Αφορά στους υπαίτιους της χρεοκοπίας. Παρενθετικά διευκρινίζω πως στην οικονομική ορολογία η χρεοκοπία ορίζεται από την αδυναμία προσεχών εξοφλήσεων δανειακών δόσεων, ενώ η κήρυξη πτώχευσης είναι η εκδηλούμενη πραγματικά σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή αδυναμία πληρωμής στο εξής ακόμη και μίας μόνο δόσης. Η Ελλάδα δεν πτώχευσε τυπικά, αλλά από τα τέλη του 2009 διαπιστώθηκε πως ήταν αδύνατο ν’ ανταποκριθεί στις επικείμενες πληρωμές τοκοχρεολυσίων μετά τα τέλη Απριλίου του 2010. Είχε συσσωρευτεί χρέος 300 και πλέον δισ. ευρώ και αναγκάστηκε να καταφύγει σε πρωτοφανή έως τότε μηχανισμό στήριξης.
Είδα να γράφονται διαδοχικά βαριές εκφράσεις για τον Κ. Καραμανλή. Σε αυτούς απάντησε ως εξής ο κ. Dp: «πώς γίνεται να μιλάτε τόσο απαξιωτικά για έναν Πρωθυπουργό, που όντως έκανε λάθη, αλλά και από την άλλη είναι ολοφάνερο ότι δεν είχε σχέση ποιοτικά με τα λαμόγια, που στείλανε τη χώρα στον γκρεμό, είναι απορίας άξιο». Στον διάλογο αυτόν έγραψα την άποψή μου.
Έγραψα λοιπόν στον παραπάνω κύριο και μεταφέρω εδώ:
«Κύριε Dp. Οι κρίσεις μας για τους πολιτικούς είναι σεβαστές. Θεμελιώνονται σε βιώματα, παιδεία, εκπαίδευση, ανθρωπογενές περιβάλλον και ιδεολογικό υπόβαθρο του καθενός μας. Ασφαλώς πρέπει να διατυπώνονται με ευπρεπή λόγο. Δεχτείτε τώρα μια διαφορετική προσέγγιση για τα ‘’λαμόγια’’ που γράφετε. Είναι δεκτό πως η εξουσία διαφθείρει τους περισσότερους. Δεν το γράφω εγώ. Αρκετοί κοινωνιολόγοι το έχουν γράψει, και νομίζω πως οι πολίτες έτσι νιώθουν. Η κοινωνική και πολιτική διαφθορά δεν έχει καθόλου σχέση με συλλογικότητες και κόμματα. Αχρείους και απατεώνες συναντάς παντού. Στην Ελλάδα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα τελευταία 25 χρόνια από τις ετήσιες εκθέσεις της ανεξάρτητης αρχής «Συνήγορος του Πολίτη» προκύπτει ότι η μεγαλύτερη διαφθορά στην Ελλάδα υπάρχει σταθερά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εκεί λειτουργεί όλο το πολιτικό φάσμα. Τα περί ηθικού πλεονεκτήματος κλπ είναι παχιά λόγια, και αυτό το βλέπετε και σήμερα μπροστά σας.
Υπάρχει και μία παγκόσμια εμβληματική αντινομία. Οι πλέον παγκοσμίως διεφθαρμένοι ηγέτες υπήρξαν οι όπου γης κομμουνιστές. Ο Στάλιν λ.χ. σύμφωνα με δημοσιευθέντα κατάλογο του Time (1995 α’ δημ.) θεωρείται ως ο 5ος πλουσιότερος άνθρωπος όλων των εποχών με 1ο τον Τσένγκινς Χαν. Είχε στον έλεγχό του το 9,6% του ΑΕΠ της ΕΣΣΔ που διαχειριζόταν ο ίδιος. Είχε την παγκοσμίως μεγαλύτερη συλλογή πολυτελών οχημάτων, και κοντά στη λίμνη Ρίτσα της Γεωργίας διέθετε υπερπολυτελή προσωπική έπαυλη με αίθουσα μπιλιάρδου και καθολικές μπουαζερί. Ο Αλεχάντρο Κάστρο -πατέρας του Φιντέλ- ήταν ιδιοκτήτης 25.000 στρεμμάτων φυτειών ζάχαρης μέσα στις οποίες ο γιος του Φιντέλ είχε τρεις πολυτελείς κατοικίες. Έχει επίσης η οικογένεια Κάστρο μυστικό παραδεισένιο νησί στην Καραϊβική και διαθέτει πολυτελές γιοτ. Την περιουσία του Φιντέλ με φωτογραφίες παρουσίασε στο βιβλίο του ο Χουάν Ρεϊνάλδο Σάντσες, προσωπικός του φρουρός που διέφυγε στις ΗΠΑ. Ο Μάο με τη σύζυγό του διέθετε περιουσία 5 δισ. γιουάν ή 620 εκατ. σημερινών ευρώ. Για την Κίνα της εποχής του το ποσό ισοδυναμούσε με τρέχουσα αξία 7 με 8 δισ. ευρώ.
Το θέμα μας ωστόσο δεν είναι αυτό. Είναι οι οικονομικές επιπτώσεις που έχει για μια χώρα ο άνομος πλούτος μερικών, κι αν αυτός μπορεί να την οδηγήσει σε χρεοκοπία. Έχει γραφτεί και τονιστεί από πολλούς κυρίως δε από τον Κέινς ότι τα κράτη δεν χρεοκοπούν από τη διαφθορά μελών της εξουσιαστικής ελίτ. Πτωχεύουν από τις πολιτικές του πελατειασμού, του υπερδανεισμού για ψηφοθηρικές παροχές κ.ά. Ένα κράτος που μοιράζει φτώχεια είναι καταδικασμένο να αποτύχει όπως και ένα κράτος υπερδιογκωμένο με περιττές δομές και περιττές θέσεις.
Με τα παραπάνω, αγαπητέ μου κύριε-συνέχισα- για κανέναν λόγο δεν απαλλάσσω ανέντιμους πολιτικούς που κλέβουν δημόσιο χρήμα αλλά και δεν απαλλάσσω ανίκανους, δημαγωγούς και επιρρεπείς στον πελατειασμό ηγέτες που τινάζουν την «μπάνκα» στον αέρα. Αυτό δυστυχώς συνέβη καίρια μεταξύ των ετών 2006-2009. Οι πολιτικές διόγκωσης και ταυτόχρονης απόκρυψης των ελλειμμάτων (Ιούνιο 2009 ο κ. Παπαθανασίου, υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Καραμανλή έδωσε εντολή στην ΕΛΣΤΑΤ να εμφανίσει έλλειμμα 6% επί του ΑΕΠ γνωρίζοντας πως ξεπερνούσε το 12% ενώ τελικά καταμετρήθηκε στο 15,6%). Τέτοιες πολιτικές μας εξευτέλισαν διεθνώς και μας κατέστησαν ως χώρα αναξιόπιστους. Δυστυχώς δεν υπήρξαν μία μόνον φορά, αλλά αποτελούν διαχρονικές παθογένειες αν και όχι σε καιρό ειρήνης σε αυτό το μέγεθος.
Η νεοελληνική αδράνεια από τη νέα Κυβέρνηση Παπανδρέου συνεχίστηκε μέχρι τον Ιανουάριο του 2010. Εκείνη τη στιγμή άρχισαν οι διαβουλεύσεις οικονομικής στήριξης από το ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση. Η Κυβέρνηση κατέληξε στο 1ο μνημόνιο του Απριλίου-Μαΐου 2010, που μία χάσκουσα Κοινωνία και ένα χάσκον πολιτικό εποικοδόμημα εξέλαβαν ως... εθνική προδοσία. Έτσι άρχισε ο χορός του άφρονος αντιμνημονιακού αγώνα, που υπηρετήθηκε πιστά για χάρη της καρέκλας, από τους ίδιους ανθρώπους που «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις» υπηρέτησαν πιστά τα τρία μέχρι τώρα μνημόνια διάσωσης. Αν δεν κατανοηθούν αυτές οι απλές αλήθειες και αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι εμείς και οι πολιτικοί μας η Ελλάδα θα σέρνεται ισοβίως στην άκρη του ρήγματος της αντικανονικότητας.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros_el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
