Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
«Κυρίες και κύριοι σας παρακαλούμε να κλείσετε το ατομικό σας τραπεζάκι, να φέρεται σε ορθή θέση το κάθισμά σας και να δέσετε τις ζώνες σας. Εντός ολίγου προσγειωνόμαστε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Ζάμπια.
Καθώς πλησιάζουμε στην πρωτεύουσα της Ζάμπια, την Αθήνα, μπορείτε να δείτε στα δεξιά σας το Σούνιο και σε λίγο την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Μάλιστα αν είστε τυχεροί ίσως διακρίνετε και τον πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τρικούπη, να κάθεται να διαλογίζεται επί των ερειπίων.
Σας ευχόμαστε μία ευχάριστη διαμονή και ελπίζουμε σύντομα να έρθετε και πάλι στην όμορφη χώρα μας».
Ναι, ναι τελικά τα καταφέραμε!
Μπορεί να μοχθήσαμε λιγάκι παραπάνω αλλά, γίναμε... Ζάμπια!
Και ούτε καν αν το καλοσκεφθεί κανείς. Διότι η Ζάμπια που δεν πλήρωσε το ΔΝΤ είναι μία «αναπτυσσόμενη χώρα», ενώ η Ελλάδα είναι μία ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα και η μόνη η οποία μπήκε σε καθεστώς χρεοκοπίας επειδή δεν πλήρωσε τη δόση της.
Πάντως όπως και να ’χει τα τελευταία χρόνια με μία «δόση» έχουμε να κάνουμε. Τη «δόση» που δεν πήραμε, τη «δόση» που δεν δώσαμε και πάει λέγοντας. Κανονικά «τζάνκις» όπως το ’χουμε ξαναγράψει.
Ωστόσο, επειδή σε όλα τα νομίσματα (ακόμη και στη δραχμή που ετοιμάζεται για ολική επαναφορά) υπάρχουν δύο όψεις, μπορούμε να δούμε και τη θετική πλευρά του πράγματος. Η Ζάμπια όπως είπαμε είναι μία αναπτυσσόμενη χώρα- άρα έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας για να αναπτυχθούμε οι υπανάπτυκτοι Βαλκάνιοι-και επιπλέον φέρει και το προσωνύμιο «Η Ελβετία της Αφρικής». Που τι σημαίνει «Ελβετία» εκτός από τις Άλπεις και τα εντελβάις; Σημαίνει Τράπεζες! Και τι Τράπεζες! Ισχυρές, με πληθώρα καταθέσεων από όλο τον κόσμο!
Συνεπώς, έχουμε μέλλον! Μην το παίρνουμε κατάκαρδα.
Υπάρχουν βέβαια κάποιες διαφορές.
Αλλά είναι που είμαστε στην αρχή και δεν έχουμε συνηθίσει ακόμη. Στη Ζάμπια στην παρούσα φάση δεν κάθονται στην ουρά για να πάρουν λεφτά από τα ΑΤΜ, δεν λιποθυμάνε για να πάρουν μέρος της σύνταξης τους, δεν «σκοτώνονται» για λίγη βενζίνη, δεν τρέχουν να ψάξουν στα άδεια ράφια των σούπερ-μάρκετ, δεν περπάτανε μόνοι τους στον δρόμο παραμιλώντας, δεν βαράνε μύγες τα καταστήματα γιατί δεν πατάει ψυχή. Γιατί δεν το κάνουν όλα αυτά; Γιατί τα έχουν ξεπεράσει οι άνθρωποι! Βρίσκονται στην επόμενη φάση, οπότε και έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός ότι έτσι είναι η ζωή και η καθημερινότητά τους. Κι αν ήξεραν το καλύτερο το έχουν πλέον ξεχάσει, οπότε... «Τι είχαμε, τι χάσαμε στο λέω σε ξεχάσαμε»
Στη Ζάμπια πλάι, με πρωτεύουσα την Αθήνα τελικά ο «φύλαρχος» Αλέξης έγινε Τρικούπης.
Από κει το ’χε από δω το ’φερε τα κατάφερε να φθάσει στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Και μη προς κακοφανισμόν ανεξάρτητα από ό,τι καλό έκανε ή δεν έκανε ή ήθελε να κάνει, στην ιστορία της χώρας θα περάσει ως ένας ακόμη Τρικούπης. Διότι εν τέλει ο καθένας κρίνεται από τις κορυφαίες έως μοιραίες επιλογές στη ζωή του. Και η μοιραία επιλογή της δικής του ζωής ήταν η στιγμή που αποφάσισε να πάει σε δημοψήφισμα, παρότι, όπως λέει ο Γιούνκερ, είχαν φθάσει σε μία διαφορά 60 εκ. ευρώ την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση σηκώθηκε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ωστόσο δεν είχε πάρει την υπόσχεση περί χρέους, που τόσο κυνηγούσε, οπότε, η οδός προφανώς ήταν μία: εφόσον δεν επρόκειτο μία τέτοια συμφωνία να περάσει από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να πετάξει το μπαλάκι στους πολίτες για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και πάλι όμως, υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο. Για πολλοστή φορά. Πρώτα ανακοίνωσε το δημοψήφισμα και μετά ήδη εγκλωβισμένος ζήτησε παράταση του προγράμματος προεξοφλώντας ότι θα την πάρει. Δεν την πήρε όμως, γιατί στην πολιτική διελκυστίνδα, δεν τραβάνε μόνον οι «μεν» το σχοινί, τραβάνε και οι «δε». Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι. Είπαν λοιπόν ένα ωραιότατο «όχι» και για υπαρκτούς τεχνικούς λόγους, τους οποίους επικαλέστηκαν, αλλά βεβαίως και για πολιτικούς λόγους προκειμένου να τον στριμώξουν και σαφώς γιατί με τα όσα έχουν προηγηθεί δεν το έχουν του Χαρίλαου και καμιά τεράστια συμπάθεια.
Κι έτσι ο Χαρίλαος Τσίπρας ή ο Αλέξης Τρικούπης, βρέθηκε σε μία δίνη από την οποία δεν μπορεί ή δεν θέλει να βγει. Κι αν μεν έμπαινε μόνος του δικαίωμά του. Μαζί του όμως στην ίδια δίνη παρασύρει και έναν ολόκληρο λαό.
Κάπως έτσι πάμε την Κυριακή στο δημοψήφισμα
Διχασμένοι, ταλαιπωρημένοι, απογοητευμένοι, παγιδευμένοι, φοβισμένοι, ανασφαλείς και... Ζαμπιανοί πλέον.
Ωσάν να έγινε ένας τεκτονικός σεισμός (που έγινε με έναν τρόπο) και πήγε η Ελλάδα και «πατίκωσε» τη Ζάμπια. Ή ωσάν μετακόμισε η Ζάμπια στα Βαλκάνια και να ’ρθε να προσγειώθηκε πάνω στην Ελλάδα.
Το ερώτημα της Κυριακής λοιπόν είναι απλό;
«Θέλουμε να γίνουμε Ζάμπια και πρακτικά στην καθημερινότητα μας, ή θέλουμε να μείνουμε εδώ που ανήκουμε, στην Ευρώπη και να το παλέψουμε;»
