ΠΡΙΝ από την κρίση – ως το 2009, δηλαδή – κάθε κυβέρνηση που εξέλεγε ο ελληνικός λαός «έπαιρνε» μια δεύτερη ευκαιρία, παρά την απογοήτευση που συνήθως, φρόντιζε να του έχει επιφυλάξει η πρώτη της τετραετία... Η «Νέα Δημοκρατία» του Κων. Καραμανλή κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 1974 και το 1977... Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου επίσης: το 1981 και το 1985... Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη: κέρδισε τις εκλογές του 1996 και του 2000... Αμέσως μετά, ήρθε η «Νέα Δημοκρατία» του «μικρού» Καραμανλή: δύο εκλογικές νίκες κι αυτή: το 2004 και το 2007... Τα πρώτα 35 χρόνια (1974- 2009) της μεταπολίτευσης συνεπώς, ο λαός είτε γιατί θεωρούσε ότι μια τετραετία είναι λίγη για να δείξει το έργο της μια κυβέρνηση, είτε γιατί δεν ήθελε να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος ψηφίζοντάς την, της έδινε και μια δεύτερη ευκαιρία... Η μόνη κυβέρνηση που δεν πήρε δεύτερη ευκαιρία ήταν η κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη το 1990, αλλά τη δεύτερη ευκαιρία αυτής δεν της τη στέρησε ο λαός... Ο Σαμαράς της τη στέρησε...
ΑΠΟ το 2009 και μετά που οι κυβερνήσεις δεν είχαν να διαχειριστούν ρουσφέτια και παροχές, αλλά μόνο προβλήματα, όλες οι κυβερνήσεις που εκλήθησαν να κυβερνήσουν μόλις και μετά βίας συμπλήρωναν διετία: 2009 – 2011 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, 2012 – 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, ενώ ας μην ξεχνάμε ότι η επερχόμενη οικονομική κρίση ήταν αυτή που περιόρισε στη διετία και τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης του «μικρού» Καραμανλή: 2007 – 2009... Το συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάλυση του μέσου όρου παραμονής μιας κυβέρνησης στην εξουσία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, είναι ότι πριν εκδηλωθεί η κρίση, ο μέσος όρος διάρκειας της κυβερνητικής θητείας ήταν τα 7 περίπου χρόνια (σπάνια εξαντλούσαν την τετραετία οι κυβερνήσεις μας) και μετά την εκδήλωση της κρίσης, τα δύο χρόνια! Κι απ’ αυτά τα δύο χρόνια στην εξουσία, είναι ζήτημα αν οι πρωθυπουργοί των τεσσάρων τελευταίων κυβερνήσεων μπόρεσαν να απολαύσουν ανέφελα τουλάχιστον τον μήνα του μέλιτος... Ο Γιώργος Παπανδρέου ξεκίνησε με Καστελόριζο... Ο Αντώνης Σαμαράς με προαπαιτούμενα... Ο Αλέξης Τσίπρας με ένα πυκνό διαπραγματευτικό εξάμηνο που κατέληξε στη γνωστή οδυνηρή ήττα που του χώρισε το κόμμα στα δυο... Κι ο γολγοθάς του συνεχίζεται με την αγωνία για το αν θα βρεθούν 120 πρόθυμοι βουλευτές, ώστε να κρατήσουν στη ζωή μια ακόμη «κυβέρνηση προθύμων»... Πώς εκδικείται αλήθεια, η ζωή!
ΚΑΘΩΣ λοιπόν, χθες μόλις ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς έθεσε τα 120 «ναι» στην αυριανή κρίσιμη ψηφοφορία, ως όριο για την παραμονή της κυβέρνησης Τσίπρα στην εξουσία, το ερώτημα είναι: θα διατηρήσει το ρεκόρ της «διετίας» των μετά την κρίση κυβερνήσεων ο Αλέξης Τσίπρας; Ιδίως, όταν, υπό την πίεση των πραγμάτων, αναγκάζεται να κάνει τον πρώτο ανασχηματισμό πριν κλείσει εξάμηνο; Κι όταν αναγκάζεται επίσης, να προαναγγείλει εκλογές σε χρονικό σημείο που η πρώτη του θητεία στην κυβέρνηση μόλις θα έχει συμπληρώσει εννιάμηνο;
ΔΕΝ είναι εύκολη η απάντηση στο ερώτημα... Γιατί, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει και δεν εμπνέει, ο ίδιος ο πρωθυπουργός βλέπει τις μετοχές του στο πολιτικό χρηματιστήριο ν’ αντέχουν... Σε σημείο μάλιστα, που ακόμη κι οι αντίπαλοί του να στοιχηματίζουν υπέρ της μακροημέρευσής του στην πολιτική ζωή του τόπου... Συνηγορούν σ’ αυτό, το νεαρό της ηλικίας του, η προσωπικότητά του που κάνει γκελ στον κόσμο κι η έλλειψη του αντίπαλου δέους που θα τον απειλήσει... Η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Πάνος Καμμένος δεν μπορούν να τον απειλήσουν, η Νέα Δημοκρατία αδυνατεί να βρει προς το παρόν εκείνον ή εκείνη που θα γοητεύσει πρώτα (όλα) τα μέλη της, πριν τον ή τη «λανσάρει» ως εθνική λύση... Συνεπώς ο Αλέξης Τσίπρας παίζει μόνος του... Και καθώς, σε πιθανή πρόωρη εκλογική αναμέτρηση θα έχει «ξεφορτωθεί» τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ και ίσως και τους ΑΝΕΛ, μόνον από τον κακό του εαυτό θα μπορεί να κινδυνεύσει...
ΠΟΣΟ χρόνο θα του εξασφαλίσει μια τέτοια εξέλιξη; Να, ένα ακόμη, δύσκολο ν’ απαντηθεί ερώτημα... Γιατί, η απάντηση δεν εξαρτάται παρά μόνο από την πορεία της χώρας... Αν η στροφή του κ. Τσίπρα προς τον ρεαλισμό είναι ειλικρινής και υπερασπιστεί την εφαρμογή του μνημονίου που ο ίδιος δήλωσε ότι δεν «πιστεύει», μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία του «φωτός στην άκρη του τούνελ» που πιθανόν θα αρχίσουμε να βλέπουμε σε ένα ή δύο χρόνια και να μείνει για πολλά χρόνια στην εξουσία και μάλιστα ως μεταρρυθμιστής!... Αν εξακολουθήσει όμως να βλέπει τη συμφωνία με τους εταίρους σαν «τακτικό ελιγμό» κι επιτρέψει στους χούλιγκανς του ΣΥΡΙΖΑ να κυνηγούν τους τροϊκανούς στον δρόμο και να συντηρούν τη ρητορική της ρήξης, δεύτερο φθινόπωρο δεν θα βγάλει... Όχι γιατί δεν θα του το επιτρέψουν οι δανειστές, αλλά γιατί η ίδια η κοινωνία θ’ αντιδράσει μη βλέποντας θεαματικές αλλαγές στην καθημερινότητά της... Η κόπωση από την παράταση του αδιεξόδου δεν ξορκίζεται με ευχές, ούτε με κατάρες... Χρειάζονται ορατά αποτελέσματα, που αν δεν υπάρξουν καθιστούν τον δεύτερο χρόνο μιας κυβερνητικής θητείας ισότιμο με τη δεύτερη τετραετία της προ της κρίσης εποχής...
