Όλα τ' ανωτέρω συνιστούν σημαντικότατο λόγο, διότι ο άνθρωπος φέρει την ανυπέρβλητη και Θεία σφραγίδα της Δημιουργίας, δηλαδή το "φως", το πνεύμα, τον νου.
Ο νους του ανθρώπου είναι ένα πολυκατευθυντικό όργανο, που εδράζεται στο Είναι του και κινητοποιεί τη σκέψη του στην άπειρη και αδιάσπαστη σφαίρα του χώρου - χρόνου και αυτή εγείρει ερωτήματα.
Πώς προέκυψε η Δημιουργία, τι υπήρχε πριν, τι ακριβώς είναι το Μπινγκ Μπανγκ. Ποιος είμαι Εγώ; Γιατί υπάρχω; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου;
Όλα αυτά τον αναγκάζουν να προστρέξει για βοήθεια στις πηγές της εξέλιξης της Ιστορίας. Αλλά όμως η διάρκεια αυτής είναι μόνο 10-11 χιλιάδες έτη προ Χριστού.
Ο χρόνος αυτός είναι ασήμαντος μπροστά στην ηλικία της Δημιουργίας, που οι φυσικές επιστήμες θεωρούν ότι είναι 14-15 δισεκατομμύρια έτη.
Οι σκέψεις του νου και τα σκιρτήματα της ψυχής και της καρδιάς, προκαλούν μια "περίεργη" ανισορροπία στο Εγώ του. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με τα όσα γνώριζε πριν, τίποτε δεν είναι ίδιο με τα όσα βιώνει τώρα, ούτε θα είναι το ίδιο με τα όσα επέρχονται αύριο και στο μέλλον (άδηλον γαρ).
Νιώθει σαν φτερό κλυδωνιζόμενο στον άνεμο. Χωρίς να το καταλαβαίνω, μερικές φορές, βυθίζεται στο όνειρο, στη φαντασία και ένα φως αναδύεται μέσα του.
Ιππεύει τις δέσμες των ακτίνων του, που τον διακτινίζουν στις μύριες αστραπές του άπειρου χώρου-χρόνου. Συναίσθημα δέους και συνάμα φόβου τον καταλαμβάνει, μπροστά στην ομιχλώδη και δυσδιάκριτη φιγούρα ενός γέροντα, που εμφανίζεται με πάλλευκο ποδήρη χιτώνα και μακριά μαλλιά.
Είναι ο Θεός, είναι το Φως, ομιλεί στον άνθρωπο.
Μη φοβάσαι, μη σκιάζεσαι. Μόνο πίστευε και μη ερεύνα. Θα πάρεις τις απαντήσεις σου, σε όλα όσα θες να μάθεις και σε απασχολούν. Θα γνωρίσεις ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου γιατί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση σε έπλασα.
Πύρινες σκέψεις εισχωρούν στον νου του. Είμαι και εγώ πιστό αντίγραφο του Θείου; Είμαι Θεός; Οι σκέψεις αυτές ξυπνούν μέσα του τον επαναστάτη, που αντιτάσσεται στην καθεστηκυία Θεία τάξη.
Πώς μπορώ Θεέ μου να πιστεύω μόνο σε Σένα και να μην ερευνώ; Τότε τι Θεός είμαι Εγώ; Νιώθω πως είμαι δύο κομμάτια. Το ένα είμαι Εσύ, το άλλο είμαι Εγώ!
Πρέπει να ψάξω, να μελετήσω όλες τις Γραφές, Παλαιές και Νέες. Πρέπει να συσκεφθώ ενώπιος ενωπίω. Γιατί από τα πολύ παλιά χρόνια, από τότε που θυμάμαι, αλλιώς μου υποβλήθηκαν όλα αυτά στο Είναι μου. Γόρδιος δεσμός είναι το μέσα μου, πρέπει να τον λύσω, για να νιώσω ανακουφισμένος, χωρίς φόβο, για να νιώσω ελεύθερος.
Όλες αυτές οι ανάγκες κινητοποιούν τη σκέψη του, πρέπει να ικανοποιήσει την επιθυμία του, την πολύ δυνατή αυτή αίσθηση, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πέντε αισθήσεις ενεργοποιημένες.
Η σκέψη δηλαδή φιλοσοφεί, αγαπά τη γνώση, την ουσία των πάντων, τη μοναδική αλήθεια και δεν σταματά μέχρι τον θάνατο του ανθρώπου. Φιλοσοφία και σκέψη είναι άρρηκτα συζευγμένες. Η "άνομη" συμβίωση της φιλοσοφίας και των επιστημών, είναι ιστορικά αναγκαία και γόνιμη. Απασχόλησε από την αρχαιότητα όλους τους φιλοσόφους, υστερότερα τους μεσαιωνικούς και πολλούς άλλους, νεότερους μέχρι τις μέρες μας.
Πρέπει να επισημανθεί ότι, ούτε η φιλοσοφική σκέψη με τον Θεοποιημένο άνθρωπο μπορεί να αποτελέσει σταθερά αναφοράς, στη ροή του ατελεύτητου χώρου - χρόνου, ούτε οι επιστήμες, από τις αρχές της ύπαρξής των, μπορούν να θεωρηθούν σταθερές αναφοράς, στο γνωστικιστικό επίπεδο, διότι, Θεία Πρόνοια, ο νους του ανθρώπου προορίζεται να το προεκτείνει σε έκταση και βάθος ασταμάτητα. Με τη θεμελίωση των νεωτερικών επιστημών και κυρίως της Φυσικής, ασχολήθηκαν όλοι οι δημιουργοί της (Γαλιλαίος, Νεύτων, Αϊνστάιν κ.ά.) διότι η κάθε επιστήμη και ειδικά οι θεωρητικές, θεμελιώνονται σε φιλοσοφικές και επιστημολογικές προκείμενες (Υλιστικές, Ιδεαλιστικές, Εμπειρικές).
Στην ονειρική επικοινωνία του ανθρώπου με το Θείο, η σκέψη του δεν παλινδρομεί (συνεχώς μεταξύ της Δημιουργίας του υπερβατικού και όλων των μη έλλογων όντων της γήινης φύσης) αλλά και μεταξύ της βιολογικής και ψυχοπνευματικής φύσης του εαυτού του.
Αμέτρητες σκέψεις κατακλύζουν τον νου του και από αυτές ξεπηδούν ερωτήματα φιλοσοφικά και έννοιες που ο καθένας αλλιώς τις προσλαμβάνει και που οι επιστήμες ακόμη αντιμάχονται μεταξύ τους για την κανονικότητά των.
Οι έννοιες των λέξεων συνείδηση, ηθική, ελευθερία, ειρήνη, δικαιοσύνη, δημοκρατία, και άλλες, μεταβάλλονται συνεχώς στο επίπεδο της εξάρτησης και αρχέτυπης παγκόσμιας συνείδησης και στο επίπεδο της συνεχούς προόδου των επιστημών της γενετικής τροποποίησης της επιλεκτικής κλωνοποίησης, της βιοηθικής και άλλων, που επιβάλλουν στις πολιτικές και θρησκευτικές εξουσίες να θεσπίσουν φυλετικά, πολιτικά και γενετικά κριτήρια. Το αμείλικτο ερώτημα στη σύγχρονη εποχή μας είναι: Είναι αυτή η κανονικότητα της Θείας Δημιουργίας;
Από τον Λευτέρη Καραμουχτάρη, καθηγητή Φυσικής
