Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
Η υπογραφή συμφωνίας με τους εταίρους, την υστάτη ώρα, μπορεί να έσωσε την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά όπως σημειώναμε και την προηγούμενη εβδομάδα, όλα είναι, για την ώρα, προσωρινά. Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας στη δραχμή δεν έχει αποτραπεί, κάθε άλλο. Οι πιθανότητες είναι πολύ σοβαρές, διότι είναι πολύ δύσκολο μεταρρυθμίσεις και μέτρα που δεν έγινε δυνατό μια ολόκληρη πενταετία να δώσουν αποτελέσματα, θα γίνουν αποδεκτά τώρα, και μάλιστα πιο σύντομα και πιο βίαια, από μια κοινωνία όχι μόνον οικονομικά εξαθλιωμένη, αλλά, πλέον, και εξοργισμένη – όχι μόνο από την ελληνική πολιτική αλλά και από τους εταίρους.
Μπορεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά την ομολογία του, να είδε την κόλαση της δραχμής που επερχόταν και την τελευταία στιγμή να άλλαξε κατεύθυνση η πολιτική του, ωστόσο όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα δεν είναι αρκετά να εγγυηθούν την εξασφάλιση της παραμονής μας στη ζώνη του ευρώ. Καταρχάς, επειδή το πολιτικό παιχνίδι γίνεται πλέον στην περιοχή της κυβέρνησης, το κυρίαρχο κόμμα της οποίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει με διάλυση.
Οι φυγόκεντρες τάσεις είναι δεδομένες. Ο άλλοτε κραταιός υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει τη δημόσια εικόνα και τη δημόσια φήμη του, την ίδια στιγμή που, παράλληλα με τις κατηγορίες ότι ήταν ο εγκέφαλος μιας μεθόδευσης για επιστροφή στη δραχμή, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει επιχείρηση κατεδάφισης (ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της κυριακάτικης «Αυγής», της κομματικής εφημερίδας, με τίτλο «Από γκουρού των Οικονομικών... μετεξεταστέος της πολιτικής»), επιχειρώντας να προλάβει την ενεργοποίησή του στο μαλακό υπογάστριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το Αριστερό Ρεύμα του Παναγιώτη Λαφαζανη ήδη αποστερήθηκε των υπουργικών θέσεων που κατείχε, ενώ οι φήμες ότι τα στελέχη του ετοίμαζαν το «πραξικόπημα της δραχμής», που περιελάμβανε εισβολή στο νομισματοκοπείο και υφαρπαγή 22 δισ. ευρώ ήδη λειτουργούν διαλυτικά. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αντιπολιτεύεται πλέον το κόμμα της ως μνημονιακό, ενώ κραδαίνει ως επιχείρημα εναντίον της τήρησης των συμφωνημένων με τους εταίρους τα «πορίσματα» της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος, του ιδιόρρυθμου Βέλγου αριστεριστή Ερίκ Τουσέν. Κι ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να αδυνατεί να συγκρατήσει την τάση του «Όχι» στην Ευρώπη, τόσο μέσα στο κόμμα του (109 στελέχη της ΚΕ ήδη έχουν εκφραστεί) όσο και μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του.
Για την ώρα, βεβαίως, κρατά την πρωθυπουργία που ως φαίνεται διακαώς επιθυμεί, χάρη στις ψήφους των βουλευτών της αντιπολίτευσης. Η στάση του απέναντι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, όμως, αδυνατίζει τη συνεκτική στάση των ευρωπαϊστικών δυνάμεων, ενώ πολλοί, ιδίως στη ΝΔ, διαμαρτύρονται για τη συνέχιση του οξύμωρου, η κυβέρνηση και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας να είναι σήμερα δυνατή μόνο χάρη στις ψήφους των βουλευτών της αντιπολίτευσης.
Κι όλα αυτά, ενόψει μιας ακόμα κρίσιμης ψηφοφορίας, την Τετάρτη, η οποία εκτός της υπερψήφισης μέτρων ιδιαίτερα επώδυνων για πολλές κοινωνικές ομάδες της χώρας λαμβάνει τον χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ήδη ο κομματικός μηχανισμός προειδοποιεί ότι αν δεν ψηφίσουν τουλάχιστον 120 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα ισοδυναμούσε με άρση της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση.
Που σημαίνει ότι σε αυτή την περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας θα προσπαθήσει να μην χάσει το κόμμα και, στη συνέχεια, να καταφύγει σε εκλογές. Τι ‘χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα.
***
Έχοντας όλα αυτά τα εμπόδια, ο Αλέξης Τσίπρας θα προπαθήσει να κρατήσει το κόμμα μετατοπίζοντας, αλλά όχι οριακά, τη ρητορική του, προκειμένου να μην χάσει τις οργανώσεις και τους ψηφοφόρους του.
Προς τούτο, έκανε ήδη έναν ανασχηματισμό, επιχειρώντας να δώσει νέα ώθηση στο κόμμα του. Οξύμωρος ανασχηματισμός. Πρόσωπα όπως η καθηγήτρια Σία Αναγνωστοπούλου η οποία έχει κατά σύστημα εκφραστεί εναντίον της Ευρώπης, ο Παύλος Πολάκης που δημοσίως έχει εξάρει τη φοροδιαφυγή, ο Παύλος Χαϊκάλης με την προσήλωσή του σε έναν ακροδεξιό ρατσισμό πιθανόν να χρησιμεύσουν ως ανανεωτές της αντιευρωπαϊκής ρητορικής που έγινε ταυτόσημη με την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση, ωστόσο συμβάλλουν όλο και περισσότερο στην εξοικείωση των πολιτών με την ιδέα ότι οι δρόμοι Ελλάδας και Ευρώπης θα συνεχίσουν να αποκλίνουν.
Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά το εγκληματικό δημοψήφισμα, ίσως τώρα έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί το κακό που έκανε στη χώρα – τώρα που κατανοεί το κακό που έχει κάνει στο κόμμα του. Ίσως έχει αρχίσει να κατανοεί ότι, αντικειμενικά, όπως λέγανε πάντα στην Αριστερά, ο ηγέτης της δραχμής είναι αυτός.
Έχοντας υποστηρίξει κατά σύστημα μια ρητορική που οδηγεί στη ρήξη με την Ευρώπη μιλώντας για «νταούλια» και για «πεντοζάλη», διεκδικώντας αξιοπρέπεια χωρίς αντίκρισμα, διχάζοντας βαθύτατα την ελληνική κοινωνία και ιδίως το πολιτικοποιημένο τμήμα της, διαλύοντας τη διαπραγμάτευση και ροκανίζοντας τα υπολείμματα της ελληνικής πίστης και, τέλος, οδηγώντας το τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης, έχει στρώσει το χαλί ώστε, εν γνώσει του ή και εν αγνοία του, τα συμφέροντα της δραχμής να κάνουν το παιχνίδι τους. Και όσο το πολιτικό αδιέξοδο του πρωθυπουργού επιτείνεται, να συνεχίζουν να κάνουν το παιχνίδι τους.
Ο κ. Τσίπρας έκανε τα πάντα για να γίνει και, στη συνέχεια, για να μείνει πρωθυπουργός. Δυστυχώς, κάθε κίνησή του άφηνε πίσω συντρίμμια. Άραγε, στις φιλοδοξίες του παραμένει η πιθανότητα να θέλει να είναι πρωθυπουργός επί ερειπίων;
