Έθεσε, μάλιστα, το δίλημμα "πρόοδος ή συντήρηση", ταυτίζοντας την, μεν, συντήρηση και οπισθοδρόμηση με τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενώ την πρόοδο με την αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ακολουθεί, τάχα, πολιτική σύγκρουσης με τις παθογένειες του παρελθόντος και ασυμβίβαστη με το αρρωστημένο πολιτικό σύστημα.
Επειδή, ωστόσο, τα κόμματα τα απαρτίζουν πολίτες και επειδή κατατάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία των προοδευτικών πολιτών, παρότι δεν με εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η Ν.Δ., του οφείλω μια καθυστερημένη, έστω, απάντηση. Θα επιχειρήσω, γι’ αυτό, ν’ αποδείξω, ότι προοδευτικός δε γίνεσαι με λόγια, αλλά με έργα και πράξεις, και ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστη ιδεολογική σχέση έχει με την αριστερά και την πραγματική πρόοδο.
Κατ’ αρχήν, είναι γνωστό, ότι στην Ελλάδα, δυστυχώς, είσαι, ό, τι δηλώσεις. Γι’ αυτό και τον κ. Τσίπρα, που λέει ότι είναι αριστερός και προοδευτικός, πολύ περισσότερο τώρα, που έχει κυβερνητικό παρελθόν, αν τον κρίνει κανείς με βάση τις ψεύτικες υποσχέσεις του, τις κωλοτούμπες του, τον κυβερνητικό εταίρο, που έχει δίπλα του, τους πολιτικούς χώρους, απ’ τους οποίους προέρχονται πολλοί υπουργοί του, και ποιοι, ντόπιοι και ξένοι, τον επαινούν και τον στηρίζουν για τα "κατορθώματά" του στην οικονομία και όχι μόνο, κάθε άλλο παρά στην αριστερά μπορεί να τον κατατάξει, εκτός κι αν λάβει υπόψη του, μόνο, σε ποια έδρανα του κοινοβουλίου κάθονται οι βουλευτές του, τις κορώνες κατά των πολιτικών αντιπάλων του, τις, δήθεν, κόντρες του με την Εκκλησία και τις παρεμβάσεις του στο οικογενειακό δίκαιο, που, αν παραμείνουν, ως έχουν, ο καιρός, θα δείξει, αν αποτελούν πραγματική πρόοδο και πόσο ωφελούν ή βλάπτουν τη χώρα.
Πέραν τούτου δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και στα καλά και στα αχαμνά αυτής της χώρας έχουν μερίδιο ευθύνης όλες οι πολιτικές δυνάμεις της είτε συμπολιτευόμενες είναι αυτές είτε αντιπολιτευόμενες, μια που έχει τον τρόπο και τη δυνατότητα η αντιπολίτευση στις δημοκρατικές κοινωνίες να συμβάλλει ή να ακυρώσει την πορεία και το παραγόμενο κυβερνητικό έργο. Σ’ αυτόν, μάλιστα, το ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, με σύμμαχο την εκμετάλλευση των οργανωμένων μειοψηφιών, τα ταξίματα, τα διλήμματα, τη μηδενιστική τακτική κατά των αντιπάλων του, αλλά και το καταστροφικό παιχνίδι σε βάρος του λαού και του τόπου, πανθομολογείται, ότι διέπρεψε και κατάφερε να εξαπατήσει το λαό και να σκαρφαλώσει στην εξουσία, οπότε ο κ. Τσίπρας δεν είναι αθώα περιστερά για το κατάντημα της χώρας. Άλλωστε, πέραν των δύο, ακόμη, μνημονίων, που μας φόρτωσε, ουδείς, και μάλιστα πολιτικός, αναμάρτητος. Προς τί, λοιπόν, το λιβανιστήρι από σκεπτόμενους και μπαρουτοκαπνισμένους, αφού οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται και αφού το προοδευτικό είναι άχρηστο, αν δεν είναι επωφελές για τη χώρα και το σύνολο του λαού της;
Πρέπει, ακόμη, να θυμίσω σ’ όσους το ξέχασαν, ότι η Ν.Δ., καλύτερη και προτιμότερη, κατ’ εμέ, σε σύγκριση με τα άλλα κόμματα ως μη χειρότερη, είναι αυτή, που της έλαχε, μετά τα ερείπια του εμφυλίου, να δημιουργήσει, σταδιακά, το σασί, στο οποίο στηρίζονται και οι σημερινοί συγκυβερνώντες, αφού: έβαλε, αρχικά, τα θεμέλια ανοικοδόμησης και ανάπτυξης της χώρας• αποκατέστησε αναίμακτα, αργότερα, την Προεδρευόμενη, μάλιστα, Δημοκρατία στον τόπο μας ύστερα απ’ την εφτάχρονη δικτατορία προστατεύοντάς την με Σύνταγμα, του οποίου οι βασικές διατάξεις, παρά τις κατά καιρούς τροποποιήσεις, ισχύουν μέχρι σήμερα• έδεσε, επίσης, τη χώρα στο άρμα της Ευρώπης έχοντας απέναντί της όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και προπαντός αυτές, που αυτοχαρακτηρίζονταν ως αριστερές.
Στέκομαι μόνο σ’ αυτά, τα πιο σημαντικά, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν έκανε σοβαρά λάθη και παραλείψεις, τις οποίες και πλήρωσε ακριβά, καθώς ο λαός επανειλημμένα έστειλε τη Ν.Δ. στην αντιπολίτευση, αλλά δεν την εξαφάνισε απ’ τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Αυτό σημαίνει για μένα, ότι αποτελεί σταθερή και κλασική αξία και συμβάλλει στην πρόοδο και στην ανάπτυξη της χώρας• γι’ αυτό και ο λαός τη θυμάται και την επαναφέρει στην εξουσία, κάθε φορά που παθαίνει και αντιμετωπίζει δυσκολίες.
Και κάτι ακόμα• επειδή η χώρα μας με την ακολουθούμενη πολιτική, που δεν είναι καινούργια, έχει καταντήσει προτεκτοράτο των δανειστών και οι αποφάσεις, ως επί το πλείστον, υπαγορεύονται απ’ αυτούς, καλό είναι, όσο εξαρτάται απ’ τον καθένα μας, να προσπαθούμε να ενώνουμε και όχι να διχάζουμε τους πολίτες με ψευτοδιλήμματα σαν αυτό του κ. Ζωγράφου και του κόμματός του. Μόνο, έτσι πιστεύω, μπορεί να προκύψει πρόοδος και ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
