Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως ο νόμος ορίζει. Ο νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων, που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους».
Το Σύνταγμα συνεπώς κατοχυρώνει και προστατεύει τον κορυφαίο θεσμό του Αθλητισμού. Ο αθλητισμός παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα, ως αναπόσπαστο κομμάτι του Πολιτισμού, αν και θα έπρεπε να αποτελεί το αγαπημένο του «παιδί», δυστυχώς έχει καταντήσει το «αποπαίδι» του. Ο ελληνικός αθλητισμός μετά από τόσες επιτυχίες, το λιγότερο που εδικαιούτο είναι ένα ξεχωριστό Υπουργείο με πολλές και ισχυρές αρμοδιότητες και όχι να αποτελεί ακόμη ένα Υφυπουργείο, που όλα ρυθμίζονται σε δεύτερο χρόνο χωρίς να αποτελούν τη βασική προτεραιότητα. Είμαι σίγουρος, ότι η νέα κυβέρνηση θα πράξει τα δέοντα και προς αυτή την κατεύθυνση.
Πολλές είναι οι συζητήσεις, που έχουν λάβει χώρα κατά καιρούς, σχετικά με το τι πρέπει να γίνει, για να έρθει η πρόοδος στον πολύπαθο χώρο του ελληνικού αθλητισμού και να καταλάβει επάξια τη θέση, που του αρμόζει στο Διεθνές στερέωμα. Το ποδόσφαιρο για παράδειγμα, αν και θα έπρεπε να διανύει μία περίοδο πλήρους ωριμότητας παλιμπαιδίζει, ενώ και το ελληνικό μπάσκετ αντιμετωπίζει πλέον και αυτό την απόλυτη απαξίωση από διεθνείς οργανισμούς και φιλάθλους.
Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών τουλάχιστον, μιας και μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου το 2004, αλλά και μετά τις αποκαλύψεις για τα στημένα παιχνίδια, το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται «της μόδας» και εντός Κοινοβουλίου, προσπάθησαν με νομοθετήματα-παρεμβάσεις αλλά και με τις πάμπολλες τροποποιήσεις του αθλητικού νόμου (2725/1999) να δώσουν το στίγμα τους προς την ελληνική κοινωνία, ότι κάτι πάει να αλλάξει, αλλά δυστυχώς αποδείχθηκε, ότι δεν ήταν παρεμβάσεις-βελτιώσεις για το καλό του αθλητισμού, αλλά για τους τύπους, καθώς δεν ήταν θαρραλέες.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί υπέρμετρες εξουσίες σε συγκεκριμένες Ομοσπονδίες και σε Αθλητικές Διοικητικές Αρχές, χωρίς θεαματικά αποτελέσματα, ενώ έχει παραγκωνιστεί ο ρόλος της κεντρικής εξουσίας. Ο Αθλητικός Νόμος είναι πάνω από κάθε πειθαρχικό κώδικα ή εσωτερικό κανονισμό. Πάνω από τον αθλητικό νόμο παράγει αποτελέσματα μόνο το Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο επίσης τα τελευταία χρόνια βλέπουμε, ότι δυστυχώς δεν ερμηνεύεται ορθά αλλά παρερμηνεύεται.
Η νέα ηγεσία του Αθλητισμού οφείλει να κάνει αυστηρές παρεμβάσεις-τομές, που θα θεραπεύσουν οριστικά τη σήψη και ασφαλώς να συγκρουστεί με όλα εκείνα τα συμφέροντα, που αμαυρώνουν τον χώρο του αθλητισμού, είτε είναι τα οικονομικά συμφέροντα εντός και εκτός των γηπέδων, είτε η βία, είτε το ντόπινγκ , είτε το παράνομο στοίχημα, είτε η διαφθορά. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) θα πρέπει να ενημερωθεί επαρκώς και αληθώς για τα τεκταινόμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και σε συνεργασία με τη νέα ηγεσία του αθλητισμού να πράξουν τα δέοντα, μη αναλογιζόμενοι το όποιο πολιτικό κόστος . Σε αυτό βέβαια σπουδαίο ρόλο θα παίξουν και τα νέα πρόσωπα που θα κληθούν να διοικήσουν το οικοδόμημα. Είναι αδήριτη η ανάγκη για τη στελέχωση καίριων διοικητικών θέσεων με τεχνοκράτες του χώρου και όχι απλά με την ανακύκλωση των ίδιων αθλητικών «παραγόντων».
Μπορεί η διοργανώτρια αρχή και η Ομοσπονδία να διασφαλίσουν την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων; Μπορούν να εξασφαλίσουν την ορθή απονομή της Δικαιοσύνης; Μπορούν να ελέγξουν την οικονομική κατάσταση και κατ’ επέκταση τη δημοσιονομική πορεία της κάθε ομάδας; Μπορούν να πατάξουν τα άγρια φαινόμενα βίας στα ελληνικά γήπεδα; Τα ερωτήματα είναι ασφαλώς ρητορικά. ΟΧΙ δεν μπορούν, χωρίς να δοθούν οι κατευθύνσεις και η προστασία από την πολιτεία.
Ειδικά η αντιμετώπιση της βίας στον αθλητισμό κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση δεν είναι. Και όποιος ισχυρίζεται πως έχει έτοιμη τη λύση, τότε ή μάγος ή αφελής ή ψεύτης είναι. Η αθλητική παιδεία ίσως ν' αποτελέσει μακροπρόθεσμα έναν βασικό τρόπο αντιμετώπισης της βίας στον αθλητισμό. Είναι βέβαιον ότι η βία έχει ως αφορμή τις οπαδικές διαφορές, τα αίτιά της όμως είναι βαθύτερα.
Καλή η καταστολή, καλύτερη όμως η πρόληψη. Τέτοιου είδους πρόληψη είναι η καθιέρωση, επιτέλους, ενός υποχρεωτικού μαθήματος Αθλητικής Παιδείας από το νηπιαγωγείο, όπου από εκεί θα πρέπει να αρχίσει η μεγάλη μεταρρύθμιση. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι υπόθεση όλων μας, αλλά το βασικό ρόλο διαδραματίζουν η οικογένεια και το σχολείο. Αυτό δεν σημαίνει πως θα εξαλειφθεί δια μαγείας η βία στα γήπεδα. Σίγουρα, όμως, θα έχει γίνει ένα άλμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ιδού ένα σημαντικό έργο, το οποίο θα έχουν μπροστά τους οι νέες πολιτικές ηγεσίες του Αθλητισμού αλλά και της Παιδείας.
Είναι εντελώς παράλογο η χώρα με τη μεγαλύτερη ιστορική κληρονομιά στον Πολιτισμό και στον Αθλητισμό, αντί να φροντίζει να μεταλαμπαδεύει αξίες στις επόμενες γενιές, να τα αντιμετωπίζει ως κάτι δεδομένο, παρά το γεγονός ότι «εδώ κάποτε άρχισαν όλα».
Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια, δικηγόρο
* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή, μέλος του Μητρώου Στελεχών της Ν.Δ
