Όταν τις ιδέες αυτές, τις ασπάζονται κι άλλοι συνάνθρωποί του, τότε δημιουργείται η ομάδα και αργότερα το κόμμα. Κάθε κόμμα έχει την ιδεολογία του.
Ο τρόπος ζωής του ιδεολόγου οφείλει να είναι σύμμορφος με τις αρχές και αξίες που διακηρύττει. Πιστεύει πως είναι εκφραστής της απόλυτης αλήθειας, καθώς κάθε άλλη ιδεολογία θεωρείται αντίπαλος, εχθρός! Στο "αλάθητο του Πάπα" οφείλονται οι εγωισμοί, οι διαμάχες για την κατάληψη της εξουσίας και η αδυναμία συνεύρεσης και επικοινωνίας με αρχηγούς άλλων ομάδων - κομμάτων.
Ο πόθος όμως και το πάθος για την εξουσία παραμερίζει εμπόδια και αλλοτριώνει συνειδήσεις, αφού δεν υπάρχουν μέτρα περιφρούρησης της ιδεολογίας και επέρχεται σύγχυση ιδεών και αχταρμάς πολιτικής διακυβέρνησης. Διαπλοκές, σκάνδαλα κάθε είδους και εξαγορά συνειδήσεων πολιτικών, που για την ικανοποίηση των παθών τους, των επιθυμιών τους και την άσκηση της εξουσίας, γίνονται επίορκοι, προκαλώντας δεινά στον λαό και στη χώρα. Ευτελισμός!
Κάθε πολιτικός όμως, θα πρέπει να γνωρίζει ότι όταν η πολιτική είναι κίνητρο προσφοράς στον συμπολίτη και στην πατρίδα, είναι ΑΡΕΤΗ! Αυτοί οι πολιτικοί είναι πατριώτες.
Πολιτικοί που πιστεύουν πως η Βουλή των Ελλήνων είναι το εκκλησίασμα και η έδρα της, ο άμβωνας της εκκλησίας, γίνονται θετικά πρότυπα για τους νέους.
Όσοι όμως ως κίνητρο έχουν την ικανοποίηση επιθυμιών, δόξα και πλουτισμό, γίνονται αρνητικά πρότυπα και οι νέοι αποστρέφονται την πολιτική.
Μια τέτοια πολιτική είναι κακός παιδαγωγός για τους νέους, αφού δεν υπηρετεί υψηλούς στόχους, δεν παράγει πολιτισμό και προκαλεί κρίσεις!
Αυτοί οι πολιτικοί δεν έχουν καμιά "ιδεολογία". Αθετούν και παραβιάζουν τα όσα πριν την εκλογή τους, ευαγγελίζονται. Ο,τι ψηφίζουν "κατά συνείδηση", όπως λένε, είναι το "άλλοθί τους", για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες, γιατί απλά δεν σκέφτονται την άλλη γενιά, την ερχόμενη, αλλά μόνο την άλλη μέρα. Είναι δηλαδή πολιτικάντηδες! Είναι εθισμένοι στο ναρκωτικό της εξουσίας, που εμείς ως ψηφοφόροι με την ψήφο μας τους το παρέχουμε. Για τα δεινά που προκαλούνται στον λαό φταίνε πάντα οι "άλλοι", ντόπιοι και ξένοι, όπως υποστηρίζουν.
Για τα παραπάνω έχει ευθύνη και ο κόσμος του πνεύματος που παραιτήθηκε από τον αγώνα του για την ανάδειξη της αλήθειας, κατέθεσε τις προσδοκίες και τα "προσόντα" του στους εκάστοτε εκφραστές της εξουσίας, αποδεχόμενος το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία.
Ο λαός, όσο η επιθυμία του για βελτίωση του επιπέδου της ζωής του γίνεται εντονότερη, τόσο πιο ευάλωτος γίνεται σε λαϊκίστικες ιδεολογίες.
Το γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί το "παραμύθι" αυτό αλλά και ο λαός δυστυχώς με παραμύθια τρέφεται.
Βέβαια, η πολιτική δεν φταίει σε τίποτα να λοιδορείται και να συκοφαντείται. Οι διαχειριστές της εξουσίας, οι πολιτικοί φέρουν την ευθύνη. Οφείλουν να είναι συνετοί και αξιόπιστοι. Οι λαοί γύρω μας προχωρούν. Κράτη ευημερούν όταν οι "άρχοντες" βλέπουν μπροστά και δύναμή τους είναι η ομόνοια και η αγάπη του λαού.
Στην πατρίδα μας όμως, δυστυχώς, ο εμφύλιος δεν άφησε μόνο πόνο και ορφάνια, μπόλιασε, όπως λέει και ο ποιητής, και τις καρδιές με μίσος. Αυτό φταίει γιατί είναι κακός σύμβουλος. Δεν ενώνει, διχάζει. Όμως άρχοντες και λαός οφείλουν μαζί να σπρώξουν την άμαξα των ονείρων τους για το καλό της χώρας. Ποτέ η πολιτική δεν γίνεται αλυσίδα απογοήτευσης στον λαιμό του λαού. Ούτε δήμιος της ψυχής του. Χώρα και λαός δεν είναι ταξιδιώτες χωρίς προορισμό. Πορεύεται με στόχους και οράματα.
Οι πολιτικοί οφείλουν να είναι και παιδαγωγοί και να εξέρχονται αυτής ενδοξότεροι και όχι πλουσιότεροι. Πειραματισμοί δεν ωφελούν, γιατί η πολιτική είναι σαν τον μούστο στο βαρέλι. Μπορεί να γίνει γλυκόπιοτο κρασί, μπορεί όμως και ξύδι. Και τότε...
Από τον Δημήτριο Νταφούλη, επίτ. σχολικό σύμβουλο
