Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου
Πρωί στην πλατεία του χωριού. Τα τζιτζίκια εναρμονίζουν το τραγούδι τους, με το θρόισμα των φύλλων του αιωνόβιου πλάτανου. Η παρέα εν απαρτία. Την κουβέντα ποιος άρχισε; Μα το σύνηθες πειραχτήρι. Ανάθεμα στους ξένους δανειστές και στα δικά μας λαμόγια, που βαρύ μας φόρτωσαν χρέος. Ο κομμουνιστής άναψε. Δεν μιλάμε για δανειστές. Εκπρόσωποι του κεφαλαίου είναι. Πλουτοκράτες και καπιταλιστές. Ύαινες και τσιμπούρια, που απομυζούν το αίμα του λαού. όπου βρίσκουν χώνουν βαθιά τα νύχια τους. Οι δικοί μας φταίνε, που μας έβαλαν στη μέγκενη των δανειστών. Το ήξεραν πως από τα θαλασσοδάνεια, νογάνε κι αυτοί το μερτικό τους. Γνωστοί από τον καιρό της ανεξαρτησίας μας από τους Τούρκους. Αν δεν ξυπνήσει ο λαός, αν δεν ακούσει τη φωνή του κόμματος κι αν δεν ξεσηκωθούν σε αντίδραση και επανάσταση, χαΐρι δεν θα έχουμε. Τότε ο Ιεροψάλτης παρενέβη με ηπιότητα. Έ, όχι και επανάσταση. Αυτό μας έλειπε τώρα. Υπομονή φίλοι μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό. Θα βρεθεί λύση.
Τελευταίος μπήκε στη συζήτηση και ο Δάσκαλος. «Ακούω φωνές και κατάρες για την Ε.Ε. Είναι άραγε αυτοί οι μόνοι αίτιοι της κακοδαιμονίας μας; Πιστεύω, πως όχι. Εμείς ζητήσαμε να γίνουμε δεκτοί στην Ε.Ε. και αργότερα στην ΟΝΕ. Το θεωρήσαμε αυτό σαν επιταγή πολιτικών και ιστορικών λόγων. Όμως γρήγορα φάνηκε η επιθυμία μας για το χρήμα των ξένων. Τότε άνοιξαν τα Ευρωπαϊκά ταμεία, με τα Μεσογειακά προγράμματα, με τις επιδοτήσεις, με τις κάθε είδους απλόχερες επιχορηγήσεις. Πακτωλοί χρημάτων κύλησαν στη χώρα μας για την έρμη την σύγκλιση, με τους λαούς των εταίρων. Αλλά τα χρήματα αυτά μας δόθηκαν για συγκεκριμένους σκοπούς, που έπρεπε να σκοπεύουν στην ανάπτυξη και την παραγωγή της χώρας. Για να γίνει ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο. Για να ενισχυθεί η επιχειρηματική πρωτοβουλία του Έλληνα. Να γίνουν έργα υποδομής. Σχολεία, λιμάνια, αεροδρόμια, Νοσοκομεία. Για την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και την δημιουργία μιας ανταγωνιστικής γεωργίας. Και φυσικά όλα αυτά τα πακέτα της Ε.Ε. ήταν ικανά, να αναδείξουν μια Ελλάδα σύγχρονη και άξιο μέλος της Ε.Ε.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν έγιναν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Θυμάστε πόσα χρήματα ήλθαν στην καθημαγμένη τότε Ελλάδα, από το αλληλοφάγωμά μας; Τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ; Οι παγωμένες πιστώσεις; Η σωτήρια τότε ΟΥΝΡΑ; Η απλόχερη ανθρωπιστική βοήθεια των Αμερικανών; Το μεγαλύτερο μέρος, γλίστρησε στις τσέπες των κλεφτών. Έτσι και τώρα. Έπειτα από τις πρωτοφανείς στην Ιστορία επιχορηγήσεις στην Ελλάδα, καταφέραμε και μείναμε στην ίδια παραγωγή και στην κακομοιριά. Ξεστράτησαν και πάλι τα χρήματα στις τσέπες των Ελλήνων και πήραν μορφή εξοχικών, πολυτελών αυτοκινήτων. Γεμίσαμε λούσα, ταξίδια, κότερα, καταθέσεις. Αλλά αφού υπήρχαν άφθονα χρήματα, γιατί να δουλέψουμε; Ήταν η εποχή της απόλυτης ευωχίας. Ένα ψεύτικο και λαμπερό βιοτικό επίπεδο. Κολλημένοι στους δείκτες του χρηματιστηρίου, να γίνουμε πλούσιοι από τη μια μέρα στην άλλη. Οποία τρέλα! Γίναμε τα ανέμελα τζιτζίκια. Κανείς στο δρόμο του μυρμηγκιού. Αλλά άμα δεν δουλεύουμε, δεν παράγουμε. Κι άμα ό,τι παράγουμε τρώμε τα έτοιμα. Και κατά τους Νόμους της Φυσικής, τα έτοιμα και μη ανανεούμενα, κάποτε τελειώνουν. Και αντί να σκεφτούμε νέες και σωστές πρακτικές, ακολουθήσαμε τον εύκολο δρόμο του δανεισμού. Τα συνεχή όμως δανεικά, μας έφεραν γρήγορα στο δρόμο της χρεοκοπίας. Στην κρίσιμη μάλιστα αυτή ώρα, έγινε φανερή μια έλλειψη ηγετών υψηλής αξίας. Χρειάζονταν μέτρα άμεσα, λελογισμένα, κοστολογημένα, ώστε μα διαφύγουμε τον κίνδυνο του γκρεμού. Κι αυτά θα τα έπαιρνε ένας υπεύθυνος ηγέτης. Δυστυχώς όμως. Ο ένας Νεπωτικό απόβλητο, άχρηστος και ανίκανος μας κοίμιζε με το «Λεφτά υπάρχουν». Έφυγε γεμάτος καταισχύνη και παρέδωσε τα ηνία της χώρας, σε άλλους δυο βγαλμένους από την ίδια σούπα της επί χρόνια διεφθαρμένης πολιτικής μηχανής. Και μας έβαλαν στο Μνημόνιο. Οι δανειστές ζήτησαν να ενεργούμε καθ` υπόδειξή τους. Ως γνωστόν τα δάνεια διέπονται από διεθνείς κανόνες και ρήτρες. Αν δεν πληρωθούν, οι δανειστές μπορούν να μας πάρουν μια μέρα νησιά, ακίνητα κλπ. Συνεπώς κανένας δεν τολμά να σκεφθεί το «κανόνι». Κατ` ουσίαν είμαστε δούλοι τους. Το λένε καθαρά. Θα έχετε Βουλή, κόμματα, εκλογές… αλλά θα είστε υπό την επιτρόπευσή μας. Δηλ. εμείς θα ορίζουμε πόσοι και πώς θα δουλεύετε στο Δημόσιο. Πότε και πόσο θα πληρώνεστε. Εμείς βέβαια με νταηλίκια και εκβιασμούς και καραγκιοζιλίκια λέγαμε να τους ξεγελάσουμε. Αλλά μπά!
Αυτή λοιπόν φίλοι μου είναι η ουσία και η αλήθεια. Πικρή, αλλά άφευκτη. Κι ας κινδυνεύω να με αποπάρουν οι ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛΗΔΕΣ και να με χαρακτηρίσουν Μερκελικό, πεμπτο –φαλαγγίτη ή πληρωμένο.
