Κανονικότητα γιατί μετά από 10 χρόνια έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Κανονικότητα γιατί μετά από 10 χρόνια το ποσοστό του δικομματισμού ξεπέρασε καθαρά το 70%. Η μεν ΝΔ πήρε προ-μνημονιακό ποσοστό (40%) και ο ΣΥΡΙΖΑ το θαλερό 31,5%. Μάλιστα η λογική λέει πως η άνυδρη εκλογικά τετραετία θα εκθρέψει κι άλλο το δικομματισμό.
Η ΝΔ έπιασε ταβάνι και η κεντροαριστερή παράταξη άλλαξε οριστικά χέρια. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ακόμη παράταξη. Θα γίνει αν απαρνηθεί την ταυτότητά του ως μονοθεματικό αριστερό κόμμα. Για να επιβιώσει πρέπει να κάνει αυτό που έκανε μεταδικτατορικά το ΠΑΣΟΚ. Να απορροφήσει και να εξορθολογήσει την αριστερή ρητορική. Η ψήφος ήταν δεσμευτική ως προς τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν προσαρμοστεί η κεντροαριστερά θα τριχοτομηθεί.
Από την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέστη κυρίαρχος, όχι μόνο γιατί πήρε αυτοδυναμία. Ενδυναμώθηκε κυρίως γιατί οι συνεχείς επιθέσεις που υπέστη, του πίστωσαν προσωπικά τη νίκη. Αρχικώς υποτιμήθηκε, αλλά τελικώς πήρε τη μοναδική ευκαιρία. Τη δυνατότητα να μεθερμηνεύσει το εκλογικό μήνυμα. Την ευκαιρία αυτή ο Κυριάκος την άρπαξε σαν έτοιμος από καιρό. Σχημάτισε καλή κυβέρνηση με τεχνοκράτες υφυπουργούς και εμφύσησε την αίσθηση του κατεπείγοντος. Μάλιστα έκανε και ακομπλεξάριστα πολιτικά ανοίγματα. Τον διευκόλυνε βέβαια ότι ο πήχης ήταν χαμηλά.
Το έργο του όμως είναι δύσκολο. Και μάλιστα δυσκολότερο από όσο φαίνεται. Η πραγματικότητα παραμένει ζοφερή και δεν πρέπει να τη συσκοτίσει. Δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα της παιδικής πολιτικής ασθένειας, της υπεραπλούστευσης. Πρέπει να λειτουργήσει με στόχο τη διαστολή του πολιτικού χρόνου για να πετύχει. Η εμπιστοσύνη του δόθηκε υπό όρους. Η κατάχρηση της εμπιστοσύνης αυτής, μπορεί να τροφοδοτήσει το φαινόμενο του επιθετικού λαϊκισμού. Λαϊκισμού που τόσο ακριβά πλήρωσε η χώρα.
Η εκ νέου απονομιμοποίηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καραδοκεί. Το πρόβλημα δεν ξεπεράστηκε. Ούτε το παλιό ηττήθηκε. Θα δώσει τη μάχη του. Κρίσιμες μάζες δεν έχουν πειστεί ότι οι ζωές τους και οι περιουσίες τους είναι ασφαλείς. Η αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης είναι ακόμη εδώ. Όπως και το θεσμικό πρόβλημα της χώρας. Ο ενάρετος κύκλος παραμένει ζητούμενο. Έχουμε ακόμη καιρό για να συνειδητοποιηθεί ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το αντίθετο. Η κοινωνία δεν έχει μπει ακόμη σε φάση αναστοχασμού και αυτογνωσίας.
Οι προκλήσεις για την κυβέρνηση και τη χώρα παραμένουν. Πέρα από την σωρευτική ύφεση 25%, χάσαμε και την ανάπτυξη που είχε η Ευρωζώνη τα 10 αυτά χρόνια. Συνεπώς η ύφεση –και ως απόκλιση από την Ευρωζώνη- είναι οξύτερη. Κάποτε μιλούσαμε για σύγκλιση. Στη διευρυμένη Ευρώπη που έρχεται, τα Βαλκάνια ίσως προορίζονται για φτωχή γειτονιά. Η Ευρώπη θα φύγει μπροστά με αυτούς που μπορούν. Το «Βαλκάνιοι και φτωχοί» εντός Ευρωζώνης δεν μας ταιριάζει. Η πραγματική πρόκληση παραμένει μπροστά μας.
Από τον Νίκο Ντόλα
* Ο Νίκος Ντόλας είναι φιλόλογος και διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στο Παν/μιο Αθηνών
