Φτάνοντας στην πεζογέφυρα του Πηνειού και ύστερα από μερικά βήματα, νιώθω το τρίξιμο των χοντρών πατόξυλων της γέφυρας που ξεχαρβαλώθηκαν, αφού από τότε που τοποθετήθηκαν δεν ενδιαφέρθηκε κανείς αρμόδιος του Δήμου να τα στερεώσει όπως και τις μεγάλες ξύλινες γλάστρες των πλατειών (πλατεία Αγμ. Μπλάνα), αφού αφέθηκαν κι αυτές, αβοήθητες, στο έλεος του χρόνου και των κακών καιρικών συνθηκών.
Περπατώντας λοιπόν πάνω στην πεζογέφυρα, η σκέψη μου πήγε στην άλλη «γέφυρα», την πολιτική κίνηση-πρωτοβουλία, που στήθηκε πριν από λίγες μέρες από κάποιους θλιβερούς-ές, αποτυχημένους-ες και ανερμάτιστους-ες πολιτικούς του παρελθόντος διαφόρων κομμάτων και από κάποιους άλλους ανθρώπους -υποτίθεται- του πολιτισμού και των επιστημών με την ψευδεπίγραφη επωνυμία, «προοδευτική συμμαχία», για να βοηθήσουν τους κυβερνώντες στις επερχόμενες ευρωεκλογές, όπως και τις αυτοδιοικητικές.
Επιστρέφω στη βάση μου το μεσημέρι, ανοίγω το έγκριτο «Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών (σελ. 144, τόμος 2) σταματώ στο σχετικό λήμμα και διαβάζω: «Γέφυρα. 1. Κατασκευή που συνδέει περιοχές οι οποίες χωρίζονται (μεταξύ τους) από φυσικά ή τεχνητά εμπόδια. 2. Η Κυβέρνηση ρίχνει (γέφυρα) για συναινετική λύση». Πόσο επίκαιρα, στ’ αλήθεια, είναι όλα αυτά… Μόνο που εδώ, στην προκειμένη περίπτωση, η συναίνεση η οποία επιδιώκεται από την κυβερνητική πλευρά, άρα η «γέφυρα», γίνεται με μια δεκάδα προβεβλημένων-«σβησμένων» πολιτικών του παρελθόντος και μια χούφτα διανοουμένων «ευρέος φάσματος» και όχι με τον ανώνυμο κόσμο της προοδευτικής παράταξης, που έβαλε και βάζει πάντα πλάτη σε όλες τις κρίσιμες περιόδους της πολιτικής ιστορίας της πατρίδας μας.
Ωστόσο για να μην ξεχνούμε εμείς οι μεγαλύτεροι και για να γνωρίζουν οι νεότεροι, ακριβώς η ίδια επιχείρηση-γέφυρα αποπειράθηκε να στηθεί και στα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967), όταν κάποιοι πολιτικοί του συντηρητικού χώρου προσέγγιζαν το καθεστώς γα να το ρίξουν «από μέσα» όπως έλεγαν... Πόση πολιτική αφέλεια και πόσο κοντόφθαλμος υπολογισμός…
Στην εποχή που κάποιοι, συνειδητά, προσπαθούν να θολώσουν ή και να καταργήσουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, στην εποχή της φτώχειας, του διχασμού και των επιδομάτων, στην εποχή επιθετικού πολιτικού λόγου, της «αυταπάτης», στην εποχή της… φιλοσοφίας, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», με τελικό στόχο την προσέλκυση ή και την παγίδευση ψηφοφόρων, οι κυβερνώντες δεν σκέφτονται πως αυτές οι μεθοδεύσεις αδυνατίζουν τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, για την οποία τόσοι και τόσοι άνθρωποι μόχθησαν, πόνεσαν, μάτωσαν και έδωσαν τη ζωή τους για την εδραίωσή της.
Τι να πεις τώρα για της ευρωεκλογές… Δεν έμεινε χώρος και χρόνος να συζητήσουν για την Ευρώπη και ποια Ευρώπη θέλουν οι διεκδικητές της ψήφου μας. Για μια τόσο ταλαιπωρημένη Ευρώπη με τα εκατομμύρια θύματα και τους εθνικισμούς της, στο διάβα της Ιστορίας της, δεν βρήκαν να πουν τίποτα, για μια Ευρώπη ενιαία, ενοποιημένη, της ειρήνης, των λαών, των ιδεών, του πολιτισμού, της εργασίας αλλά και των αγορών, γιατί όχι.
Τα λόγια του Β. Ουγκώ ας είναι ο οδηγός μας, όταν πριν από 170 χρόνια, έγραφε: «Θα έρθει μια μέρα που οι οβίδες και οι βόμβες θα αντικατασταθούν από τις ψήφους στη γενική ψηφοφορία των λαών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, (…). Δεν θα υπάρχει πεδίο μάχης άλλο από τις αγορές τις ανοιχτές στο εμπόριο και από τα πνεύματα τα ανοιχτά στις ιδέες». Δημήτρης Ραυτόπουλος (Η εκπλήρωση μιας προφητείας (ΤΑ ΝΕΑ, 15 Μαΐου 2019).
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
