Οι αρμόδιοι διστάζουν να καταπιαστούν μ’ αυτό. Την περασμένη άνοιξη έγινε στην Αθήνα ένα Πανελλήνιο Συνέδριο, για το καυτό Δημογραφικό πρόβλημα. Παρευρέθηκαν σ’ αυτό πολλοί. Πολιτικοί, Εκκλησία, Επιστήμονες, Επιχειρηματίες, Εκπαιδευτικοί κ.α. Διήρκησε το Συνέδριο αρκετό χρόνο, ώστε ν’ αναλυθούν προτάσεις και λύσεις. Ακούστηκαν βροντόφωνα, οι κίνδυνοι, που απειλούν το Έθνος. Συγκροτήθηκαν οι σχετικές επιτροπές δράσης. Τελικά συνετάγη το σχετικό πρακτικό, εργασιών, το οποίον και την επομένην, αφέθηκε σ’ ένα συρτάρι, για να ξεχασθεί. Είχε δίκαιο ο Γ. Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας, που έλεγε, πως αν θέλεις να μη λυθεί ένα θέμα, ανάθεσέ το προς μελέτη, σε Επιτροπές.
Ο πληθυσμός όλο γερνάει και λιγοστεύει. Το 2050 λένε οι ειδικοί, πως ο πληθυσμός της χώρας θα μειωθεί κατά 2 εκατ. Βέβαια και τώρα αν υποτεθεί, πως λαμβάνονται τα σωστά μέτρα, θα περάσουν αρκετά χρόνια ώσπου να αναταθεί το Δημογραφικό της χώρας μας. Μα γιατί τόση απαισιοδοξία; Μα γιατί το πρόβλημα είναι γερά και βαθιά ριζωμένο. Είναι δυσεπίλυτο.
Υπάρχουν λύσεις; Ναι , πολλές. Αλλά καμία δεν μπορεί ν’ αποδώσει μόνη της. Πρέπει να συμπράξουν πολλοί παράγοντες. Καμία Κυβέρνηση δεν είχε τη στοιχειώδη πρόνοια να προλάβει το κακό. Καταρχήν το Δημογραφικό είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την οικονομία και χρειάζεται γερή απλοχεριά της πολιτείας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αύξηση των θανάτων και μείωση των γεννήσεων. Έχουμε επίσης αύξηση του προσδόκιμου της ηλικίας, που παράγει περισσότερους γέρους. Και επί πλέον μείωση του εργατικού δυναμικού, που μεγαλώνει και τρέπει σε φυγή των νέων, σε άλλες χώρες. Αποτέλεσμα, οι εισφορές των εργαζομένων να μειώνονται κατακόρυφα, με αποτέλεσμα, να μην μπορούν να δημιουργήσουν το κεφάλαιο για τη συνταξιοδότηση των συνταξιούχων. Επόμενο είναι το συνταξιοδοτικό πρόβλημα να διογκώνεται συνεχώς.
Η έλλειψη υποδομών ανάπτυξης, η ανύπαρκτη παραγωγή, οι επενδύσεις, ο ανεμόμυλος του φορολογικού μας συστήματος, η ανεργία κ.α. προκαλούν ψυχολογικές καταστάσεις στους νέους, οι οποίοι διστάζουν να κάνουν παιδιά. Πώς μ’ αυτό το αλαλούμ θα αναθρέψουν τα παιδιά, θα τα σπουδάσουν; Και να τα κάνουν ικανά για τον παραγωγικό ιστό; Έχουν απόλυτο δίκαιο. Αν και δίκαια θα μπορούσα να διαφωνήσω. Οι πατεράδες μας, που έζησαν μέσα σε τραγικές πολεμικές και οικονομικές καταστάσεις, πώς έκαναν πολλά παιδιά; Οκτώ παιδιά έκαναν οι γονείς μου. Και ήταν οι πολιτικές, χωρίς επιδόματα, παροχές, χωρίς προνοιακή βοήθεια, που σήμερα υπάρχει. Γι’ αυτό σκέπτομαι, πως πολλοί νέοι, και μάλιστα με οικονομική άνεση αποφεύγουν την τεκνοποιία. Μήπως επειδή μεγάλωσαν σε μια περίοδο ευφορίας, καλόμαθαν, έγιναν μαλθακοί; Δεν θέλουν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους; Ποτέ δεν θα χαρούν το ρίγος μιας νέας ζωής. Ενός παιδιού που δίνει την πραγματική ευτυχία. Η γυναίκα, με το που γεννά, ολοκληρώνει, τη βιολογική και ψυχολογική της ισορροπία. Μια Ελλάδα με μειωμένο πληθυσμό, γίνεται ευάλωτη στις αρπακτικές διαθέσεις των γειτόνων μας. Και ιδίως της Τουρκίας, μιας τεράστιας πολεμικής μηχανής και ενός απύθμενου προαιώνιου μίσους κατά της Ελλάδας. Μία Ελλάδα μικρή θα χάσει τη γλώσσα της, θα πληγεί το θρήσκευμα και ο Ελληνισμός μας.
Οι μεταναστεύσεις, με τη διπλή τους μορφή, δηλ. τις ανεξέλεγκτες εισροές στην Ελλάδα από ξένες χώρες, ως και τις μεταναστεύσεις Ελλήνων στη Δυτική Ευρώπη επηρεάζουν το Δημογραφικό μας πρόβλημα. Στην Ελλάδα έχουμε πάνω από 100 χιλ. πρόσφυγες, προς το παρόν, εγκλωβισμένους σε άθλια γκέτο, που μόνον οικονομικά μας επιβαρύνουν, χωρίς να μας ωφελούν. Αυτοί πρέπει να ενσωματωθούν στη χώρα μας με προγράμματα στέγασης, εκπαίδευσης, πολιτιστικής αγωγής, και προνοιακής φροντίδας. Αυτό απαιτεί χρόνο. Πολλοί απ’ αυτούς επιθυμούν να φύγουν για τη Δυτ. Ευρώπη, αλλά είναι αμφίβολο αν το κατορθώσουν τελικά. Η παραμονή τους εδώ, σήμερα τουλάχιστον, ως μη ελεγχόμενοι, μπορεί να προκαλέσει τυφλή βία, παρεκτροπές και εγκληματικές ενέργειες. Όσον δε αφορά στους δικούς μας μετανάστες, προς την Ευρώπη, είναι θέμα, που δύσκολα μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί. Δεν ξαναγυρίζουν πια, αν δεν υπάρχουν προοπτικές ελκυστικής μετεγκατάστασης. Να ξαναφέρουμε την «ΑΡΙΣΤΕΙΑ». Την εργασιακή άνοιξη που ως τώρα έχουμε βαρυχειμωνιά. Την αξιολόγηση, που δυστυχώς οι εκπαιδευτικοί αποποιούνται. Να κάνουμε Σχολές και Πανεπιστήμια και όχι άντρα εγκληματιών. Να καταργηθεί το «Άσυλο», μοναδικά και αισχίστη πρακτική ανά τον κόσμο.
Το Δημογραφικό, μπορεί να γίνει η σωτηρία μας ή ο τάφος μας.
Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
