Όλα λοιπόν είναι θέμα επιλογών, οι οποίες δεν είναι πάντα εύκολες. Για παράδειγμα, εάν θέλει κανείς να τοποθετηθεί υπέρ των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων, τότε θα έχει εναντίον του τις οργανωμένες πανίσχυρες ελίτ αλλά και τον εξωτερικό παράγοντα, που επιθυμούν να παραμένουν οι μάζες εν υπνώσει! Εάν πάλι ταχθεί κάποιος εναντίον του διεφθαρμένου κομματικού συστήματος, το οποίο εναλλασσόμενο στην εξουσία με προστατευμένα τα νώτα του από μικρότερα κόμματα – υποχείρια και απομυζεί την πλειοψηφία του Λαού, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα επικίνδυνα πυρά αυτού του συστήματος. Δεν γίνεται δε καν πιστευτός από τον «όχλο», όταν τεκμηριώνει το βρώμικο παιχνίδι, εις βάρος του καθώς και οι αναφορές στον τραπεζικό δανεισμό των κομμάτων εξουσίας, την ίδια στιγμή που επιδοτούνται πλουσιοπάροχα από το δημόσιο.
Θέμα επιλογής είναι επίσης οι οικονομικοί πυλώνες, στους οποίους πρέπει να στηριχθεί μία χώρα για να αναπτυχθεί προς όφελος των Πολιτών της και όχι μίας μειοψηφικής ελίτ που δεν χορταίνει με τίποτα, ενώ πολύ συχνά προδίδει την ίδια της τη χώρα εξυπηρετώντας τα σχέδιά της όταν είναι στην εξουσία!
Εν προκειμένω, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να στηριχθούμε στον πρωτογενή τομέα με τη μεταποίησή του, τον ποιοτικό τουρισμό και τη ναυτιλία, κλάδοι που στη συνέχεια θα στηρίξουν την αναβίωση της βιομηχανίας, χωρίς την οποία δεν πρόκειται ποτέ να ευημερήσει η πατρίδα μας, παρά τον πλούτο της, ούτε να πετύχει την πλήρη απασχόληση των εργαζομένων της. Κάτι παρόμοιο ανέφερε και ο πρόεδρος της Βολιβίας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας.
Και πρέπει να γνωρίζει κανείς πως όταν μία θέση εργασίας απαιτεί 50.000 € ετήσιο ΑΕΠ, τότε είναι εύκολο να καταλάβει ότι τον κοροϊδεύουν όπως συμβαίνει επίσης με τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας, η οποία ήταν αδύνατη εντός των μνημονίων, με τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις, με πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, και με μηδενικές δημόσιες επενδύσεις.
Ουσιαστικά προβλέπεται η γενοκτονία των Ελλήνων εάν δεν αλλάξουμε αμέσως πορεία περιμένοντας πως με τα ίδια κόμματα θα έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Περαιτέρω, αρκετοί θεωρούν πως το πρόβλημα της χώρας μας θα επιλυθεί από την εκμετάλλευση του υπογείου πλούτου της, παρά το ότι οι κυβερνήσεις έχουν υποθηκεύσει τα πάντα, έως και τα ιστορικά μας μνημεία, ενώ δεν θα διστάσουν να ξεπουλήσουν ακόμη και την Ακρόπολη, αν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα με τα μεγαλύτερα ενεργειακά αποθέματα στον πλανήτη, η Βενεζουέλα, θα έπρεπε να μας είχαν ανοίξει τα μάτια.
Η πολιτική σταθερότητα είναι κυρίως η συνταγή της ευημερίας των χωρών, ενώ στα κράτη με μεγάλο υπόγειο πλούτο δεν επιτυγχάνεται εύκολα
Εδώ θα αναφέρουμε το παράδειγμα της Μποτσουάνα, η οποία αποτελεί πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης, ευημερίας, κοινωνικής συνοχής και πολιτικής σταθερότητας ενώ είναι η μοναδική χώρα που είχε το θάρρος να διώξει το ΔΝΤ, όταν προσπάθησε να εισβάλλει, θέλοντας να τη «βοηθήσει» στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Η Μποτσουάνα μετέτρεψε τη δημόσια διοίκησή της σε έναν αναπτυξιακό οργανισμό, ο οποίος απαγόρευσε στις ελίτ να υφαρπάξουν τα έσοδα από τον υπόγειο πλούτο της επενδύοντας σε παραγωγικούς τομείς, για να πάψει να εξαρτάται από το συγκεκριμένο τομέα.
Το μεγάλο πρότυπο ασφαλώς είναι η Νότια Κορέα, όπου το αναπτυξιακό κράτος λειτουργεί με εξαιρετική επιτυχία και όπου μετά το 1950 η ανάπτυξη της ήταν απίστευτα υψηλή.
Ολοκληρώνοντας, βιώσιμες λύσεις για την Ελλάδα, για τους Έλληνες καλύτερα, αφού η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει όταν αλλάξει ιδιοκτησία, υπήρχαν και υπάρχουν όχι όμως για πολύ ακόμη, αφού οδηγείται στο δρόμο της Νιγηρίας. Απαραίτητη προϋπόθεση δεν είναι η συρρίκνωση του κράτους κατά τα αγγλοσαξονικά νεοφιλελεύθερα πρότυπα που εκτοξεύουν στα ύψη τις ανισότητες, ούτε ο υπόγειος πλούτος αλλά η μετατροπή του δημοσίου σε έναν αναπτυξιακό οργανισμό εκκαθαρισμένο από τη διαπλοκή και τη διαφθορά, σε συνδυασμό με την πολιτική σταθερότητα.
Η τελευταία μπορεί να επιτευχθεί μόνο από μη διεφθαρμένα κόμματα, τα οποία θα τοποθετούν πάνω από όλα τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του πληθυσμού και όχι των εγχωρίων ελίτ ή των ξένων δυνάμεων κατοχής. Στα πλαίσια αυτά, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό αφού υπάρχουν άπειρα παραδείγματα επιτυχημένων κρατών στο μέγεθος της Ελλάδας και χωρίς υπόγειο πλούτο, όπως η Ελβετία, ή ακόμη μικρότερων, τα οποία τα κατάφεραν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Από τον Ντίνο Ζήσου
