Μία απ’ τις εξαιρέσεις αποτελεί ο νέος Πρωθυπουργός της χώρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος, παρά τις προσπάθειες της αντιπολίτευσης περί του αντιθέτου, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για όλους, σχεδόν, τους Έλληνες.
Για να πετύχει κάτι τέτοιο, δεν κάνει τίποτε περισσότερο απ’ το αυτονόητο• προσπαθεί, δηλαδή, με γρήγορους ρυθμούς και με στοχευμένες κινήσεις, να κάνει πράξη τις προεκλογικές υποσχέσεις και το πρόγραμμά του, χωρίς τυμπανοκρουσίες και προκλητικούς πανηγυρισμούς, αλλά και χωρίς πελαγοδρομήσεις και αναποφασιστικότητα, δείχνοντας, έτσι, ότι ήταν έτοιμος, εδώ και καιρό, να κυβερνήσει τη χώρα και να δώσει λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα.
Εν τούτοις, δεν ήταν λίγα τα εμπόδια, που ορθώθηκαν μπροστά του, μέχρι να φθάσει ως εδώ. Είχε, άλλωστε, φορτωμένες στις πλάτες του τις αμαρτίες δεκαετιών των προκατόχων του κόμματός του, τις δικές του ως διατελέσας Υπουργός και ως γόνος πολιτικής οικογένειας, αλλά και τις κατασκευασμένες και ψεύτικες καταγγελίες των αντιπάλων του, οι οποίες τον δυσκόλευαν να πείθει, ότι εννοεί αυτά, που λέει.
Πρώτα πρώτα, θυμίζω ότι για να γίνει αρχηγός της Ν.Δ., ξεκίνησε τον αγώνα του ως αουτσάιντερ, αφού στα προγνωστικά και στο ξεκίνημα της κούρσας υπερτερούσε σημαντικά ο κ. Μεϊμαράκης, ο οποίος, ως μεταβατικός πρόεδρος, μπορούσε να ελέγχει και τους μηχανισμούς του κόμματος. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, όμως, κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο και να επιβληθεί, πανηγυρικά, του αντιπάλου του, ο οποίος, μάλιστα, δυσκολεύθηκε για αρκετό καιρό, απ’ ό,τι είδαμε, να συνηθίσει την ήττα του.
Πέραν τούτου, κουβαλούσε αρνητικό φορτίο στις πλάτες του, γιατί, απλά, λεγόταν Μητσοτάκης. Είναι γιος, βλέπετε, του Κώστα Μητσοτάκη, στον οποίο οι αντίπαλοι κατάφεραν να φορτώσουν δυσανάλογες με την αξιοσύνη του και την προσφορά του αδυναμίες εξ αιτίας της αποστασίας, παρότι, επί ημερών Τσίπρα, η λέξη αυτή απομυθοποιήθηκε, πλήρως. Επί πλέον, ως υπουργός της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά συνέδεσε τ’ όνομά του με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και, ακόμη, μόνος αυτός απ’ τους, τότε, βουλευτές της Ν.Δ., τόλμησε να πει «όχι» στην εκλογή του κ. Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, γεγονός που προβλημάτισε και δυσαρέστησε φίλους του Προέδρου, τους οποίους και βρήκε μπροστά του.
Όλα αυτά, όμως, δεν θα ήταν τίποτε, αν τα συγκρίνει κανείς με τη μαύρη προπαγάνδα σε βάρος του εκ μέρους, κυρίως, του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, που βάλθηκαν να τον σπιλώσουν, προσωπικά και οικογενειακά, και, ως ένα βαθμό, πέτυχαν να τον «τραυματίσουν», αφού με τη συνεχή αρνητική κριτική και τις πολλές κατασκευασμένες ειδήσεις εναντίον του κατάφεραν, μερικώς έστω, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του αρκετών Ελλήνων.
Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; Απ’ το υποκοριστικό «Κούλης», που χρησιμοποιούσαν, υποτιμητικά, οι αντίπαλοι, αλλά και αρκετοί απ’ τους εντός των τειχών άσπονδους «φίλους» του, προκειμένου να τον μειώσουν και να δείξουν στην κοινή γνώμη, ότι είναι λίγος και ανώριμος για αρχηγός κόμματος και για Πρωθυπουργός; ‘Η, μήπως, πρέπει να σταθεί κανείς, στα όσα του καταμαρτύρησε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος, απευθυνόμενος στο θυμοειδές των Ελλήνων, αρεσκόταν να τον αποκαλεί γιο του εφιάλτη και αποστάτη, οπότε και επικίνδυνο για τον δημόσιο βίο; Και όχι μόνο αυτό, αφού, στον δρόμο προς τις εκλογές και προκειμένου να τρομοκρατήσει το εκλογικό σώμα, επαναλάμβανε, συχνάπυκνά, ότι οι φορολογικές ελαφρύνσεις και η ανάπτυξη, που υπόσχεται ο Μητσοτάκης, μυρίζουν ανθρώπινο αίμα, υπονοώντας, βεβαίως, απολύσεις, μειώσεις συντάξεων, καταργήσεις επιδομάτων και άλλων φιλολαϊκών μέτρων, που είχε καθιερώσει ο μνημονιακός, για να μην ξεχνιόμαστε, ΣΥΡΙΖΑ.
Έλα, όμως, που, κόντρα σ’ όλα αυτά, ο Κυριάκος έγινε Πρωθυπουργός και, μάλιστα, αυτοδύναμος, και σε διάστημα λίγων, μόλις, εβδομάδων κατάφερε ν’ αποδείξει, προς τα μέσα και προς τα έξω, ότι είναι ειλικρινής και συνεπής στις υποσχέσεις του, ώριμος, εργατικός, οργανωτικός, μετριοπαθής και πάνω από διαχωριστικές γραμμές, αιφνιδιάζοντας και εκπλήσσοντας, ευχάριστα, το εκλογικό σώμα! Και όχι, μόνο αυτό. Με την τακτική, που ακολουθεί, δείχνει, ότι ήρθε στην εξουσία, για να μείνει και όχι για να αποτελέσει μια θλιβερή παρένθεση.
Καλά να πάθουν, λοιπόν, όσοι τον υποτίμησαν και, μακάρι, επί των ημερών του, ο ελληνικός λαός να γνωρίσει καλύτερες μέρες και να βρει την κανονικότητα και τον βηματισμό του, που έχασε στο διάβα του χρόνου.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
