M.Y. «Ρε παιδιά. Είναι ιδέα μου, ότι τα τελευταία χρόνια το χρήμα έχει μετατοπιστεί σε τραγικό βαθμό, από αυτούς που δουλεύουν σε αυτούς που κάθονται; Ότι οι συνταξιούχοι, οι αργόμισθοι του Δημοσίου (εννοείται πως δεν βάζω όλους τους δ.υ. μέσα, μη νευριάζετε) και οι επιδοματούχοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους; Ότι οι πιο πολλοί από όλους αυτούς βγάζουν καθαρά πιο πολλά από τους περισσότερους εργαζόμενους; Αυτό βλέπω παντού γύρω μου. Πραγματικά δεν νομίζω, να υπάρχει άλλο Κράτος στον κόσμο, που να δίνει τόσα κίνητρα για καθησιό και τόσα αντικίνητρα για εργασία, και να έχει αποσυνδέσει σε τόσο μεγάλο βαθμό το χρήμα από την παραγωγικότητα. Αυτό νομίζω, και το έχω πει πολλές φορές, ότι είναι πιο αισχρό από όλα τα αισχρά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα, και που την κρατάει βεβαίως σε μόνιμη χρεοκοπία. Και αυτό είναι που πρέπει να αντιστραφεί επειγόντως από την επόμενη Κυβέρνηση».
Ε.Η. «Δεν είναι ιδέα σου, ακριβώς αυτό συμβαίνει. Όταν έχεις Κράτος, που κυριαρχεί στο οικονομικό πεδίο σε τέτοιο βαθμό, τότε τα οφέλη θα τα καρπώνονται, αυτοί που γκρινιάζουν και ζητάνε περισσότερα, δηλαδή το δημόσιο κηφηναριό και οι συνταξιούχοι. Και δεν το κάνουν από κακία. Απλά είναι πολιτικά και οικονομικά ανίδεοι σε βαθμό καθυστέρησης» (sic).
Μ.Υ. «Συμφωνώ».
Χ.Τ. (παρεμβαίνει). «Αυτή η μετατόπιση του χρήματος, που πολύ ορθά το λες, στην Ελλάδα πάντα δεν γινόταν; Ξέρεις τι ζόρια τραβούσαν πολλοί από τους σημερινούς συνταξιούχους, που όταν εργάζονταν συντηρούσαν με τις κρατήσεις τους τρεις συνταξιούχους με τις σημερινές συντάξεις βεβαίως; Το θέμα κυρία μου είναι, πως στην Ελλάδα ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ».
Μ.Υ. «Οι κρατήσεις μέχρι πριν 25 χρόνια περίπου ήταν αστείες σε σχέση με τις σημερινές». Εδώ η Μ.Υ. έχει απόλυτο δίκιο. Υπήρξε μέγα λάθος όλων των Κυβερνήσεων η έλλειψη ορθολογικού ασφαλιστικού συστήματος. «Το πρόλαβα λίγο. Και οι εργαζόμενοι ήταν πολύ περισσότεροι, και οι συνταξιούχοι πολύ λιγότεροι. Όσο για το τελευταίο που λέτε-το ότι δεν παράγουμε τίποτα-είναι αποτέλεσμα ακριβώς της στρέβλωσης αυτής. Ότι δηλαδή γίνεται ληστρική φορολόγηση, μαζί με τη γραφειοκρατία, κακονομία, αργή δικαιοσύνη κλπ, για να συντηρούνται οι κομματικοί στρατοί των κρατικοδίαιτων. Ποιος είναι τόσο βλάκας να παράγει εδώ, όταν μπορεί να πάει παραδίπλα με το 1/3 της φορολογίας; Και εκτός αυτού, το ότι συνέβαινε και παλιότερα, που γράφετε. Ασφαλώς συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα το ζούμε σε υπερθετικό βαθμό. Τι σημαίνει αυτό, που μάλλον λέτε; Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Η αιτία είναι το συμφέρον του Δημοσίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται (σπατάλη, υπερρύθμιση της αγοράς, πολυνομία, αναποτελεσματικότητα, υπερφορολόγηση) και η τραγική δυσαναλογία εργαζομένων και συνταξιούχων».
Χ.Τ. «Συμφωνώ. Ξέρεις όμως τι μας πονάει περισσότερο, εμάς που ρίξαμε τόνους εισφορών στα ταμεία; Ότι οι κρατήσεις των παιδιών μας πηγαίνουν στις δικές μας συντάξεις, και με αυτές ζούμε και τα παιδιά μας. Χειρότερα δεν γίνεται. Ας αρχίσουμε επιτέλους να... μαυρίζουμε πολιτικούς». Προσωπικά διαφωνώ για τον αφορισμό. Επειδή οι ισοπεδώσεις συμβάλλουν στην κατάλυση του πολιτεύματος.
Μ.Υ. «Ακριβώς. Είναι τραγικό. Οι περισσότεροι όμως δεν ρίξαν τόνους όπως γράφετε. Βγήκαν στη σύνταξη έχοντας καταβάλει υποπολλαπλάσια ποσά, από αυτά που εισπράττουν ως συνταξιούχοι. Χώρια τα «εφάπαξ». Γι’ αυτό και άδειασαν τα ταμεία. Και αντί να επωμιστούν το βάρος της προσαρμογής οι μεγαλύτεροι με μικρότερες συντάξεις, τιμωρούν τη νέα γενιά και την καταδικάζουν στην αναξιοπρέπεια, να μην ζει από τη δουλειά της, αλλά από τη σύνταξη του 50άρη, που δεν θα έπρεπε να παίρνει καν. Το χειρότερο όμως είναι, ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν καταλάβει τίποτα, και νομίζουν ότι πτωχεύσαμε επειδή έφαγαν τα λεφτά κάποια λαμόγια-πολιτικοί, ή το μεγάλο κεφάλαιο, ή οι τοκογλύφοι δανειστές. Η πρόθεση ψήφου της νέας γενιάς αυτό δείχνει. Δράμα». Εδώ «έκλεισε» ένας διάλογος μεγάλου ενδιαφέροντος, που είναι καλό να προσεχθεί, καθώς περιέχει αλήθειες. Το Κράτος «Ελλάς» όχι μεταπολιτευτικά μόνον αλλά δυστυχώς από τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 άρχισε να δίνει συντάξεις ακόμα και με 15 χρόνια εργασίας σε δεκάδες χιλιάδες πολίτες, των οποίων ο συνταξιοδοτικός χρόνος κατέληξε να είναι πολλές φορές υπερτριπλάσιος του εργασιακού. Δεν γνωρίζω Κράτος εκτός της ελληνικής νεφελοκοκκυγίας*, το πολιτικό σύστημα της οποίας να έχει αναλωθεί στην καταστροφική κακονομία για την εξυπηρέτηση των συντεχνιών του. Η Ελλάδα απονέμει συντάξεις χηρείας, αλλά και σε ειδικές κατηγορίες συντάξεις προς άγαμες θυγατέρες, που καταλήγουν στο οικονομικό αποτέλεσμα να υπάρχει εργασιακός χρόνος λ.χ. 25 χρόνων (συνηθέστατα σε ενστόλους), να υπάρξει από τον γάμο του συνταξιοδοτημένου μια άγαμη κόρη, να ακολουθεί η σύνταξη χηρείας σε ηλικία θανόντος λ.χ. 80 ετών με σύζυγο σε ηλικία 65 χρόνων η οποία λαμβάνει τη σύνταξη μέχρι το 90ό λ.χ. έτος, και να εξακολουθεί η σύνταξη να δίδεται στην άγαμη θυγατέρα, η οποία το χρόνο θανάτου της μητέρας της είναι 65 χρονών, η τελευταία δε αυτή να πεθαίνει π.χ. στα 80 της. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα (πρόκειται για πολλές δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις) ο συνολικός συνταξιοδοτικός χρόνος του συγκεκριμένου πολίτη και των μετέπειτα δικαιούχων είναι τριπλάσιος του εργασιακού. Ένα τέτοιο σύστημα είναι νομοτελειακά καταδικασμένο. Έγινε κάποια στιγμή στην Κυβέρνηση Σημίτη μια σοβαρή προσπάθεια για ανάταξη του ασφαλιστικού. Τα συνδικάτα, ολόκληρη η τότε αντιπολίτευση και το βαθύ ΠΑΣΟΚ έπεσαν και κατασπάραξαν τον Τάσο Γιαννίτση, που τόλμησε να θέσει «τον δάκτυλόν του επί τον τύπον των ήλων». Και το θράσος όλων αυτών, και όσων ήθελαν να τα παίρνουν από παντού, να τρυπώνουν με το έτσι θέλω σε βάρος των συνανθρώπων τους στο Ελληνικό Δημόσιο, συναγελαζόμενο με την ιταμή συμπεριφορά και ανίκαια συμπεριφορά ενός πολιτικού προσωπικού της ημετερότητας και της ανευθυνότητας κατέληξαν με όλες μαζί τις παθογένειες της ελληνικής πολιτείας στον αντιμνημονιακό αγώνα, για τη χρεοκοπία που προκάλεσαν οι ίδιοι. Έτσι προέκυψε ο μύθος ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση. Έτσι προέκυψαν τα Ζάππεια του Αντώνη Σαμαρά. Ετσι βγήκαν στον αέρα οι αρλούμπες για σκίσιμο των μνημονίων. Έτσι και το βαρουφάκειο έπος του εκβιασμού των Ευρωπαίων εταίρων μας για να μας χαρίσουν τα χρήματα που κατασπαταλήσαμε ως Κράτος και κοινωνία στο... μεγάλο φαγοπότι. Κάτι τέτοια βλέπω και ακούω, και κάθε φορά διερωτώμαι, αν και πότε αυτός ο λαός, το πολιτικό του εποικοδόμημα και όλοι εμείς οι νεοέλληνες θα βάλουμε μυαλό, ώστε να απλώνουμε τα πόδια μας μέχρις εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας.
Όμηρος
*Αρχαία ελληνική λέξη. Στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Όρνιθες» η νεφελοκοκκυγία είναι η κατοικία των κούκων στα σύννεφα.
