Αυτά είναι:
1. Το αίτημα της Λαϊκής κυριαρχίας: Προβάλλει ως εκδημοκρατισμός της κοινωνίας έναντι κάθε αυθεντίας, δεσποτείας, βαρονίας, ολιγαρχίας, βασιλείας, πολιτικών τζακιών, διαπλεκόμενων, αναξιοκρατίας, απέναντι στους προύχοντες, τους κοτζαμπάσηδες μιας άλλη εποχής. Αναζητά την αποκέντρωση και διάχυση κάθε εξουσίας με στόχο την αυτοδιοίκηση και είναι απέναντι σε κάθε μορφής συγκέντρωσης εξουσίας που είναι ταυτόχρονα και συγκέντρωση κεφαλαίου. Στις αστικές κοινωνίες και τη δημοκρατία απλώς η συγκέντρωση κεφαλαίου κάποιες φορές προηγείται και δημιουργεί τη συγκέντρωση της εξουσίας!
2. Το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας που είναι ουσιαστικά μια πορεία μακριά από επιτροπείες, προστάτιδες δυνάμεις, μεγάλες δυνάμεις, κηδεμόνες, μνημόνια, ιμπεριαλισμούς, ξένους σχεδιασμούς, ΕΕ, Ευρωζώνη, Γερμανία ΝΑΤΟ, Ρωσία κλπ!
3. Και το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης που στην ιδεαλιστική μορφή του η ίδια η τάξη μας και βάση της κοινωνίας χειραφετημένη και δραστήρια, θέτει οικονομικά αιτήματα για να επιτύχει τη βελτίωση της θέσης της και θέτει αιτήματα που στόχο έχουν την πολιτική βελτίωση της θέσης της και όλων των καταπιεζόμενων κοινωνικών ομάδων!
Συνολικά η στάση του ελληνικού λαού σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της σύγχρονης και νεότερης ιστορίας, αλλά και όλα τα επιμέρους αιτήματα του θα δούμε ότι πηγάζουν από αυτές τις τρεις αφετηρίες.
Η επανάσταση του 1821, η προσπάθεια αποτίναξης της δεσποτείας και της ξένης κηδεμονίας, η απελευθέρωση και η ενσωμάτωση των Ελλήνων εκτός συνόρων μέχρι το 1922, η θέση της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ΕΑΜ και η Εθνική Αντίσταση, ο Εμφύλιος, οι διωγμοί και οι εξορίες των δημοκρατικών και των κομμουνιστών που ακλούθησαν, ο αντιδικτατορικός αγώνας και η μεταπολίτευση, ο αντιμνημονιακος αγώνας και η αντίδραση στην ΕΕ που σοβεί.
Όλα γίνονται για να εκπληρωθούν αυτά τα τρία αφετηριακά αιτήματα και οι δρώντες παράγοντες και πρόσωπα έχουν απλά άλλη θέαση, ανάλυση, απάντηση γύρω από αυτά. Εκ της διαφορετικής ανάλυσης προκύπτει η σύγκρουση και η πολιτική.
Συνολικά η δυνατότητα αναπαραγωγής και βιωσιμότητας του πολιτισμικού μας προτύπου εξαρτάται αποκλειστικά από την εκπλήρωση των τριών αυτών αφετηριακών αιτημάτων, ενώ η αποτυχία εκπλήρωσης αυτών, η οκνηρία στην προσπάθεια εκπλήρωσης οδηγεί σε εθνική και πολιτισμική αποδόμηση και αφανισμό.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Κάθε πολιτικός φορέας που δεν είναι συμπίλημα τυχοδιωκτών θεωρητικά οφείλει να θέλει να προσθέσει ένα λιθαράκι στην πορεία της χώρας προς την εκπλήρωση των τριών αφετηριακών αιτημάτων της. Οφείλει να μπορεί να καλύψει και να εξειδικεύσει αυτά τα αιτήματα. Οφείλει καθημερινά να χαράσσει την πολιτική του πορεία και τη δράση του βάσει αυτών.
Όλες οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν, σε όλα τα θέματα που μας αφορούν, τοσο της καθημερινότητας όσο και της διαχρονίας πηγάζουν από τη θέαση κάθε κόμματος προς αυτά τα τρία αφετηριακά αιτήματα.
Απαντήσεις για το ευρώ και για την οικονομία, για τις διεθνείς συμμαχίες, για τη δημοκρατία, την πολιτική, τους θεσμούς, την αυτοδιοίκηση, το κεφάλαιο και τη συγκέντρωση εξουσίας, τις εκμεταλλευόμενες τάξεις και τα λαϊκά στρώματα, το δημόσιο, τον ιδιωτικό τομέα, την ανάπτυξη, τις τράπεζες, την ενέργεια, τις ΑΠΕ, τον παραγόμενο πλούτο, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τη στρατηγική της χώρας, τους νέους, την ασφάλεια, το μεταναστευτικό, τα δικαιώματα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την ταυτότητά μας και το μέλλον.
Με κάθε απάντηση που δίνει ένα κόμμα στα παραπάνω αιτήματα ουσιαστικά καλεί το πολιτικό υποκείμενο «Λαός» να γίνει συμμέτοχο σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο το οποίο ο λαός καταλαβαίνει και συμμετέχει.
Διότι οι απαντήσεις στα αφετηριακά αιτήματά μας δίνουν πάντα ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο .
Όσο κι αν να αλλάξουμε τις αναλογίες και τη δοσολογία των απαντήσεων επί των τριών αφετηριακών αιτημάτων, εφόσον απαντάμε και στα τρία έχουμε πάντα έτοιμο σχέδιο. Εξυπακούεται ότι μόνο αν απαντάς σε αυτά παράγεις πολιτική και όχι εντυπώσεις!
Ίσως να μπορεί να υπάρξει πολιτικός φορέας που εκπληρώνει μόνο το ένα αφετηριακό αίτημα και μέρος των άλλων.
Δεν μπορεί όμως να υπάρξει βιώσιμος πολιτικός φορέας με κοινωνική γείωση αν δεν απαντά σε κανένα αφετηριακό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας.
Ίσως μόνο ένα κόμμα διαμαρτυρίας ή ένα θνησιγενές μεσοπρόθεσμα προσωποπαγές συμπίλημα που κάνει μια εκλογική κατεβασιά με χαμηλές προσδοκίες και διασκορπίζεται λίγο πριν το τέλος.
Απέναντι σε όλα αυτά είναι οι δυνάμεις την συντήρησης. Σε αυτές μπορεί κάλλιστα να υπάρξει κάποιος πολιτικός φορέας και σχεδόν πάντα υπάρχει.
Σε αυτόν θα συναντήσουμε διαχρονικά τους προύχοντες, τους κοτζαμπάσηδες συνεργάτες των Οθωμανών, τους ανθρώπους της Βαυαροκρατίας, της επιτροπείας, τους ανθρώπους αλλά και τα κόμματα των προστάτιδων και μεγάλων δυνάμεων!
Θα βρούμε τους δωσίλογους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και λοιπούς κατσιαπλιάδες, τους Φιλοαμερικανούς, τους Φιλορώσους, τους Αγγλόφιλους, τους Γαλλόφιλους, τους Γερμανόφιλους και τα διαχρονικά κόμματά τους, θα δούμε τους κοσμοπολίτες, τους μνημονιακούς και τελικά τους ευρωπαϊστές τους κομισάριους, τους συνεργάτες της ΕΚΤ και την Τρόικα τους ευρωεκσυγχρονιστές και πολλους τυχοδιώκτες!
Όλοι τους θα δρουν σε βάρος του λαού και τόπου για ίδιον όφελος! Αυτό είναι το βασικό τους χαρακτηριστικό και από αυτό αναγνωρίζονται εύκολα!
Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου
