Η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο Κόσμος, όλοι παρακολουθούν εμβρόντητοι τις εικόνες από την τραγωδία που έλαβε χώρα στην Αττική. Μάτι και Νέος Βουτζάς, οι δύο οικισμοί μέσα από τους οποίους πέρασε η φονική πυρκαγιά που ξέσπασε στην Κινέττα και στο Νταού Πεντέλης, αφήνοντας στο «διάβα» της ανυπολόγιστες ζημιές. Το κυριότερο, όμως, όλων; Η εκατόμβη νεκρών. 102 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους «παλεύοντας» με τις φλόγες, «προδομένοι» από τον απόντα και ανήμπορο να αντιδράσει κρατικό μηχανισμό. Οι ανεπαρκείς χειρισμοί της τότε κυβέρνησης, η άθλια επικοινωνιακή χρήση του γεγονότος, η ευθυνοφοβία των υπευθύνων, αλλά και η διαρκής δυσκολία συνεννόησης και συντονισμού των αρμοδίων, οδήγησαν σε μία, δίχως προηγούμενο, καταστροφή.
Ένα χρόνο μετά, με τις εικόνες από εκείνες τις ημέρες να διατηρούνται ακόμα νωπές, οφείλουμε να αναλογιστούμε το τι μας δίδαξε η «τραγωδία στο Μάτι». Πέρα από τα διαγγέλματα και τις διαρκείς δηλώσεις, να εξετάσουμε τι επιτύχαμε στον τομέα της πρόληψης παρόμοιων καταστροφών. Ποιοι πρόοδοι έγιναν στην ανάπτυξη του συστήματος έγκαιρης ειδοποίησης, στις αποζημιώσεις για τις κατεστραμμένες περιουσίες, στην κατεδάφιση των αυθαιρέτων, στην αναδάσωση της περιοχής, στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις κ.ά. Πρέπει να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις, ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες ολέθριες παραλείψεις στο μέλλον, ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Ας σεβαστούμε επιτέλους τον άνθρωπο-πολίτη και ας μεριμνούμε συνεχώς για την καθολική κάλυψη των βιοτικών του αναγκών.
Κανείς φυσικά δε θα μπορούσε να λησμονήσει όλους εκείνους τους ανθρώπους που έσπευσαν να βοηθήσουν ανιδιοτελώς, τόσο εκείνες τις δύσκολες ώρες, κατά την κατάσβεση των πυρκαγιών, όσο και τις επόμενες ημέρες για την περίθαλψη των τραυματιών και τη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης. Αξιοζήλευτα παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι απέδειξαν στην πράξη τη βαθύτατη πίστη τους στις διακηρύξεις περί σεβασμού της ανθρώπινης υπόστασης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σωστό και ηρωικό από το να δίνεις τη ζωή σου προκειμένου να σωθούν οι ζωές άλλων. Να αποτελείς την τελευταία ελπίδα για ανθρώπους που μπροστά στον όλεθρο αναζητούν ένα θαύμα. Ας γίνουμε επιτέλους αυτό το θαύμα! Ας μην περιμένουμε άπραγοι την επόμενη καταστροφή. Το οφείλουμε στους νεκρούς μας, στις οικογένειές τους, αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Από τον Αναστάσιο Καραχριστιανίδη
* Ο Αναστάσιος Καραχριστιανίδης είναι φοιτητής Νομικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
