Αυτό άλλωστε μαρτυρούν οι 34 διεθνείς οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού, που έχουν καταγραφεί από τον 18ο αιώνα έως σήμερα. Η τελευταία κρίση του καπιταλισμού εμφανίστηκε την περίοδο 2007-2009 και δυστυχώς η λήξη αυτής της κρίσης βρήκε τη χώρα μας να μπαίνει και επίσημα σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας, με ταυτόχρονη αύξηση της φορολόγησης, συνέπεια του αποκλεισμού της χώρας από τις αγορές χρήματος.
Πολλές φορές μου έχει τεθεί από φίλους αλλά και γνωστούς το ερώτημα ή η κύρια αγωνία, τι πρέπει να κάνουμε για να προφυλαχθούμε. Μήπως πρέπει να τα πουλήσουμε όλα και να τα κάνουμε χρυσό; Ή μήπως πρέπει να αγοράσουμε κρατικά ομόλογα Γερμανίας ή ακίνητα σε Ελλάδα ή εξωτερικό ή κρυπτονομίσματα; Σίγουρα τέτοιου τύπου ερωτήσεις έχουν πολλές απαντήσεις, αλλά κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι, ακολουθώντας την τάδε τακτική, η κρίση δεν θα σε ακουμπήσει ή θα βγεις κερδισμένος.
Η απάντησή μου σε όσους και όσες έχουν μεγάλο εργασιακό βίο μπροστά τους ήταν ότι το μόνο ασφαλές περιουσιακό στοιχείο που έχουν είναι η εργασία, ανεξάρτητα από το αν είχαν δουλειά στην Ελλάδα ή όχι. Η μόνη ασφαλής επιλογή, που έχει ο κάθε άνθρωπος που μπορεί να δουλέψει, είναι η προσαρμογή, η σωστή τοποθέτηση και διαχείριση αυτού του βασικού περιουσιακού στοιχείου που διαθέτει: η εργασία. Με μία μόνο εξαίρεση. Να μη ζει στην Ελλάδα!
Αν κάποιος δουλεύει ή πρέπει να δουλέψει στην Ελλάδα, όπως είναι σήμερα και όπως φαίνεται ότι θα είναι στο ορατό μέλλον, έχει ήδη κάνει λάθος τοποθέτηση του μοναδικού μας περιουσιακού στοιχείου προστιθέμενης αξίας, που λέγεται εργασία. Μοναδική εξαίρεση είναι να είσαι βουλευτής, παρατρεχάμενος βουλευτών, να ανήκεις στο κόμμα (βλέπε Γκρούεζας στη γνωστή ελληνική ταινία: Υπάρχει και φιλότιμο), να κάνεις πάσης φύσεως δουλειές με το δημόσιο ή ακόμη - ακόμη να είσαι Δημόσιος υπάλληλος ,όπου τουλάχιστον ξέρεις ότι κάθε πρώτη και 15 του μήνα ένας σταθερός μισθός θα πιστώνεται στον λογαριασμό σου.
Ένα περιουσιακό στοιχείο αποκτά αξία όταν υπάρχει ζήτηση. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ζήτηση για τέτοια περιουσιακά στοιχεία. Άλλωστε γι’ αυτό έφυγαν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας εκτός Ελλάδος και πήγαν σε περιοχές όπου υπάρχει ζήτηση αυτού του περιουσιακού στοιχείου, διπλασιάζοντας ή τετραπλασιάζοντας τις αποδοχές τους σε σχέση με αυτές που θα είχαν στην Ελλάδα, αν υπήρχε ζήτηση.
Γιατροί που στην Ελλάδα θα έπαιρναν 1.500 ευρώ –αν δούλευαν σε κάποιο κρατικό νοσοκομείο- φεύγοντας και πηγαίνοντας στη Γερμανία παίρνουν πάνω από 5.000 ευρώ τον μήνα από τον πρώτο χρόνο εργασίας τους, ποσό που μπορεί να φθάσει τα 10.000 ευρώ (τον μήνα) στην Ελβετία. Η ίδια πάνω-κάτω αναλογία ισχύει και στα υπόλοιπα επαγγέλματα που υπάρχει ζήτηση, τόσο σε αυτές τις χώρες, όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή αλλού στον πλανήτη Γη, όπου υπάρχει όμως ζήτηση.
Είναι ξεκάθαρο ότι η φυγή από την Ελλάδα θα συνεχισθεί στην περίπτωση που δεν έχουμε δει ακόμη τα χειρότερα. Αν ακόμα δεν έχει αδειάσει η χώρα είναι είτε γιατί υπάρχει ακόμη η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο ή γιατί ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος για το τι συμβαίνει έξω από τη χώρα μας είτε γιατί αρκετοί πιστεύουν ότι η ποιότητα της εργασίας που προσφέρουν όντως αξίζει όσα πληρώνεται στην Ελλάδα ή και ακόμη παρακάτω.
Σε κάθε περίπτωση ας συγκρατήσουμε ότι το μοναδικό και πραγματικό μας καταφύγιο, τόσο στις οικονομικές κρίσεις, όσο και στις εποχές των παχιών αγελάδων, είναι να επενδύσουμε πρώτα στην εργασία μας, ακόμη κι αν χρειαστεί να αλλάξουμε χώρα.
Από τον Στέλιο Ορφανάκη*
* Ο κ. Στέλιος Ορφανάκης είναι πτυχιούχος φυσικός με μεταπτυχιακές σπουδές, έχει εξειδικευθεί στην Τραπεζική Διοίκηση και σε Παράγωγα Προϊόντα, ενώ το 2017 επιλέχθηκε στο Μητρώο Πολιτικών Στελεχών της Ν.Δ.
