Να βραβεύσουν ας πούμε τον Αλαίν Ντελόν στις Κάννες, όπου ξεκίνησε το γνωστό Φεστιβάλ, ή όχι;
Το πράγμα δεν είναι απλό. Γιατί ο Ντελόν, ο ωραιότερος ίσως άντρας του 20ού αιώνα, με την τεράστια κινηματογραφική καριέρα, άρχισε τώρα στα γεράματα του να λέει πράγματα που στον «πολυπολιτισμικό» 21ο αιώνα αρκούν για να σε κατατάξουν «αυθωρεί και παραχρήμα» στην κατηγορία του ρατσιστή, του μισογύνη, του ομοφοβικού.
Δεν λέει κάτι ακραίο ο Ντελόν. Απλά, όταν τον «τσίγκλησαν» τα είπε χοντρά για τους γάμους ομοφυλοφίλων, δηλώνοντας ότι «ποσώς με νοιάζει τι κάνουν όλοι αυτοί μεταξύ τους, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα μεγαλώσουν και παιδιά! Ε, λοιπόν όχι. Τα παιδιά χρειάζονται έναν κανονικό μπαμπά και μια κανονική μαμά…».
Χαμός! Λέγονται αυτά στη Γαλλία του Μακρόν, όπου πλέον το επίσημο Κράτος δεν αναγνωρίζει μητέρα και πατέρα, αλλά «Γονέα 1» και «Γονέα 2»; Λέγονται αυτά σε μια Γαλλία που έστειλε φέτος στη Γιουροβίζιον» α) έναν Μαροκινό ομοφυλόφιλο ντυμένο γυναίκα (ως μήνυμα –υποτίθεται- κατά του ρατσισμού και της ομοφοβίας β) μια παχύσαρκη μπαλαρίνα (μήνυμα εναντίον όλων εκείνων που εμπορευματοποιούν –τάχα μου- το γυναικείο σώμα προβάλλοντας το πρότυπο του κοκαλιάρικου μοντέλου) και γ) μια κωφή ασιατικής καταγωγής για να δείξουν πως οι σωματικές νόσοι και η φυλή δεν παίζουν κανένα ρόλο; Λέγονται; Δεν λέγονται! Γι’ αυτό και έγινε σάλος με την απόφαση να βραβεύσουν τον παλιό Γάλλο γόη αυτές τις μέρες στις Κάννες.
Ο 84χρονος σήμερα Ντελόν που ζει απομονωμένος και προσπαθεί να διαχειριστεί τις αναμνήσεις μιας παραμυθένιας ζωής που, δυστυχώς, τελείωσε η ρημάδα, δεν το άφησε αναπάντητο :
- «Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε για μένα. Ένα δεν μπορείτε να ακυρώσετε. Το έργο μου στο σινεμά…». Και τους έστειλε τα χαιρετίσματά του λέγοντας ότι «ούτε καν με νοιάζει πια για τον κόσμο σας. Όταν βλέπω πώς καταντήσαμε σαν χώρα θέλω να ξεράσω. Δεν στενοχωριέμαι καθόλου που θα φύγω, το μόνο που θέλω είναι να ταφώ μαζί με τον σκύλο μου…».
Δεν φταίει –κατά την ταπεινή μου κρίση- ο Ντελόν. Φταίνε οι εποχές που έχουν αλλάξει και η ζωή που δεν είναι πια η ίδια. Και η ζωή σήμερα έχει γίνει δύσκολη για όλα τα παλιά εκείνα αρσενικά που βάσιζαν τη γοητεία τους στη σκληράδα, το αντριλίκι, και στο «αξίωμα» πως «ο άντρας είναι άντρας». Αυτός ήταν ο κόσμος τους, πώς να τον απαρνηθούν; Πολλώ δε μάλλον που οι σημερινοί «το τερμάτισαν». Γιατί, αν υποθέσουμε πως ο Ντελόν είναι ακραίος, η εμφάνιση της Γαλλίας στη φετινή «Γιουροβίζιον» υπήρξε ακόμη πιο υπερβολική.
Αλλά, αυτή η συζήτηση δεν έχει τελειωμό. Ό, τι και να λέει, ο Ντελόν, θα είναι πάντα ο Αλαίν Ντελόν, ο αγαπημένος των γυναικών μιας κάποιας ηλικίας. Γιατί ήταν όμορφος. Όχι απλά όμορφος, γιατί όμορφους βρίσκεις παντού, αλλά και γοητευτικός. Ο παράγοντας «ομορφιά» και «γοητεία» – όσο και να τον αποκηρύσσουν, όσο κι αν προσπαθούν να τον αποδομήσουν στέλνοντας π.χ. χοντρούλες στη Γιουροβίζιον έπαιζε, παίζει και θα παίζει βασικό ρόλο στη ζωή μας και στη στάση μας απέναντι σε πρόσωπα. Πάρε για παράδειγμα την εκλογική μονομαχία στην Ελλάδα. Τις προάλλες ας πούμε, παρακολουθούσα τη δοξολογία του Αγίου Αχιλλίου στη Λάρισα.
Αίφνης, χωρίς να το περιμένω, ακούω θόρυβο, μουσικές, χειροκροτήματα και να ’σου ο... Κυριάκος Μητσοτάκης. Διασχίζει τον ναό και περνά ακριβώς δίπλα μου. Δεν τον είχα ξαναδεί «δια ζώσης». Μου φάνηκε εξαιρετικά συμπαθής, πολύ λεπτός, καθόλου πομπώδης, ένα παιδί. Καμιά σχέση με την εικόνα που μας μεταφέρει η τηλεόραση ενός Μητσοτάκη σχεδόν... καρτούν. Και σ’ αυτό συμφώνησαν πολλοί που είδαν από κοντά τον Κυριάκο περιφερόμενο αυτές τις μέρες στη Λάρισα.
Στο άλλο άκρο, ο Τσίπρας. Το «γελαστό παιδί» ξαναβγήκε αυτές τις μέρες από τα σκοτεινά γραφεία του «Μαξίμου», πήρε σβάρνα τους πεζόδρομους και τις πλατείες ανά την Ελλάδα κι άρχισε και πάλι να γοητεύει. Γιατί – ως φάτσα- είναι πιο σαγηνευτική από τον Κυριάκο που τον βαραίνει επί πλέον και η κακή εικόνα του πατέρα του, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που στην εποχή του τον αποκαλούσαμε «Δρακουμέλ» και που δεν μπορούσε με τίποτε να ανταγωνιστεί τη γοητεία ενός Αντρέα Παπανδρέου.
Βλέποντας τον Τσίπρα, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει... ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μόνο Τσίπρας. Κρατά μόνος του το «μαγαζί», με την προσωπική του γοητεία. Κι αυτό τον σώζει. Οι κατηγορίες που του προσάπτουν, ότι είναι ψευταράκος, λαοπλάνος, δημαγωγός και τα σχετικά, υποχωρούν μπροστά στη συμπάθεια που αποπνέει το πρόσωπο. Και σωστά οι επικοινωνιολόγοι του τον έβγαλαν έξω, στον κόσμο.
Κάπως έτσι, οι εκλογές αυτές –όπου για πρώτη φορά θα μονομαχήσουν Τσίπρας – Μητσοτάκης- τείνουν να εξελιχτούν σε μια μάχη φυσιογνωμιών. Αν υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης προηγείται στα γκάλοπ, θα κατέγραφε πολύ μεγαλύτερες διαφορές αν η τηλεόραση τον έβγαζε στοιχειωδώς πιο «φιλικό». Βλέποντάς τον έτσι υπερκινητικό, μέσα στη νευρικότητα, την γκριμάτσα και τα «γουρλωμένα» μάτια, ο Κυριάκος σχεδόν σε... αγχώνει. Σε γεμίζει ανασφάλεια για το μέλλον, σου θυμίζει ότι είναι εδώ για να σου τα πάρει, για να φτιάξει ισχυρό Κράτος, ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσει τους ανθρώπους. Ενώ ο Τσίπρας; Ό,τι κι αν σου έκανε, σε όσα κότερα και να ανέβει για χλιδάτες διακοπές, είναι ένα πρόσωπο ζεστό, γελαστό, μια όμορφη εικόνα που γράφει στο γυαλί. Σ’ αυτόν τον γαλίφη, τον «μαλαγάνα» είσαι έτοιμος να συγχωρήσεις και τα ψέματα που σου είπε, και ό, τι άλλο κακό σου έκανε, ακριβώς όπως ένας ερωτευμένος το ταίρι του, με το που θα του σκάσει –μετά από ένα καβγαδάκι- το πρώτο χαμόγελο.
Κατά βάθος, ξέρεις κι εσύ, ότι την αλήθεια τη λέει ο Κυριάκος. Αυτός είναι ο ειλικρινής ο νοικοκύρης, αλλά είναι και ωμός. Του ξεφεύγουν αυτά που πραγματικά σκέφτεται και δεν ξέρει να τα στρογγυλεύει. Είναι αυτός που πιστεύει ότι για να γίνει η Ελλάδα κράτος, χρειάζεται «μαστίγιο» κι όχι συνεχώς καρότα – παροχές από λεφτά που δεν υπάρχουν. Κι όμως! Εσύ σκέφτεσαι τον... άλλο. Γιατί έχει κάτι από τον εαυτό μας. Λίγο αμελής, λίγο «δεν βαριέσαι», λίγο «ντάξει μωρέ, μην τρελαίνεσαι» και «ντάξει ρε φιλαράκι, θα τα βρούμε». Με ένα χαμόγελο και με κάνα καλό «χαρτζιλίκι» κάθε τόσο στο ΑΤΜ όλα γίνονται. Μια φορά μονάχα ζούμε…
Ο Αλαίν Ντελόν και η γοητεία του μπορεί πια να μην απασχολούν κανένα, η γοητεία όμως – ενός Αντρέα κάποτε, ενός Αλέξη τώρα είναι βασική παράμετρος στη δημόσια ζωή μιας χώρας που δεν κατοικείται από βόρειους ορθολογιστές αλλά από έναν λαό παρορμητικό και έτοιμο να παραδοθεί στο συναίσθημα.
Λένε ότι γενικά το συναίσθημα δεν είναι καλός σύμβουλος στην πολιτική. Αλλά ποιος μπορεί να το αποτρέψει; Πολλά μπορείς να αλλάξεις σε έναν λαό. Την ψυχοσύνθεσή του δύσκολα…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
