Με εντυπωσιάζει, όμως, με προβληματίζει και με ανησυχεί η σκληρότητα με την οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της καθημερινότητας, στο διάβα τους, στην κοινοποίηση των αισθημάτων τους, με τον προφορικό ή γραπτό λόγο τους. Χάνουν τον έλεγχο, την ψυχραιμία τους, τον ίδιο τον εαυτό τους. Παθιάζονται, εξοργίζονται, εκτρέπονται σε συμπεριφορές, που ούτε τους ίδιους τιμούν, ούτε την κοινωνία και τον πολιτισμό μας. Τα πρόσωπα σκληραίνουν και τα λόγια τους γίνονται πραγματικά βόλια έτοιμα να σε πλήξουν, να σε πληγώσουν, όσο πιο βαθιά μπορούν. Αυτόν τον λεκτικό πόλεμο βίωσα τούτες τις μέρες ανάμεσα σε δύο κυρίες, που ο εκτροχιασμός τους ξεπέρασε τα όρια ανοχής και έφθασε σε σημείο βαρβαρότητας και σφοδρής σύγκρουσης μεταξύ τους. Αιτία: Ο κάδος του Δήμου με τα σκουπίδια. Θέλουμε δεν θέλουμε, τα τελευταία είναι στοιχείο της ζωής μας. Της καθημερινότητάς μας. Οι άνθρωποι πάντοτε φρόντιζαν τα σκουπίδια να συγκεντρώνονται σε κατάλληλους χώρους και να μην προκαλούν προβλήματα υγείας στους ιδίους και επιβλαβείς ή καταστρεπτικές συνέπειες στο περιβάλλον. Ο κάδος λοιπόν του Δήμου ήταν τοποθετημένος στο συγκεκριμένο σημείο, που η Υπηρεσία Καθαριότητας είχε προσδιορίσει. Τον χρησιμοποιούσαν οι ένοικοι δύο πολυκατοικιών. Τελευταία λόγω της συσσώρευσης μεγάλου όγκου σκουπιδιών, πολλές φορές ξεχείλιζε και σακούλες με απορρίμματα τοποθετούνταν πέριξ αυτού, με το καπάκι να είναι ανοικτό και τα αδέσποτα της περιοχής (γατιά και σκυλιά) να ιχνηλατούν τον χώρο για την ανεύρεση τροφής, κάνοντας πιο δύσκολη την κατάσταση. Η δυσοσμία που αναδυόταν από τα σκουπίδια, όταν ανάμεσά τους υπήρχαν και ψαροκέφαλα, κατέπνιγε κυριολεκτικά το διαμέρισμα, που ήταν ακριβώς πάνω από τον κάδο.
Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή καταχνιά, η ένοικος του διαμερίσματος αποφάσισε να μετακινήσει τον κάδο, στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας, με την πεποίθηση και την ελπίδα, μήπως μπορέσει η ίδια και η οικογένειά της να ανοίξουν την μπαλκονόπορτα του σπιτιού τους για να εισέλθει λίγος καθαρός αέρας, να ξεβρομίσει αυτό και οι ίδιοι να ανασάνουν. Να βρουν λίγη ψυχική ηρεμία και γαλήνη.
Αλλά δεν τα κατάφεραν. Δοκίμασαν αλλά απέτυχαν. Την άλλη μέρα βρήκαν πάλι τον κάδο στο ίδιο σημείο. Κάτω από σπίτι τους. Στο ίδιο σημείο, όπως πάντα. Η γυναίκα του σπιτιού δοκίμασε για δεύτερη και τρίτη φορά. Ο κάδος ύστερα από λίγο βρισκόταν στην ίδια θέση, όπως πάντα. Στάθηκε τότε για λίγο προβληματισμένη και αναποφάσιστη και όταν είδε την τελευταία φορά την απέναντί της να μεταφέρει τον κάδο στην κανονική του θέση, τότε άρχισε ένας σκληρός και απάνθρωπος καβγάς μεταξύ των δύο γυναικών που έκανε τους διερχόμενους να σταματούν προσωρινά για να απολαύσουν το σόου που οι δύο γυναίκες έδιναν. Λεκτική χυδαιότητα, που μόνο ο Μπαμπινιώτης μπορούσε να ερμηνεύσει. Οι γυναίκες ήλθαν στα χέρια. «Ούρλιαζαν» η μία εναντίον της άλλης, μέχρις ότου το 100 να τις οδηγήσει στο Τμήμα. Πράξεις ντροπής και απογοήτευσης που δεν τιμούν ούτε τις εμπλεκόμενες, ούτε την κοινωνία μας. Δυστυχώς στις μέρες μας, το ήθος σπρώχνεται στο περιθώριο και ο ορθός και έντιμος λόγος και διάλογος στις σχέσεις των ανθρώπων, σπάνια εφαρμόζεται. Σήμερα δεσπόζει στις συνειδήσεις και την πρακτική το δόγμα των ατομικών συμφερόντων μας και τίποτε άλλο. Στις καρδιές των ανθρώπων βασιλεύει το άγχος, η αγωνία, η αβεβαιότητα για το αύριο. Η θλίψη και η κατάθλιψη. Η απογοήτευση. Όλοι σήμερα είναι αφοσιωμένοι και απορροφημένοι στην αναζήτηση πως θα κατακτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ατομικά δικαιώματα. Οι άνθρωποι σήμερα αποφεύγουν τις επαφές μεταξύ τους. Περπατούν στους πολυσύχναστους δρόμους μόνοι τους. Δεν χαίρονται την κοινωνία των ψυχών. Περιφέρονται μόνοι τους και σκυθρωποί, χωρίς ελπίδα και οράματα. Οι αντοχές των είναι ευάλωτες, αδύναμες μέσα στη ζυμωμένη μάζα και η αντίστασή τους στους καθημερινούς πειρασμούς αδύναμη. Μηδενική. Εφόσον υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις και συμπεριφορές, φαινόμενα, σαν αυτό με τον κάδο της πολυκατοικίας και τις δύο γυναίκες, πάντα θα υπάρχουν στη ζωή μας και δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθούν. Θα στίβουν μέχρι ασφυξίας τον πολιτισμό και την ανθρωπιά μας. Θα γκρεμίζουν τις εστίες της αγάπης και της κοινωνικής αξιοπρέπειας. Χρειάζεται αγώνας για την καλλιέργεια της αναζωογόνησης και αναβάθμισης του ήθους μας, στην καθημερινότητά μας. Του σεβασμού της προσωπικότητας και των οραμάτων των συνανθρώπων μας. Διαφορετικά η δυσοσμία των σκουπιδιών και των συνανθρώπων μας πάντα θα μας πνίγει και θα καθιστά δύσκολες τις ημέρες της ζωής μας.
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
