Δεν βρίσκεις νοικοκυριά, με εξαίρεση ελάχιστα, που να μην είναι υπερχρεωμένα! Εκατομμύρια οι οφειλέτες. Στο κράτος, σε υπηρεσίες και σε ιδιώτες. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, να πληρώνουν τα... μαλλιοκέφαλά τους, μια δεκαετία τώρα σε φόρους και χαράτσια και μετά από τοοόσα πολλά χρόνια, ακόμα να βρίσκονται χρεωμένοι! Και μάλιστα τα χρέη να βαίνουν αυξανόμενα, αντί να συμβεί το αντίθετο...
ΧΡΩΣΤΑΜΕ λοιπόν όλοι σε τούτο τον τόπο... Χρωστάει το κράτος, στους συνταξιούχους. Χρωστάνε οι εργαζόμενοι στην εφορία. Οι εργοδότες χρωστάνε στους εργαζόμενους. Οι αγρότες χρωστάνε στους προμηθευτές των καλλιεργητικών, στα πετρέλαια και στα λιπάσματα. Στις τράπεζες, χρωστούν οι μισοί Έλληνες τα «κόκκινα» δάνεια, τα νοικοκυριά χρωστούν δισεκατομμύρια στη ΔΕΗ, οι άλλοι μισοί πλήρωσαν με ρύθμιση τη ΔΕΗ, όμως χρωστούν μονίμως στην εφορία! Οι ενοικιαστές χρωστούν στους ιδιοκτήτες. Όλοι τελικά βρίσκονται σε μια γενικευμένη οικονομική αδυναμία. Με κυριότερο οφειλέτη το ίδιο το κράτος! Που χρωστάει... όλα τα δανεικά της γης, χρωστάει της Μιχαλούς που λέει ο λαός, χρωστάει στους δανειστές στους τοκογλύφους!
ΕΙΝΑΙ να απορεί κανείς, πώς γίνεται, ύστερα από δέκα χρόνια «θυσιών» με τη χώρα στην γκιλοτίνα των μνημονίων, με ένα απίστευτα οδυνηρό διαρκές «ξεζούμισμα» των ελληνικών νοικοκυριών και με υποθηκευμένα, περιουσίες, εργασία, ανάπτυξη και εθνική ανεξαρτησία, πώς μπορεί να γίνουν πιστευτά τα προγράμματα και οι υποσχέσεις των πολιτικών, η πλειοψηφία των οποίων προέρχεται από «ληγμένα υλικά» των προηγούμενων ενόχων (ενός εθνικού εγκλήματος που οδήγησε στην κρίση) δεκαετιών;
ΑΛΗΘΕΙΑ, θέλει υψηλό βαθμό υποκρισίας και θράσους, κυρίως από κείνους που έχουν το «πολιτικό πρόσταγμα» να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια για να πάει η χώρα μπροστά, η οποία διαθέτει έναν πληθυσμό που θα παλεύει με τα δανεικά του και τα χρέη του, για τα επόμενα 90(!) χρόνια. Ακόμα περισσότερη υποκρισία και για όλους τους αντιπολιτευόμενους «εθνοσωτήρες». Οι οποίοι, αφού βύθισαν τη χώρα στον βούρκο, υπόσχονται τώρα να τη σώσουν! Σε μια τέτοια χώρα όμως, που εξαιτίας του δανεισμού της και της χρεοκοπίας πολιτών και θεσμών, διαλύεται σιγά-σιγά, δεν μπορείς πλέον να επενδύσεις πουθενά. Ούτε καν ακόμα και στην ελπίδα...
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
