Πολυσήμαντος πραγματικά λόγος. Αναγνώριση της προσφοράς της μικρής πατρίδας μας για την υπόσταση και ζωή όλης της ανθρωπότητας. Και άλλοι βέβαια λαοί έχυσαν και χύνουν ποταμούς αιμάτων για ν΄αποκτήσουν την ελευθερία τους. Δεν υπάρχει όμως στην ιστορία του κόσμου παράδειγμα μικρού αριθμητικώς λαού, που να πρόσφερε τόσα πολλά και να θυσιάσθηκε για την τιμή και ελευθερία ολόκληρου του κόσμου, όπως η Ελλάδα.
Τα ξημερώματα εκείνης της Δευτέρας της 28ης Οκτωβρίου 1940 η μικρή Ελλάδα αντιμετώπισε με γενναιότητα και ηρωισμό την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας. Δεν υπέκυψε στις απαιτήσεις των Ιταλών που ζητούσαν «γην και ύδωρ» και απαιτούσαν να παραδοθούμε αμαχητί. Με τις λίγες δυνάμεις της απέκρουσε τον πάνοπλο εχθρό, ο οποίος άρχισε την επίθεση πριν εκπνεύσει μάλιστα η προθεσμία που καθόριζε το τελεσίγραφο που παρέδωσε ο ιταλός πρέσβης στον πρωθυπουργό μας Ιωάννη Μεταξά.
Η αντίσταση αυτή της Ελλάδας και στη συνέχεια οι αλλεπάλληλες νίκες της κατά των μεραρχιών του Μουσολίνι στα Ηπειρωτικά βουνά χρησιμοποιήθηκαν από τον ρυθμιστή της Ιστορίας παντοκράτορα Κύριο για ν΄αλλάξει η πορεία των γεγονότων. Διαλύθηκε ο μύθος για το αήττητο του «Άξονος» και ανατράπηκαν τα καταστρεπτικά σχέδια του Φασισμού και Ναζισμού.
Γνώριζαν οι τότε ηγέτες μας ότι οι εχθροί μας είχαν ασύγκριτη υπεροπλία σε σχέση με τις δικές μας δυνάμεις. Γνώριζαν ότι ο πόλεμος θα σήμαινε πιθανώς θυσία της Ελλάδας. Και όμως διάλεξαν τον πόλεμο. Βροντοφώναξαν το θρυλικό «ΟΧΙ», που σήμαινε άρνηση στην εθνική ταπείνωση και ατίμωση. Επέλεξαν τον πόλεμο, που δεν έχει καμιά σχέση με τους επαίσχυντους εμπορικούς πολέμους των ημερών μας και με υλικά συμφέροντα. Ήταν πόλεμος «υπέρ βωμών και εστιών». Πόλεμος για τα ψηλά και άγια ιδανικά της τιμής, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Δεν αποσκοπούσε ο πόλεμος εκείνος στην κατάκτηση αγαθών και εδαφών. Κίνητρο είχε την αναχαίτιση της αδικίας και την προάσπιση της ελευθερίας μπροστά στον ιταμό εισβολέα, που εκπροσωπούσε τότε την απειλή κατά του ελεύθερου κόσμου. Όταν ο Πρωθυπουργός εκείνος, υπογράφοντας το διάταγμα επιστρατεύσεως, έλεγε «ο Θεός σώζοι την Ελλάδα» (είθε ο Θεός να σώζη την Ελλάδα), γνώριζε ότι δεν είχαμε άλλη ελπίδα σωτηρίας εκτός από τον παντοκράτορα Κύριο. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη είχαν υποταχτεί στον «Άξονα». Δεν περιμέναμε βοήθεια από ανθρώπους. Η ελπίδα μας ήταν κρεμασμένη στο Θεό, στηριγμένη στη θεία συμμαχία.
Και ο λαός μας μαζί με τους τότε άρχοντες θριάμβευσε χάρη σ΄αυτήν την ελπίδα. Ο Άγιος Τριαδικός Θεός με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου ήρθε αρωγός στη θυσία του έθνους μας! Ευλόγησε τα ιερά όπλα, που πολεμούσαν για την ελευθερία του κόσμου και ατσάλωσε τη θέληση των μαχητών της ελευθερίας. Απάντησε έτσι, με τους τρόπους που γνωρίζει η πανσοφία Του, στις ανύστακτες προσευχές ενός πιστού λαού Του, που προτίμησε να θυσιασθεί για τα ανώτερα ιδανικά της ανθρωπότητας.
Η θυσία αυτή της χώρας μας τότε έγινε ένεση τονωτική για όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Την εγκωμίασαν οι πάντες, ακόμη και οι εχθροί μας. Έγραψαν και είπαν πολλά και πολλοί για την ανδρεία, για τις πολεμικές αρετές μας και για την προσφορά μας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν έχει σημασία που ξέχασαν σύντομα τους επαίνους τους αυτούς και αδίκησαν και αδικούν την Ελλάδα βοηθώντας σκανδαλωδώς μέχρι και σήμερα χώρες όπως π.χ. την Τουρκία, που δεν πρόσφερε ούτε σταγόνα αίματος για την ελευθερία των εθνών. Δεν πολεμήσαμε σαν έμποροι.
Η αλήθεια αδιάψευστη και μαρτυρική παραμένει αιώνια, για να φρονηματίζει άρχοντες και λαούς. Για να διδάσκει τις επερχόμενες γενιές και να διακηρύττει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι «η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».(Κ. Παλαμάς). Η ιστορία είναι φωνή νεκρών που διδάσκει τους ζωντανούς. «Όλοι μαζί, ζωντανοί και πεθαμένοι είμαστε αλληλέγγυοι και συνυπεύθυνοι» έλεγε ο Σεφέρης.
Αυτό το αίμα των πατέρων μας που χύθηκε τότε στα Ηπειρωτικά βουνά για την ελευθερία της πατρίδας μας αλλά και του κόσμου όλου είναι η βαριά κληρονομιά μας. Δεν πρέπει να λησμονήσουμε ποτέ άρχοντες και λαός αυτή την αιμάτινη προσφορά. Κυρίως όμως να μάθουμε να σκεπτόμαστε, να ζούμε και να πεθαίνουμε όπως εκείνοι. Με πίστη στον Θεό, με την ελπίδα στην ακατανίκητη βοήθεια Του, με μοναδικό προσανατολισμό μας τα αιώνια και ιερά ιδανικά του Γένους μας. Μόνο τότε θα είμαστε και θα λεγόμαστε Έλληνες, άξιοι του τιμημένου ονόματος και της τρισένδοξης Ιστορίας μας, και θα ξαναδώσουμε ελπίδα και νόημα ζωής και σ΄άλλους λαούς! Γένοιτο!
Από τη Χρυσούλα Μότσιου – Τσανά, δρ. Θεολογίας του ΑΠΘ
