Ωστόσο, επικράτησε να χαρακτηρίζει, με ευρεία έννοια, πολιτικά σύνολα, ιδίως όταν έχουν αυτά ισχυρή προοπτική να ηγηθούν ως κυβέρνηση στις χώρες τους. Περιττό να τονίσω ότι η ύπαρξη του ετέρου πόλου, δηλαδή η κεντροδεξιά πέραν του εφαπτομένου της χώρου προς την κεντροαριστερά, είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη προκειμένου με μια αμφίδρομη συνέργεια να δίνουν νόημα και ουσία στις υπάρξεις των. Τολμώ να πω ότι στον ψυχισμό του ανθρώπου στο ορμέφυτό του δηλαδή, είναι θεμελιωδώς πιο οικεία η καπιταλιστική αντίληψη, τουτέστιν η συγκέντρωση κινητής και ακίνητης περιουσίας, σε αντίθεση με την όποια μορφή σοσιαλισμού, ο οποίος στην ουτοπία του έστω, προσπαθεί να αντιπαλέψει αυτό το ένστικτο.
Μετά από αυτές τις αναγκαίες επισημάνσεις επιθυμώ να ασχοληθώ με τα χαρακτηριστικά της δικής μας κεντροαριστεράς και αφού τη διαχωρίσω από την κομμουνιστική αντίστοιχη. Πρώτη επισήμανση είναι ότι οι δυνάμεις που την εκφράζουν, δηλαδή το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ αθροιστικά δεν απέχουν σε δύναμη έναντι της κεντροδεξιάς, η οποία προ μηνός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι η εναλλαγή των δύο πολιτικών μορφωμάτων, στην εξουσία είναι αφενός μεν υγεία λειτουργίας της Δημοκρατίας, αφετέρου δε αναστοχασμού του. Όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν σε ένα κλίμα οικονομικής στενότητας, αποτέλεσμα της αλαζονείας που είχε καταλάβει κυβερνωμένους και ειδικά τους κυβερνώντες προ κρίσεως ως φαινόμενα γενικευμένης παρακμής, η οποία σπερματικά ενυπάρχει ήδη στο ζενίθ της ακμής! Μ' ένα συνθηματικό ψηφοθηρικό αφήγημα, μεγαλόστομες άτοπες υποσχέσεις και εν συνεχεία ομολογημένες αυταπάτες, τμήμα της Αριστεράς, γαλουχημένο στις μαρξιστικές - λενινιστικές θεωρίες μα και βυθισμένο στον μεσοαστικό τρόπο ζωής, έκανε καριέρα στην πολιτική και στην άσκηση εξουσίας!
Εφόσον λοιπόν έγιναν οι πάντες μνημονιακοί στην άσκηση της εξουσίας, συνοδευόμενοι από την κολλητική ασθένεια του καρεκλοκενταυρισμού, πήραν στα χέρια τους το μόνο όπλο που τους είχε απομείνει, τον διαχωρισμό του πολιτικού κόσμου σε "διεφθαρμένους" και "έντιμους". Μάλιστα, προκαταλαμβάνοντας ακόμη και τις περίεργες μεθοδεύσεις της δικαιοσύνης έβγαλαν ως άλλοι γκεμπελίσκοι δέκα αντιπάλους πρώην υπουργούς και πρωθυπουργούς στο μεϊντάνι του διασυρμού. Τώρα βέβαια που ένας - ένας οι φάκελοι των διαβαλλομένων τίθενται στο αρχείο η αχρειότης των υποστηρίζει ότι δεν συνιστά ηθικό θέμα για αυτούς και σφυρίζουν κλέφτικα για δεύτερη φορά μετά το "βρόμικο '89". Όλα αυτά συνεπικουρούμενα από τις εκφράσεις τύπου "ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν" συνιστούν έναν εμφυλιοπολεμικό κλίμα γεμάτο μίσος! Αλήθεια, αμφιβάλλει κανείς ότι συνεργούντων των πολιτικών παθών δεν θα έχουμε τις ίδιες δικαστικές διώξεις αλλά με αντίστροφους ρόλους;
Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο πιθανό είναι οι μέχρι πολιτικής εξοντώσεως πολιτικοί του κεντροαριστερού χώρου να ομονοήσουν και να συγκροτήσουν έστω με μια ευρεία έννοια κοινό πολιτικό λόγο απέναντι στον κεντροδεξιό πόλο; Η ρεαλιστική απάντηση είναι καθόλου, παρά τον πρόθυμο εισοδισμό στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ ατόμων σε μεγάλο αριθμό αλλά χωρίς ιδιαίτερο ποιοτικό πολιτικό βάρος. Η άμβλυνση του μίσους και της αντιπαλότητας δεν γίνεται με εκμαυλισμό της όποιας τιμής απέμεινε σε άτομα των οποίων το χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η απαξία του ήθους των! Εχοντας ως σταθερό πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ελαττωματικό μέσο μεταφοράς ιδεολογίας και εφαρμογής της, θεωρώ ότι θα απαιτηθεί αναπόφευκτα ορισμένος χρόνος προκειμένου να καταδειχτούν οι όποιες ενοχές ή σκευωρίες σε δικαστικό - πολιτικό επίπεδο και οι υπαίτιοι είναι βασική προϋπόθεση να απομακρυνθούν πάραυτα από τον κεντροαριστερό χώρο! Εκ του ορισμού της τη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να την διακρίνει μια κάποια ηθικότητα και τουλάχιστον μια κάποια πολιτική ευγένεια στην εκφορά του λόγου της, προκειμένου να είναι ελκυστική. Εξάλλου το μότο, ισχύει απόλυτα: "οι τρώσσαντες και ιάσονται". Ακόμη περισσότερο όλοι οι με οποιονδήποτε τρόπο πρωταγωνιστές της αντιπαλότητές πρέπει έκοντες άκοντες να παραμερίσουν και μπροστάρηδες να βγουν νέοι άνθρωποι σε συμπεριφορά και ιδέες, συνεπικουρούμενοι από παλιότερους των οποίων τα γνωρίσματα είναι η σύνεση και η διακριτική συμπεριφορά.
Μόνο έτσι πιστεύω ότι θα πάψει να απαξιώνεται το πολιτικό προσωπικό με αποτέλεσμα η άσκηση εξουσίας των δύο ολοκληρωμένων πλέον πόλων να λάβει τα χαρακτηριστικά μιας αστικής ευγένειας η οποία τόσο έχει λείψει τα τελευταία χρόνια. Τούτο επιπλέον σε μια αμφίδρομη συνέργεια θα φέρει μια κανονικότητα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, από το οποίο θα εκλείψει ο καιροσκοπικός ιδεολογικός χαμαιλεοντισμός που τόσο προκλητικά και ανενδοίαστα φοριέται από τη σημερινή Αριστερά ή μήπως και τη Σοσιαλδημοκρατία αύριο μα και από τους εξευγενισμένους τάχα μου καπιταλιστές μεθαύριο προς τόξα και ζήλο της εξουσίας και μόνο!
Κοινό αφήγημα απαιτείται σε μια ενιαία κεντροαριστερά με μια καθαρή και διακριτή πρόταση εξουσίας, και όχι φτιασιδώματα τύπου δημοκρατικής συμμαχίας της οποίας το ρούχο με τα πρόσωπα που τη συγκροτούν είναι τόσο διαφανές και αποκαλύπτει κυρίως προσδοκίες ατομικές, χωρίς ίχνος αυτοπεριορισμού και ανιδιοτέλειας, τα οποία είναι άκρως απαραίτητα στο δρόμο χάραξης και ανέλιξης της προόδου!
Παύλος Γιατσιάκης
