονες του Ξένιου Διός, να κατέρχονται στους δρόμους ως χύδης αγέλη και να βρίζουν ανεπίτρεπτα, φίλους και επίσημους επισκέπτες της χώρας μας; «GO HOME, GO HOME (φύγετε από εδώ!). Και να σκεφθεί κανείς, πως οι επισκέπτες αυτοί, μας στάθηκαν σε δύσκολες ώρες. Απαξιωτική ακόμα για τον πολιτισμό μας, είναι η χυδαία συμπεριφορά, πάλι φανατισμένων κομματικά ανθρώπων, κατά αντιπροσώπων του Κοινοβουλίου, με γιουχαΐσματα, προπηλακισμούς και ύβρεις. Αυτούς τους ανθρώπους ποιος τους έστειλε στη Βουλή; Εμείς. Ας μην ισχυριζόμαστε λοιπόν, ότι έχουμε Δημοκρατία.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, μειωτικά για την ανθρωπιά μας συνθέτουν ένα περιβάλλον και μια νοοτροπία (τρόπος σκέψης) που υποτιμά τον Ελληνισμό. Και το δυστυχέστερο είναι πως πολλοί, αντί να σπεύσουν να τα καταδικάσουν, ως ανοίκεια προ το Έθνος μας, αυτοί τα επικροτούν. «Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε». Να δούμε πού θα μας βγάλουν όλα αυτά.
Εμπρός λοιπόν για μια δύσκολη, αλλά και αναγκαία αλλαγή, για τον τόπο μας. Χρειάζεται σταθερή και αταλάντευτη ενατένιση προς το Ευρωπαϊκό κατεστημένο. Εκεί είναι η θέση μας. Ποιο Ανατολικά, ούτε βήμα. Δύσκολο το έργο της αλλαγής, αλλά και μονόδρομος. Η πνευματική ηγεσία των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων, οι «Αθάνατοι» της Ακαδημίας, οι διανοούμενοι της Επιστήμης και της Τέχνης, ο καθένας από μας, να συστρατευθούμε κάτω από τη σημαία της αλλαγής. Ισχυρά αναλήμματα στη φθορά, ας είναι το φυλετικό μας κύτταρο, ο ζωντανός ακόμη Πατριωτισμός και η ελπίδα πως ο Θεός, θα μας συμπαρασταθεί στον αγώνα μας.
Από τον Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
