Τα παγωμένα βήματα του διαβάτη…
Το παραμύθι γεννήθηκε χρόνια πριν. Το παιδί αποκοιμήθηκε διαβάζοντάς το…
Όταν δεν αποφεύγεις την «καλημέρα», όταν ακουμπάς το χιόνι κι έχεις αυτή την αίσθηση, όταν η χειραψία δίνει επαφή, όταν τα λόγια δεν είναι κούφια κι έχουν ουσία, όταν βλέπεις το κόκκινο σπίτι ακόμα κι ακούς το τρίξιμο της πολυθρόνας του παππού, τότε τα παγωμένα βήματα φέρνουν «Χριστούγεννα» και τα σημάδια, ψίθυρους αγάπης…
Πόση αγάπη αναζητάς; Πόση αγάπη μπορείς να δώσεις; Ποια μορφή έχει η αγάπη σ΄ αυτό το Χριστουγεννιάτικο όνειρο; ΄Εχει χρώμα; ΄Αρωμα; ΄Εχει τον μεταλλικό ήχο της καμπάνας; Την ψαλμωδία των αγγέλων; Την προσδοκία της αναζήτησης;
Είσαι στα σαράντα, σαράντα πέντε, πενήντα, εξήντα κι όσο κι αν είσαι, είσαι παιδί. Δεν παύεις, αν προσεύχεσαι μυστικά τα βράδια, να βλέπεις το μωβ του χιονιά, να ονειρεύεσαι τους άλλου κόσμους, να γεμίζεις μ΄ ελπίδες για το αύριο.
Είσαι «μεγάλος», είσαι «μικρός». Όπως και να ΄σαι, είσαι παιδί. Το παιδί που αναζητά την αγκαλιά, το τρέξιμο στα μονοπάτια του δάσους, τη σιγουριά του πατέρα, τη στοργή στην ποδιά της γιαγιάς, στα ροζιασμένα χάδια του παππού, στα μυρωδάτα με κανέλα λόγια της μάνας των Χριστουγέννων…
Για ποιον αγώνα κουράστηκες; Με ποια ανασφάλεια τρόμαξες; Σε ποια αγωνία αφέθηκες; Όλα τα αγαθά υπάρχουν απλόχερα εκεί, στο ξύλινο σπίτι των ονείρων. Όλα μπορούν να γίνουν ένα αχνιστό φαγητό, να μοιάσουν με απάτητο χιόνι, με μυρωδιά κανέλας και αίσθηση αγάπης… Όλα είναι εκεί. Όπως τα θέλεις. Μια ζεστασιά είναι η αναζήτηση, μια πληρότητα είναι η «ευτυχία», μια αίσθηση δίχως διαστάσεις ελεύθερη…
Κλείσε τα άγρυπνα κουρασμένα σου μάτια. Άσε τη σκέψη να τρέξει, την καρδιά να σχεδιάσει τα μακρινά παιδικά σου Χριστούγεννα, να χαρεί με τα φθηνά λιγοστά παιχνίδια, να φτάσει στο σπίτι που στέκει ψηλά στον λόφο με το απάτητο χιόνι.
Άσε τους συναδέλφους, τους γείτονες να πουν: «Καλά Χριστούγεννα». Βιάσου να τους συγχωρήσεις, ν΄ αγαπήσεις, να δώσεις, να γιομίσεις…
Δώσε στα παιδιά που θα σου ψάλουν τα κάλαντα όχι χρήματα, μα μυρωμένα μουστοκούλουρα και μανταρίνια… Δώσε στο παιδί που κρύβεις μέσα σου μια υπόσχεση που θα κρατήσεις για πάντα…
Από τη Νέλλη Βασβατέκη
