Το τεράστιο χρέος που φορτώθηκε στις πλάτες του λαού και που αυξάνεται με κεκτημένη ταχύτητα αντί να μειωθεί, είναι το μεγάλο βουνό που κρύβει την ορατότητα σε πολλά άλλα προβλήματα.
Μήπως είναι λιγότερο σοβαρό, το πρόβλημα της μετανάστευσης της ελίτ των νέων μας σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για εύρεση εργασίας; Οι στατιστικές μιλάνε για 450.000-500.000, κυρίως επιστήμονες, που έχουν μεταναστεύσει στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στη Γερμανία. Οι θυσίες των γονιών έγιναν για να αιμοδοτήσουν τις χώρες αυτές και όχι την Ελλάδα.
Μήπως, τεράστιο πρόβλημα, αν όχι το σοβαρότερο από όλα τα άλλα, δεν είναι το Δημογραφικό, το οποίο απειλεί την ύπαρξη του Ελληνικού Έθνους;
Μερικά στοιχεία αρκούν για να μας πείσουν για τη σοβαρότητα του προβλήματος:
-Πληθυσμός της Ελλάδας το 2010 11.119.289 άτομα. Το 2018 10.741.289 άτομα.
-Νοικοκυριά με έναν ένοικο 31% (27% το 2007).
-Ζευγάρια χωρίς παιδιά 25,2% .
-Ζευγάρια με παιδιά 21,9%.
-Ζευγάρια ενηλίκων που συμβιώνουν χωρίς παιδιά 15,7 %.
-Παιδιά που αντιστοιχούν ανά ζεύγος 1,3 ενώ για την αναπλήρωση του πληθυσμού, απαιτούνται 2,4 παιδιά ανά ζεύγος.
Αντιληπτό, λοιπόν, από τα αδυσώπητα στοιχεία, ότι το δημογραφικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας. Οι παλαιότερες γενιές, οι άνθρωποι της εποχής μου ήταν εθισμένοι στις στερήσεις και κακουχίες, λόγω τρόπου ζωής.
Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, λιγότερο με την ανάπτυξη και περισσότερο με δανεικά (που πληρώνουμε σήμερα και για πολλά ακόμα χρόνια), δημιούργησε συνθήκες τεχνητής ευμάρειας στις νεότερες γενιές, ώστε να μην μπορούν να υποφέρουν τις στερήσεις που προέκυψαν μετά την κρίση. Αυτό βέβαια είχε τον αντίκτυπό του στις γεννήσεις παιδιών. Πίσω από τα μεγάλα προβλήματα που προανάφερα, υπάρχουν πολλά άλλα, που ο χώρος δεν μου επιτρέπει να αναφέρω.
Δεν μπορώ, πάντως, να αποφύγω την αναφορά σε έναν εξίσου σοβαρό πρόβλημα που ταλανίζει την κωμόπολη της Αγιάς, όπως και τις άλλες περιφερειακές πόλεις και κωμοπόλεις του Νομού.
Πριν από την εκδήλωση της κρίσης, η πόλη της Αγιάς ως πρωτεύουσα της επαρχίας και έδρα Δήμου, έσφυζε από ζωή. Με τα εξαίρετα φρούτα της και ολόκληρης της επαρχίας που πωλούνταν σε τιμές που άφηναν ένα ικανοποιητικό κέρδος. Με αρκετές μικρές βιοτεχνίες που έβρισκαν απασχόληση αρκετοί νέοι. Με ένα μεγάλο υφαντουργικό εργοστάσιο που απασχολούσε ικανό αριθμό εργατών. Όλα αυτά, έδιναν εργασία και προοπτική, να μείνουν οι νέοι άνθρωποι στον τόπο τους.
Ποια είναι η κατάσταση εδώ σήμερα; Με μια λέξη: Απελπιστική! Τα φρούτα πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές. Πώς στην ευχή καταλήγουν να πωλούνται στον καταναλωτή σε πενταπλάσιες και εξαπλάσιες τιμές, δεν μπορώ να το καταλάβω. Οι βιοτεχνίες έκλεισαν. Το ίδιο και το υφαντουργικό εργοστάσιο. Ελάχιστα μαγαζιά υπάρχουν, τα οποία φυτοζωούν. Μακάρι να επιβιώσουν.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι Κυβερνήσεις, μετά την κρίση, μετέφεραν σχεδόν όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες στη Λάρισα. Μπορούν όμως να προσλαμβάνουν στρατιές Συμβούλων, Γραμματέων, παρατρεχάμενων, να διορίζουν κόσμο εκεί που δεν χρειάζεται, για να εξυπηρετήσουν την κομματική τους πελατεία. Όλοι αυτοί, δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, αλλά τον επιβάρυναν οι Υπηρεσίες που μεταφέρθηκαν στη Λάρισα.
Τρέξε τώρα εσύ πολίτη της Αγιάς, στη Λάρισα, για οποιαδήποτε υπόθεσή σου για να εξυπηρετηθείς. Χάσε μια μέρα, ίσως και περισσότερες, ξόδεψε ένα σωρό λεφτά, που δεν διαθέτεις, για να τακτοποιήσεις τα προβλήματα που προκύπτουν κάθε μέρα.
Ο υδροκεφαλισμός επιτεύχθηκε και άσε τους κατοίκους των επαρχιών να κουρεύονται.
Με όλα αυτά τα αρνητικά, πώς λοιπόν οι νέοι άνθρωποι να μείνουν στις επαρχίες;
Όλοι θέλουν να φύγουν, επειδή δεν υπάρχει μέλλον. Ήδη, ερήμωσαν τα χωριά. Καταρρέουν και σε λίγο θα ερημώσουν και οι επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις και θα μείνουν μόνο οι πρωτεύουσες. Και τότε να δούμε τι θα γίνει…
Θα μου πεις, ακούει κανείς; Τους πολιτικούς μας τους ενδιαφέρουν άλλα πράγματα και όχι τα προβλήματά μας.
Φωνάζουμε «Εις ώτα μη ακουόντων».
Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου – συνταξιούχο δασοπόνο
