ΤΑ ΑΘΩΑ θύματα που προκύπτουν από τέτοιες απρόβλεπτες καταστάσεις, κάθε λίγο και λιγάκι πολλαπλασιάζονται και όσοι βιώνουν τέτοιες τραγωδίες και καταφέρνουν από τύχη να σωθούν, δεν ξεχνούν ποτέ τον εφιάλτη, δεν λησμονούν ποτέ από τι γλίτωσαν. Η πτώση της οδογέφυρας στη Γένοβα, η οποία κατασκευάσθηκε τη δεκαετία του ‘60, όπως και η αλλοίωση γηρασμένων από τον χρόνο δημοσίων έργων, φέρνουν στην επιφάνεια το θέμα της συντήρησης και της δημόσιας ασφάλειας, που στη χώρα μας σε μικρό βαθμό ή και καθόλου δυστυχώς δεν υφίσταται.
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ αν πρέπει να αισθάνομαι ασφαλής, κάθε που διασχίζω με το αυτοκίνητο τις αμέτρητες γέφυρες, ράμπες και γεφυράκια, τσιμεντένια φρεάτια και πάσης φύσεως πρόχειρα τεχνικά έργα του επαρχιακού οδικού δικτύου της χώρας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι σπανίως (ή καθόλου) συντηρούνται. Διέρχομαι όμως, αφήνοντας τη σκέψη πίσω, ίσως έως ότου καταλήξω... κορνιζωμένη φωτογραφία σε εικονοστάσι στη στροφή κάποιου δρόμου...
* Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ συμφορά που έπληξε τη χώρα με τα απανωτά υπέρογκα δανεικά των μνημονίων, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για «σπατάλες» σε συντηρήσεις έργων και τέτοιες πολυτέλειες(!), με αποτέλεσμα τα ανταποδοτικά τέλη των φόρων που εισπράττονται «για το καλό μας», μόνο προστασία να μην παρέχουν, ούτε ασφάλεια να εγγυώνται στις μετακινήσεις του πληθυσμού. Το επαρχιακό δίκτυο σχεδόν εγκαταλείφθηκε για χάρη των μεγάλων έργων οδοποιίας των ιδιωτικών συμφερόντων (διόδια κάθε 50 χιλιόμετρα) και όπου γίνεται κάποια συντήρησή του αυτό συμβαίνει κάτω από το βάρος της απειλής ποινικών ευθυνών για τραυματισμούς από τροχαία ατυχήματα.
ΟΤΑΝ πέφτουν λοιπόν γέφυρες στην Ιταλία, στη χώρα που η δημόσια διοίκηση και η κρατική φροντίδα την καθιστούν πρότυπο παγκοσμίως, στην Ελλάδα θα πρέπει σοβαρά να ανησυχούμε. Ή καλύτερα να καρδιοχτυπούμε κάθε που περνάμε από έργα που παραδόθηκαν πριν μισό αιώνα!
* ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι στον τομέα της πρόληψης και της ασφάλειας στη δύσμοιρη πατρίδα μας, υστερούμε. Η παρανομία στη δόμηση μέσα στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο καλά κρατεί και βάζει σε κίνδυνο τη ζωή μας. Μαρκίζες και μπαλκόνια στον αέρα, ξεχαρβαλωμένα μάρμαρα στηθαίων και σοβάδες κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας, κεραίες τηλεόρασης, ένα ολόκληρο δάσος στις ταράτσες των πολυκατοικιών, έτοιμες να πέσουν από δυνατό αέρα στα πεζοδρόμια με απρόβλεπτες συνέπειες, γλάστρες, απλώστρες κ.λπ. απειλούν σοβαρά τη ζωή μας. Όλο αυτό έχει να κάνει και με τον δείκτη αυτοπροστασίας που ως λαός τον κρατάμε πολύ χαμηλά.
ΟΣΟ για τα δημόσια έργα, ακόμα και αν διαβεβαιώνουν οι υπηρεσίες, κανείς δεν πιστεύει ότι με την πάροδο των δεκαετιών, ελέγχεται επαρκώς η σταθερότητα και η ασφάλειά τους. Εκείνο πάντως που παρηγορεί είναι ότι σ´ αυτά τα μεγάλα και πολυδάπανα έργα, έπεσαν τόσα πολλά τσιμέντα ώστε να ανεβάσουν κόστος και κέρδη οι γνωστές εργολαβίες. Θα μπορούσε κανείς συμπερασματικά για την ασφάλειά μας, να πει, «ας προσέχουμε», όμως καλύτερα ότι... είναι «θέμα τύχης»!
* Από τον Χρήστο Τσαντήλα
