Για την ανώμαλη προσγείωσή του, βέβαια, φαίνεται να έχει φροντίσει ο ίδιος από πριν. Συνεπαρμένος από τη δύναμη της εξουσίας και το «τεράστιο εγώ» του, σχεδιάζει μεγαλεπήβολα οράματα που καλύπτουν δικές του ανάγκες, τα οποία τελικά αποδεικνύονται ουτοπίες.
Ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του προβολή και, προκειμένου να την επιτύχει, δε διστάζει να χειραγωγεί τους συνεργάτες του καθιστώντας τους μέσο προς επίτευξη συγκεκριμένου σκοπού. Αποφεύγει κάθε μορφή κριτικής των πράξεών του. Ωραιοποιεί καταστάσεις, κολακεύει, εξαπατά. Αδιαφορεί για το μέλλον της επιχείρησης, του οργανισμού και γενικότερα της οντότητας που διευθύνει, καθώς αρνείται να προετοιμάσει τη διάδοχη κατάσταση. Βαδίζοντας αργά αλλά σταθερά σε αυτή την κατεύθυνση και τυφλωμένος από τον εγωισμό του αδυνατεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πλάνης του. Οι πιστοί και σταθεροί φίλοι και συνεργάτες σταδιακά τον εγκαταλείπουν απηυδισμένοι από την εγωκεντρική και ιδιοτελή συμπεριφορά του. Ο ίδιος απομονώνεται, ενώ τα μεγαλεπήβολα οράματά του καταρρέουν από λανθασμένη (μαξιμαλιστική) εκτίμηση των καταστάσεων.
Η συμπεριφορά του ηγέτη που περιγράφηκε παραπάνω οδηγεί σε εσφαλμένη λήψη αποφάσεων, συνιστά αναποτελεσματική ηγεσία και καταβαραθρώνει τον ηγέτη, ο οποίος αυτοκαταστρέφεται.
Δυστυχώς η Ελλάδα σε διάφορες περιόδους της ιστορίας της έχει δοκιμάσει αλαζόνες ηγέτες και αποτυχημένες ηγεσίες. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ευρύτερο και συναρτάται με ένα γενικότερο έλλειμμα ηγεσίας που παρατηρείται στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, ιδιαίτερα μετά την απώλεια των χαρισματικών ηγετών Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Τα τελευταία χρόνια έχει κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή η ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, με αποτέλεσμα να απαξιώνεται από τους πολιτικούς η αντίληψη της προσφοράς στο γενικό καλό.
Οι περισσότεροι ηγέτες επιδίδονται σε ένα αδυσώπητο κυνήγι της εξουσίας με κάθε κόστος, χάνουν την αίσθηση του μέτρου, γίνονται αλαζόνες, υποκινούνται από τα πάθη τους.
Στην υπηρεσία, εξάλλου, των τακτικισμών και των επιδιώξεών τους βρίσκουν πρόθυμους συμπαραστάτες επαγγελματίες της πολιτικής, που επιλέγουν να γίνονται «αναλώσιμοι» προκειμένου να προσπορίζονται οι ίδιοι οικονομικά οφέλη ή να ικανοποιούν ψήγματα ματαιοδοξίας και φιλαυτίας.
Συνεπώς, δεν δικαιολογείται κανείς να απορεί για τη ζοφερή εικόνα που παρουσιάζει η πολιτική ζωή του τόπου τις τελευταίες ημέρες και να αναρωτιέται εάν στον βωμό των προσωπικών φιλοδοξιών «θυσιάζεται» και αυτή ακόμη η λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Και μη χειρότερα…
Από τον Βασίλη Πλατή,
φιλόλογο-δρα Ιστορίας Α.Π.Θ.
